<p>een jaar gelden hebben mijn vriend en ik besloten dat het tijd was dat ik zijn kinderen zou leren kennen. deze ontmoeting verliep soepel, en ze waren super blij dat hun papa niet alleen meer zou zijn, en dat ik zelf ook een dochter heb vonden ze helemaal super, want ze hadden altijd al een zusje gewild.</p><p>na een paar weken, begon zijn zoon, van toen 14 zich anders te gedragen, hij deed uitspraken zoals ik weet heel goed hoe ik moet stoken, en ik probeer jou weg te jagen zodat mijn ouders weer samen komen. hij zei namelijk dat zijn moeder hem had verteld dat ik de reden was van de scheiding, wat dus helemaal niet zo is.</p><p>ik was in die periode veel alleen met ze, hun vader werkte namelijk overdag. achteraf stom, maar dat betekende natuurlijk ook dat ik de verantwoording had, en hij dus ook naar mij moest luisteren ( lees: schoenen uit als je naar boven gaat en niet met vuur spelen, dat soort dingen ) hij heeft hiervan gemaakt dat ik me met zijn leven bemoei. </p><p>na een paar weken zei hij dat zijn moeder had gezegd dat ze haar verraden als ze aardig doen tegen mij, ik heb haar verder nog nooit gesproken, maar al meerdere keren aangegeven dat ik haar in het belang van de kinderen juist graag zou willen leren kennen. zij houd alleen iedere poging tegen, de dochter van mijn vriend kwam ooit met het idee dat ik een brief aan haar zou kunnen schrijven, toen ze dit aan haar moeder voorstelde, zei haar moeder dat ze de brief zou verscheuren en hem niet zou lezen..</p><p>in de tussentijd hebben we ook een pup gehaald, waar ze een super leuke band mee hadden, alleen toen ik zwanger was, werd de hond heel agressief tegen mij, waarschijnlijk door de hormonen, en heeft mij een aantal keer aangevallen, wij konden het risico niet nemen dat de hond dit ook uit jaloezie naar de baby zou doen, dus hebben we een nieuw huisje gezocht. alleen was het toen voor hun natuurlijk mijn schuld dat de hond weg moest.</p><p>nu zijn we inmiddels een jaar en 20.000 praat pogingen met zijn zoon verder, maar nu is het zo dat hij tegen mij zegt ik krijg jou wel weg, ik krijg altijd wat ik wil, ik weet hoe ik papa zijn schuldgevoel moet gebruiken en ik ga jou nooit accepteren, en wanneer mijn vriend hem vraagt waarom hij zo doet, zet hij een heel lief gezicht op en zegt ik snap het niet, en ik ga mijn best doen, maar ik vind het gewoon allemaal zo moeilijk. en 2 minuten later als mijn vriend niet oplet, zegt hij tegen mij weer je denkt toch niet echt dat ik dat ga doen he?</p><p>ik heb afgelopen week met hem proberen te praten, en hij zegt ik ga niet veranderen, ik ga jou nooit accepteren en ik doe alles om jou weg te krijgen, dit was via whatsapp en mijn vriend heeft dit dus ook gelezen, maar hierna heeft zijn zoon gezegd voorlopig niet meer te willen komen omdat hij het zo moeilijk vind hier om te zien dat zijn vader lief doet met zijn zusje ( we hebben inmiddels samen een dochter ). ik heb het idee, dat hij dus inderdaad alles doet om te zorgen dat ik weg ga, en zelfs dat hij daarmee zijn vader zoveel pijn doet door te zeggen ik kom niet meer.</p><p>laatst heb ik een brief van hem aan mij gevonden, waarin stond dat ik zijn familie heb kapot gemaakt, dat ik zijn hond heb afgepakt, en dat hij mij zou willen slaan, er stond letterlijk mijn neus zou willen breken, en dat ik zou moeten oppassen voor hem. ik heb echt het gevoel dat dit geen gezonde gedachtes zijn voor een 15 jarige, en ik ben momenteel zelfs bang om hem zijn pasgeboren zusje te laten vasthouden omdat ik niet weet waar hij toe in staat is, dat is toch ook niet goed?</p><p>zijn vader wil geen consequenties zetten op het gedrag, en hij is er dus nog nooit voor gestraft, dan is hij namelijk bang dat zijn zoon bij zijn moeder wil blijven, die dit dus maar al te graag wil en niet zal proberen te bemiddelen. maar dit betekend wel dat dit gedrag naar mij geaccepteerd zal blijven worden, en hij geen regels mee krijgt in zijn opvoeding.</p><p>sorry voor het lange verhaal, maar ik weet gewoon echt niet meer wat ik hiermee aan moet.</p><p> </p>
Installeer de app
How to install the app on iOS
Follow along with the video below to see how to install our site as a web app on your home screen.
Opmerking: This feature may not be available in some browsers.
Je gebruikt een verouderde webbrowser. Het kan mogelijk deze of andere websites niet correct weergeven.
Het is raadzaam om je webbrowser te upgraden of een browser zoals Microsoft Edge of Google Chrome te gebruiken.
Het is raadzaam om je webbrowser te upgraden of een browser zoals Microsoft Edge of Google Chrome te gebruiken.
moeizame band met stiefkind
- Onderwerp starter Gebruiker10186889
- Startdatum
Pff wat een heftig verhaal zeg en wat moet dit zwaar zijn voor jou. Ik maak uit je verhaal op dat het veel met je doet (erg begrijpelijk).
De reacties die je ontvangt van jouw stiefzoon zowel mondeling, via whatsapp als op papier vind ik enorm zorgwekkend! Ik zou mij zelf ook zeker afvragen of hij ooit in staat is hiernaar te handelen.
Ik heb geen ervaring met stiefkinderen en zeker niet met zo'n soort situatie, maar het mag duidelijk zijn dat dit zo niet door kan gaan. Dat ga jij denk ik ook niet volhouden.
Jouw vriend staat op dit moment tussen twee mensen waar hij van houd in, zijn zoon en zijn vriendin (tevens moeder van zijn dochter).
Als vader wil je natuurlijk nooit in de positie komen waarbij je moet kiezen. Toch ben ik van mening dat hij jou meer in bescherming moet nemen tegen deze ellende. Hij kan het negatieve gedrag van zijn zoon namelijk niet meer ontkennen en daar moet hij echt iets mee gaan doen. Een 'gewoon' gesprekje blijkt niet te werken.
Het gedrag van je stiefzoon klinkt enorm manipulatief. Daarnaast heb ik niet het idee dat hij bereid is om zijn gedrag op korte termijn aan te passen.
Ik adviseer je om eens goed na te denken. Wil jij op deze manier leven? Is de grens niet allang bereikt? Blijf jij dit gedrag van stiefzoon accepteren? En wat verwacht je van je vriend in deze situatie? Ga vervolgens het gesprek weer aan met je vriend. Geef aan hoeveel dit met je doet, maar wees ook eerlijk, tegen jezelf en tegen hem.
Sterkte met alles! Ik hoop dat de situatie snel beter wordt.
De reacties die je ontvangt van jouw stiefzoon zowel mondeling, via whatsapp als op papier vind ik enorm zorgwekkend! Ik zou mij zelf ook zeker afvragen of hij ooit in staat is hiernaar te handelen.
Ik heb geen ervaring met stiefkinderen en zeker niet met zo'n soort situatie, maar het mag duidelijk zijn dat dit zo niet door kan gaan. Dat ga jij denk ik ook niet volhouden.
Jouw vriend staat op dit moment tussen twee mensen waar hij van houd in, zijn zoon en zijn vriendin (tevens moeder van zijn dochter).
Als vader wil je natuurlijk nooit in de positie komen waarbij je moet kiezen. Toch ben ik van mening dat hij jou meer in bescherming moet nemen tegen deze ellende. Hij kan het negatieve gedrag van zijn zoon namelijk niet meer ontkennen en daar moet hij echt iets mee gaan doen. Een 'gewoon' gesprekje blijkt niet te werken.
Het gedrag van je stiefzoon klinkt enorm manipulatief. Daarnaast heb ik niet het idee dat hij bereid is om zijn gedrag op korte termijn aan te passen.
Ik adviseer je om eens goed na te denken. Wil jij op deze manier leven? Is de grens niet allang bereikt? Blijf jij dit gedrag van stiefzoon accepteren? En wat verwacht je van je vriend in deze situatie? Ga vervolgens het gesprek weer aan met je vriend. Geef aan hoeveel dit met je doet, maar wees ook eerlijk, tegen jezelf en tegen hem.
Sterkte met alles! Ik hoop dat de situatie snel beter wordt.
Ik begrijp dat je dit ontzettend heftig vindt maar toch begrijp ik het gedrag van je stiefzoon ook wel een beetje.
Als je enkele weken na de kennismaking veel met ze alleen was en hij naar je moest luisteren (iets wat op die leeftijd sowieso niet altijd geaccepteerd wordt) is dat naar mij idee ontzettend snel gegaan.
Verder lijkt er vanuit je stiefzoon een groot stuk onverwerkt verdriet en woede (woede is zoveel makkelijker dan verdriet dus geef hem eens ongelijk met zijn 14 jaar!) over de scheiding van zijn ouders. Iets wat niet minder zal worden door de uitspraken en houding van zijn moeder.
En dat gaat denk ik ook op voor de hond die weg moest, dat is heel verdrietig en iemand de schuld kunnen geven en er boos over zijn zorgt dat het controleerbaar wordt.
En uitspelen is wat veel kids op die leeftijd doen. Ik zou proberen te voorkomen dat je man voor jou gaat praten, het is belangrijk dat jij het gesprek aan gaat. Probeer aan jullie band te werken ipv de focus op het conflict en de woede te leggen, het is veel moeilijker om boos te zijn op iemand die je eigenlijk best oké vindt.. Maar leg het er weer niet te dik op want dan werkt het averechts ?
Persoonlijk vind ik het niet persé heel schokkend pubergedrag maar ik heb dan ook enkele jaren met moeilijke pubers gewerkt ? Misschien kan het je helpen als je met iemabd gaat praten hierover, een gezinscoach. Maar dat zou ik in het begin nou zonder hem doen. En eigenlijk ook niet meteen met hem delen. Verder zou ik proberen om op de relatie te gaan zitten, er zijn vast dingen die jullie gemeen hebben. Er is iets qaar je hem blij mee maakt.
Als je enkele weken na de kennismaking veel met ze alleen was en hij naar je moest luisteren (iets wat op die leeftijd sowieso niet altijd geaccepteerd wordt) is dat naar mij idee ontzettend snel gegaan.
Verder lijkt er vanuit je stiefzoon een groot stuk onverwerkt verdriet en woede (woede is zoveel makkelijker dan verdriet dus geef hem eens ongelijk met zijn 14 jaar!) over de scheiding van zijn ouders. Iets wat niet minder zal worden door de uitspraken en houding van zijn moeder.
En dat gaat denk ik ook op voor de hond die weg moest, dat is heel verdrietig en iemand de schuld kunnen geven en er boos over zijn zorgt dat het controleerbaar wordt.
En uitspelen is wat veel kids op die leeftijd doen. Ik zou proberen te voorkomen dat je man voor jou gaat praten, het is belangrijk dat jij het gesprek aan gaat. Probeer aan jullie band te werken ipv de focus op het conflict en de woede te leggen, het is veel moeilijker om boos te zijn op iemand die je eigenlijk best oké vindt.. Maar leg het er weer niet te dik op want dan werkt het averechts ?
Persoonlijk vind ik het niet persé heel schokkend pubergedrag maar ik heb dan ook enkele jaren met moeilijke pubers gewerkt ? Misschien kan het je helpen als je met iemabd gaat praten hierover, een gezinscoach. Maar dat zou ik in het begin nou zonder hem doen. En eigenlijk ook niet meteen met hem delen. Verder zou ik proberen om op de relatie te gaan zitten, er zijn vast dingen die jullie gemeen hebben. Er is iets qaar je hem blij mee maakt.
Ik ben het eens met Rozenmeisje dat dit eigenlijk best "normaal" pubergedrag is. Niet normaal in de zin van dat je het moet accepteren natuurlijk, maar wel begrijpelijk gedrag gezien de situatie en de leeftijd van je stiefzoon. (Ik werk zelf in het middelbaar onderwijs en krijg dus ook regelmatig te maken met gefrustreerde pubers)
Wat hij in die brief geschreven heeft, zou ik niet te letterlijk nemen. Het klinkt als een manier om zijn emoties te uiten, en zoals Rozenmeisje ook zei: boos zijn is nu eenmaal makkelijker dan toegeven dat je verdriet hebt (zeker als puberjongen). Hij wil je op de kast jagen, en dat lukt hem geloof ik aardig! Pubers zijn sowieso soms heel lastig, zeker als het niet je eigen kind is... Jullie zitten gewoon in een moeilijke situatie samen! Zeker gezien zijn moeder zo te horen ook nog eens lekker mee zit te stoken.
Ik zou het denk ik als volgt doen: vorm met je vriend 1 front, maar niet tégen je stiefzoon. Ik neem aan dat je vriend niet van je af wilt, dus hij zal als vader ook moeten laten blijken dat hij jou niet weg laat jagen. Laat hem dus duidelijk weten dat je niet weg gaat, en dat de situatie nu is zoals hij is. Zoek daarnaast een positieve manier om contact met hem te krijgen; verdiep je eens in zijn hobby's, zodat je daar over kunt praten bijvoorbeeld. Hij is verdrietig en boos dat zijn ouders gescheiden zijn, daar mag plaats voor zijn, maar laat hem zien dat jij niet de boeman bent, en dat het ook leuk kan zijn bij jullie thuis.
Wat hij in die brief geschreven heeft, zou ik niet te letterlijk nemen. Het klinkt als een manier om zijn emoties te uiten, en zoals Rozenmeisje ook zei: boos zijn is nu eenmaal makkelijker dan toegeven dat je verdriet hebt (zeker als puberjongen). Hij wil je op de kast jagen, en dat lukt hem geloof ik aardig! Pubers zijn sowieso soms heel lastig, zeker als het niet je eigen kind is... Jullie zitten gewoon in een moeilijke situatie samen! Zeker gezien zijn moeder zo te horen ook nog eens lekker mee zit te stoken.
Ik zou het denk ik als volgt doen: vorm met je vriend 1 front, maar niet tégen je stiefzoon. Ik neem aan dat je vriend niet van je af wilt, dus hij zal als vader ook moeten laten blijken dat hij jou niet weg laat jagen. Laat hem dus duidelijk weten dat je niet weg gaat, en dat de situatie nu is zoals hij is. Zoek daarnaast een positieve manier om contact met hem te krijgen; verdiep je eens in zijn hobby's, zodat je daar over kunt praten bijvoorbeeld. Hij is verdrietig en boos dat zijn ouders gescheiden zijn, daar mag plaats voor zijn, maar laat hem zien dat jij niet de boeman bent, en dat het ook leuk kan zijn bij jullie thuis.
@zwaantje
het doet me inderdaad veel, ik heb gewoon al zoveel proberen te accepteren, ik heb tijdens mijn hele zwangerschap alleen maar strijd gehad, ben ook helaas al met 30 weken bevallen door een te veel aan stress. ( dit weet de zoon van mijn vriend niet, omdat we niet willen dat hij zich schuldig zou voelen of de schuld bij zichzelf zou leggen. ik heb het namelijk zelf te veel toegelaten. )
ik ga dit ook zeker niet volhouden, maar ik wil ook niet om deze reden weg bij mijn vriend, en mijn dochter, die geen band heeft met haar eigen vader en mijn vriend echt als vader ziet, weer een vaderfiguur ontnemen, en dan ook mijn andere dochter met gescheiden ouders laten opgroeien omdat haar halfbroer de situatie onhoudbaar maakt.
mijn vriend geeft aan niet te weten wat hij moet doen, hij wil zijn kinderen op 1 hebben staan, en dat mag ook. en hij is bang dat als hij wat zegt, zijn zoon weg zal blijven, maar hij gaat hier zelf ook aan onderdoor.
zijn zoon heeft afgelopen week aangegeven voorlopig niet meer te willen komen naar hier, en dit heeft mijn vriend veel verdriet gedaan, alleen heb ik gewoon het idee dat dit is om hem weer te manipuleren in de hoop dat hij mij eruit zet.
mijn grens is al lang bereikt, want zelfs toen onze dochter werd onderzocht op een hersenbloeding net na haar geboorte, moest zijn zoon nog perse alle aandacht hebben en moesten we hem perse op dat moment komen ophalen. ik ben al lang mijn grens over gegaan en ben bang dat het binnenkort een keer stopt dat ik het accepteer en dat ik of zelf weg ga, of gewoon zorg dat ik er niet ben als hij er is.
het doet me inderdaad veel, ik heb gewoon al zoveel proberen te accepteren, ik heb tijdens mijn hele zwangerschap alleen maar strijd gehad, ben ook helaas al met 30 weken bevallen door een te veel aan stress. ( dit weet de zoon van mijn vriend niet, omdat we niet willen dat hij zich schuldig zou voelen of de schuld bij zichzelf zou leggen. ik heb het namelijk zelf te veel toegelaten. )
ik ga dit ook zeker niet volhouden, maar ik wil ook niet om deze reden weg bij mijn vriend, en mijn dochter, die geen band heeft met haar eigen vader en mijn vriend echt als vader ziet, weer een vaderfiguur ontnemen, en dan ook mijn andere dochter met gescheiden ouders laten opgroeien omdat haar halfbroer de situatie onhoudbaar maakt.
mijn vriend geeft aan niet te weten wat hij moet doen, hij wil zijn kinderen op 1 hebben staan, en dat mag ook. en hij is bang dat als hij wat zegt, zijn zoon weg zal blijven, maar hij gaat hier zelf ook aan onderdoor.
zijn zoon heeft afgelopen week aangegeven voorlopig niet meer te willen komen naar hier, en dit heeft mijn vriend veel verdriet gedaan, alleen heb ik gewoon het idee dat dit is om hem weer te manipuleren in de hoop dat hij mij eruit zet.
mijn grens is al lang bereikt, want zelfs toen onze dochter werd onderzocht op een hersenbloeding net na haar geboorte, moest zijn zoon nog perse alle aandacht hebben en moesten we hem perse op dat moment komen ophalen. ik ben al lang mijn grens over gegaan en ben bang dat het binnenkort een keer stopt dat ik het accepteer en dat ik of zelf weg ga, of gewoon zorg dat ik er niet ben als hij er is.
@klijn
dit probeer ik dus ook, ik heb hem al mee genomen om dingen te gaan doen die hij leuk vind, en dan is hij super lief, maar ik kan 10 dingen goed doen, en als ik 1 iets doe dat minder leuk is, maakt hij me compleet het leven zuur.
in die brief stonden dingen als ik ga jou kapot maken, ik breek je neus, ik ga je leven kapot maken, ik zal zorgen dat je voor een rechter komt ( hij heeft al eens gezegd dat ik hem heb geslagen wat niet zo was ),ik ken mensen die je niet mogen en ik zou oppassen want ik ben niet bang om ze erbij te halen.
hij kan ook een hele lieve jongen zijn, en soms komt hij naar me toe, voor advies over meisjes, of gewoon om iets te bespreken wat hem dwars zit, alleen is het 98% van de tijd gedoe, en loopt hij enorm te stoken en de sfeer te beïnvloeden thuis.
en ik ben niet bang voor hem, ik vind het alleen super ongezond dat hij zo kan denken, en vervolgens de complete onschuld speelt bij zijn vader.
dit probeer ik dus ook, ik heb hem al mee genomen om dingen te gaan doen die hij leuk vind, en dan is hij super lief, maar ik kan 10 dingen goed doen, en als ik 1 iets doe dat minder leuk is, maakt hij me compleet het leven zuur.
in die brief stonden dingen als ik ga jou kapot maken, ik breek je neus, ik ga je leven kapot maken, ik zal zorgen dat je voor een rechter komt ( hij heeft al eens gezegd dat ik hem heb geslagen wat niet zo was ),ik ken mensen die je niet mogen en ik zou oppassen want ik ben niet bang om ze erbij te halen.
hij kan ook een hele lieve jongen zijn, en soms komt hij naar me toe, voor advies over meisjes, of gewoon om iets te bespreken wat hem dwars zit, alleen is het 98% van de tijd gedoe, en loopt hij enorm te stoken en de sfeer te beïnvloeden thuis.
en ik ben niet bang voor hem, ik vind het alleen super ongezond dat hij zo kan denken, en vervolgens de complete onschuld speelt bij zijn vader.
Ik werk ook in het middelbaar onderwijs, maar kijk toch wel anders naar 'normaal' pubergedrag. Bepaalde uitspraken die ik hier lees vind ik echt grensoverschrijdend. Ik snap dat de stiefzoon in dit verhaal waarschijnlijk kampt met een enorme berg aan woede en verdriet, dit is ook heel begrijpelijk. Het is niet leuk als je ouders uit elkaar gaan. Daarentegen maakt hij ook (bewust) gebruik van de situatie en zijn vaders gevoel.
@Gebruiker10186889 Ik begrijp heel goed dat je grens is bereikt! Daarnaast snap ik je vriend ook en is het logisch dat hij ook even niet meer weet wat te doen. De situatie is gewoon ontzettend moeilijk. Ik zou de tip van Rozenmeisje betreft een gezinscoach zeker eens onderzoeken. Wie weet kan hij/zij jullie begeleiden in dit proces zodat het wel lukt om een samengesteld gezin te vormen waar ruimte is voor boosheid, verdriet en plezier, maar zonder manipulatief gedrag.
Nogmaals sterkte.
@Gebruiker10186889 Ik begrijp heel goed dat je grens is bereikt! Daarnaast snap ik je vriend ook en is het logisch dat hij ook even niet meer weet wat te doen. De situatie is gewoon ontzettend moeilijk. Ik zou de tip van Rozenmeisje betreft een gezinscoach zeker eens onderzoeken. Wie weet kan hij/zij jullie begeleiden in dit proces zodat het wel lukt om een samengesteld gezin te vormen waar ruimte is voor boosheid, verdriet en plezier, maar zonder manipulatief gedrag.
Nogmaals sterkte.
Ik kan me echt goed voorstellen dat er een grens is bereikt bij je, maar je wist van tevoren dat je vriend een puberend zoon had, je hebt hier zelf voor gekozen, vind het zo jammer dat je nu al spreekt over uit elkaar gaan! Wat ik ook wel weer begrijp hoor.. vind het alleen zo jammer dat mensen te snel uit elkaar gaan wanneer ze problemen krijgen.
Puberende kinderen zijn nu eenmaal lastig, al helemaal als er drastische veranderingen zijn in hun leven.. ouders gescheiden, nieuwe relatie & nieuw stiefzusje, het is teveel voor zo'n kind om het te verwerken. Hij heeft hier echt hulp bij nodig maar ook jullie vind ik. Jullie maken keuzes dat effect heeft op zo'n kind, om alles in goede banen te leiden zou je best wat meer kunnen verdiepen in de psyche van een kind van 14 en beter met je vriend kunnen samenwerken. Hij moet ook wat meer steun aan jou bieden!
Voor een kind van zijn leeftijd en gescheiden ouders is de wens en hoop dat ouders bij elkaar komen altijd aanwezig!
Als je deze relatie wilt voortzetten, dan is het van belang dat jij en je vriend een goede tussenoplossing vinden om hiermee te dealen. Ik zou zeggen ga naar een psycholoog die jou en je vriend kan begeleiden hierbij, zodat jullie een goed team gaan vormen.
Puberende kinderen zijn nu eenmaal lastig, al helemaal als er drastische veranderingen zijn in hun leven.. ouders gescheiden, nieuwe relatie & nieuw stiefzusje, het is teveel voor zo'n kind om het te verwerken. Hij heeft hier echt hulp bij nodig maar ook jullie vind ik. Jullie maken keuzes dat effect heeft op zo'n kind, om alles in goede banen te leiden zou je best wat meer kunnen verdiepen in de psyche van een kind van 14 en beter met je vriend kunnen samenwerken. Hij moet ook wat meer steun aan jou bieden!
Voor een kind van zijn leeftijd en gescheiden ouders is de wens en hoop dat ouders bij elkaar komen altijd aanwezig!
Als je deze relatie wilt voortzetten, dan is het van belang dat jij en je vriend een goede tussenoplossing vinden om hiermee te dealen. Ik zou zeggen ga naar een psycholoog die jou en je vriend kan begeleiden hierbij, zodat jullie een goed team gaan vormen.