hallo allemaal.
ik zit met het zelfde probleem als de anderen hier. Mijn vorige bevalling begin met het spontane breken van de vliezen, daarna weeen, dat schoot niet op, na 24 uur weeen nog maar 8 cm ontsluiting. inmiddels was ik al in het ziekenhuis, omdat het niet opschoot. Ik had al weeenstimulatie gehad, maar de ontsluiting bleef vier uren lang op 8 cm zitten. Daarna ging men over naar een ks. Dat vond ik prima (onbewust van te voren al beetje verwacht...weet niet waarom). Mijn zoon bleek bijna 10 pond, dat was de reden dat hij er niet uit kwam via de gewone weg.
Nu ben ik weer zwanger, 36 weken inmiddels. Vanmiddag bij de gynaecoloog geweest. De baby blijkt weer groot, dat had hij bij een echo met 26 weken ook al gezien. Toch stelt hij voor om eerst normaal proberen te bevallen. Ik zie dat helemaal niet zitten. ik heb er geen vertrouwen in, daar baal ik van. Ik wil graag vertrouwen op mijn lichaam, maar heb al te vaak meegemaakt dat ik bij die 1% hoor waarbij iets medisch afwijkends aan de hand is. Vandaar nu ook weer mijn angst voor de bevalling, ik kan me gewoon niet voostellen dat die normaal zal verlopen.
Met de gyn hebben we allerlei dingen besproken over wanneer het wel een ks wordt en wanneer gewoon. Ik heb aangegeven dat ik liever ks heb, "ja, dat hoor ik wel vaker, zei hij lachend". Ik vind hem een goede gyn, heb wel vertrwouen in hem en begrijp dat hij liever een gewone bevalling voor me heeft. dus ik vind t ook neit erg dat ie dat zei. Maar ik zit nu wel met de kater dat ik wederom een zwaar kind verwacht, dat mijn vorige bevalling daardoor niet vorderde en dat mijn gyn in eerste instantie toch weer voor een gewone bevalling wil gaan. Ook ben ik rond de kerst uitgerekend, waardoor ik bang ben dat in ons ziekenhuis niet adequaat kan worden ingegrepen wanneer er iets misgaat (omdat het allemaal zondagsdiensten zijn).
pfff... nou ja een heel verhaal. Jullie snappen t wel denk ik, ik zit er een beetje over in. Herkennen jullie dit?
