Moeilijke dag.

A

Anoniem

Guest
Ik heb gister echt een k*tdag gehad.
En ik merk dat het gevoel eigenlijk is blijven hangen vandaag, en daarom wil ik het van me af schrijven.
Gisteren had ik de laatste afspraak met mijn maatschappelijkwerkster in het ziekenhuis.
Zoals jullie meesten misschien weten heb ik mijn zoontje met 30 weken zwangerschap verloren...en daarom liep ik bij een ms werkster.
Gisteren zijn we dus een rondje ziekenhuis wezen doen...we zijn bij de echokamer geweest (waar ik dus het slechte nieuws hoorde) en zijn we in de verloskamer geweest!
Ik ben echt een binnevetter met mijn emoties...ik laat niet gemakkelijk  mijn verdriet zien aan de buitenwereld...eerder een glimlach...nee-hoor-met-mij-gaat-alles-goed-type.
En ik zag er al een tijdje tegen op...deze afspraak...het zou mijn laatste zijn samen met het rondje ziekenhuis.
We lopen samen die bewuste echokamer binnen...en ik begin me toch een partij te huilen! Ik schrok gewoon van mezelf.
Ik loop al bij die ms werkster sinds mijn zwangerschap...dus toen het  net allemaal gebeurt was...maar ik heb nog geen enkele keer gehuild bij haar...dit was de eerste keer!
Maar wat had ik het moeilijk zeg...voel het nu nog.
Daarna zijn we naar de verloskamers geweest, en daar had ik het wel wat minder moeilijk mee.
En ik vond het toch ook heel moeilijk om te stoppen met mijn ms werkster...ik heb er zoveel steun aan  gehad!
Maar ja op een gegeven moment had ik echt het gevoel, "dat de koek op was..."
Ik heb geen nieuwe inbreng meer...
Maar ik ben er echt nog steeds verdrietig onder....

En daarnaast had ik ook stress omdat ik de uitslag van bloedonderzoek en foto zou krijgen van ziekenhuis (wat gelukkig  redelijk goed was, waren wat verhoogde waardes,maar niet ernstig)

Dus ja het was met recht een klotedag!!!

Veel liefs linda

 
Arme Linda

Het is dus echt weer superheftig dan he als het zo dichtbij komt. Ik kan me je tranen en pijn zo goed voorstellen. En dan zou je je aan zo'n maatschappelijk werkster willen vastklampen. Misschien klopt je later nog wel eens aan bij een andere hulpverlener omdat er dan toch weer behoefte aan is. Die mogelijkheid zou ik altijd open houden hoor; want de pijn is natuurlijk nog niet verwerkt.

Heel veel sterkte meid.

Ida
 
Hoi Linda,

Wat heftig moet dat zijn geweest voor je zeg.
Zo een verhaal is niet niks en dan is het natuurlijk fijn dat je een vaste steun   hebt aan iemand.
Ik vind het knap dat je het zo even op internet zet en ik wens je heel veel sterkte!

Liefs Char
 
Hoi Linda!

wat vreselijk om je kindje met 30 wkn te verliezen! Kan me voorstellen dat dat een enorm verdriet is dat je niet zomaar achter je laat. Denk wel dat het goed is dat je je hebt kunnen laten gaan tijdens dat laatste rondje ziekenhuis. Alles opkroppen is echt niet goed, t moet er toch uit. Maar als je nog wel behoefte hebt aan meer gesprekken met mts werkster, dan kan dat toch?

Heel veel sterkte meid! Geef jezelf de tijd om het te verwerken en ermee leren om te gaan.

 groetjes Mie
 
Hoi Linda.

Wat erg zeg! Ik krijg gewoon kippevel.
Je 'moet' nu iets afsluiten maar je bent er eigenlijk nog niet klaarvoor zoals ik lees.
Kun je dat niet aangeven?
Lijkt me ook raar, je bouwd toch een speciale band op met zo`n mw.
Ik wens je heel veel sterkte en schrijf het hier maar van je af!

Groetjes Mikkie.
 
hoi linda,

jeetje wat een verhaal zeg! vreselijk om je kindje te verliezen, wens je heel veel sterkte en blijf idd maar lekker van je afschrijven!!

groetjes susanne
 
Jeetje Linda, wat heftig moet dat voor je zijn. Afschuwelijk om dat mee te maken. En inderdaad heel knap dat je dat zo op weet te schrijven. Heel veel sterkte meid!!!!
Liefs Sandy
 
Hoi Linda.

Allereerst wilde ik even zeggen dat ik echt met tranen in mijn ogen je verhaal heb gelezen. Je hebt het ergens bij Verlies en Verdriet gezet toch.

Het is misschien een beetje psychologie van de koude grond, maar het is toch juist goed dat je in huilen uit bent gebarsten? Het moet er echt een keertje uit, al dat verdriet en al die emotie. Ik wil absoluut niet zeggen dat je 'er over heen moet komen', volgens mij kom je er nooit helemaal over heen als je een kindje verliest, maar wel dat je misschien zo verder kan om hem op een mooie manier te herinneren. Van een zeer plaatsje in je hart naar een ere plaatsje zeg maar.

En dat je een keer bent uitgepraat bij een maatschappelijk werkster, dat kan ik me ook voorstellen. Ik geloof dat Ida het ook al aankaarte, maar er zijn natuurlijk ook andere hulpgroepen of specialisten die je kunnen helpen. En, hoe moeilijk het ook is voor een binnenvetter; praten, praten, praten! En als je niet kan praten, schrijven, schrijven, schrijven. Laat ons maar weten hoe het was, hoe het is, wij zijn er hoor!

KT
 
Je moet ingelogd zijn om te kunnen reageren. Log in | Registreer
Terug
Bovenaan