<p>Hallo,</p><p>Afgelopen januari hebben wij ons 2e miskraam gehad. Dit keer hadden we al wel het hartje gehoord en waren we natuurlijk hartstikke blij maar helaas met de 12 weken echo zijn we er achter gekomen dat het met 10 weken gestopt was met groeien. Hartstikke verdrietig natuurlijk, en dan komt het allemaal weer niet vanzelf. Nu een curretage i.p.v. medicatie. Dit verloopt allemaal goed (Voor zover het goed is). Maar nu maanden verder kan ik het maar niet los laten, nog steeds zo verdrietig. We zijn nu bijna 2 jaar verder en nog niets. Mijn schoonzusje is nu even ver als dat wij zouden zijn en het andere schoonzusje is ook nog eens zwanger. Ik kan echt totaal niet blij voor ze zijn omdat mij eigen verdriet zo groot is. Ik wil zo graag verder maar heb geen idee hoe ik moet beginnen. Kennen jullie dit gevoel? Hoe hebben jullie dit aangepakt? Mensen om me heen zeggen je weet toch dat je zwanger kunt worden, waarom probeer je het niet gewoon opnieuw? Zo'n opmerking valt echt in het verkeerde keelgat. Wat hebben jullie in deze situatie gedaan? </p>