Beste iedereen,
Ik weet sinds afgelopen zaterdag dat ik zwanger ben. Ik voelde me vorige week donderdag wat vreemd en anders dan normaal, daarbij had ik wat last van mijn onderbuik. Echter zou ik vrijdag ongesteld moeten worden dus ik dacht dat het daar mee te maken zou hebben. Vrijdag bleef de ongesteldheid uit en omdat ik een vreemd gevoel had en 2 weken eerder 1 pil per ongeluk heb overgeslagen heb ik zaterdag meteen een test gedaan. Met de verwachting dat ik niet zwanger zou zijn, en mocht ik dat zijn dat de hormoon waarde nog lang niet hoog genoeg zouden zijn om die te meten. Ik was totaal verrast en in shock toen ik zaterdag ochtend dus gewoon "zwanger" in het display zag staan.
Nu ben ik 24 en 2dejaars HBO student en mijn vriend 28 en ik zijn al 5 jaar samen. We hebben daarvan 4 jaar samen gewoond en wonen nu sinds 6 maanden weer op eigen kamers (vanwege o.a. mijn studie) Mijn vriend heeft een baan maar verdient niet veel in de maand en komt hier nauwelijks van rond. Daarnaast heeft hij ADHD wat keuzes en veranderingen niet gemakkelijk voor hem maakt. Hij is al een tijdje opzoek naar een betere baan, maar in deze tijden is dat niet even snel gedaan, zeker niet in de branche waar hij binnen zoekt.
We zouden beide graag kinderen willen hier hebben we het al regelmatig over gehad. NU al hadden wij dit i.i.g. niet verwacht. Des al niet te min vinden we het gevoelsmatig beide heel erg leuk en zou een kind ook welkom zijn.
Maar gezien de timing en alles wat er bij de timing komt kijken. Onze woon situatie, financiële en werk situatie, we hebben beide ook nog schulden die betaald moeten worden, komen beide amper rond en daarnaast nog persoonlijke problemen waar i.i.g. mijn vriend nog mee te kampen zal hebben.
Om dat alles zoveel mogelijk voor elkaar en op de goede rails te krijgen binnen 9 maanden lijkt het na de hele week al piekeren, praten en informatie zoeken betreft hulp, urgentie woning, baan, en het financiële plaatje in totaal. is gewoon niet realistisch
Onze ouders hebben we het ook meteen verteld (voornamelijk ook gezien de situatie) onze beide ouders staan achter onze beslissing welke dat ook zal zijn. En geven ons daarvoor ook alle ruimte, want het is ook gewoon onze beslissing. Ze zullen ons ook steunen waar het kan maar ook zij hebben niet even 123 de middelen om ons op weg helpen.
Ik baal er ontzettend van maar de optie die nu het meest naar voren komt in afwegingen is om het weg te laten halen. (overtijdbehandeling) de reden dat ik hier zo verschrikkelijk van baal is omdat het gewoon wel welkom zou zijn gevoelsmatig. We zouden erg van het kindje houden en er goed voor kunnen zorgen. Echter zijn er totaal geen middelen beschikbaar en we willen een kindje op laten groeien in een benarde situatie. Ik zie heel erg op tegen het weg laten halen echter als die keuze er definitief komt dan wet ik i.i.g. dat hij goed overwogen is en echt niet zomaar gemaakt zal worden.
Dit wou ik even kwijt, wie weet zijn er mensen die mij nog op hulp en of steun kunnen wijzen of mogelijkheden waardoor dingen misschien wel mogelijk zijn voor ons. Daarnaast natuurlijk verhalen of ervaringen van mensen die het zelfde meemaken of hebben mee gemaakt.
In ieder geval alvast bedankt voor het lezen van mijn verhaal.
Groetjes,
Marie Sophie
Ik weet sinds afgelopen zaterdag dat ik zwanger ben. Ik voelde me vorige week donderdag wat vreemd en anders dan normaal, daarbij had ik wat last van mijn onderbuik. Echter zou ik vrijdag ongesteld moeten worden dus ik dacht dat het daar mee te maken zou hebben. Vrijdag bleef de ongesteldheid uit en omdat ik een vreemd gevoel had en 2 weken eerder 1 pil per ongeluk heb overgeslagen heb ik zaterdag meteen een test gedaan. Met de verwachting dat ik niet zwanger zou zijn, en mocht ik dat zijn dat de hormoon waarde nog lang niet hoog genoeg zouden zijn om die te meten. Ik was totaal verrast en in shock toen ik zaterdag ochtend dus gewoon "zwanger" in het display zag staan.
Nu ben ik 24 en 2dejaars HBO student en mijn vriend 28 en ik zijn al 5 jaar samen. We hebben daarvan 4 jaar samen gewoond en wonen nu sinds 6 maanden weer op eigen kamers (vanwege o.a. mijn studie) Mijn vriend heeft een baan maar verdient niet veel in de maand en komt hier nauwelijks van rond. Daarnaast heeft hij ADHD wat keuzes en veranderingen niet gemakkelijk voor hem maakt. Hij is al een tijdje opzoek naar een betere baan, maar in deze tijden is dat niet even snel gedaan, zeker niet in de branche waar hij binnen zoekt.
We zouden beide graag kinderen willen hier hebben we het al regelmatig over gehad. NU al hadden wij dit i.i.g. niet verwacht. Des al niet te min vinden we het gevoelsmatig beide heel erg leuk en zou een kind ook welkom zijn.
Maar gezien de timing en alles wat er bij de timing komt kijken. Onze woon situatie, financiële en werk situatie, we hebben beide ook nog schulden die betaald moeten worden, komen beide amper rond en daarnaast nog persoonlijke problemen waar i.i.g. mijn vriend nog mee te kampen zal hebben.
Om dat alles zoveel mogelijk voor elkaar en op de goede rails te krijgen binnen 9 maanden lijkt het na de hele week al piekeren, praten en informatie zoeken betreft hulp, urgentie woning, baan, en het financiële plaatje in totaal. is gewoon niet realistisch
Onze ouders hebben we het ook meteen verteld (voornamelijk ook gezien de situatie) onze beide ouders staan achter onze beslissing welke dat ook zal zijn. En geven ons daarvoor ook alle ruimte, want het is ook gewoon onze beslissing. Ze zullen ons ook steunen waar het kan maar ook zij hebben niet even 123 de middelen om ons op weg helpen.
Ik baal er ontzettend van maar de optie die nu het meest naar voren komt in afwegingen is om het weg te laten halen. (overtijdbehandeling) de reden dat ik hier zo verschrikkelijk van baal is omdat het gewoon wel welkom zou zijn gevoelsmatig. We zouden erg van het kindje houden en er goed voor kunnen zorgen. Echter zijn er totaal geen middelen beschikbaar en we willen een kindje op laten groeien in een benarde situatie. Ik zie heel erg op tegen het weg laten halen echter als die keuze er definitief komt dan wet ik i.i.g. dat hij goed overwogen is en echt niet zomaar gemaakt zal worden.
Dit wou ik even kwijt, wie weet zijn er mensen die mij nog op hulp en of steun kunnen wijzen of mogelijkheden waardoor dingen misschien wel mogelijk zijn voor ons. Daarnaast natuurlijk verhalen of ervaringen van mensen die het zelfde meemaken of hebben mee gemaakt.
In ieder geval alvast bedankt voor het lezen van mijn verhaal.
Groetjes,
Marie Sophie