Het is zover, vandaag ga ik naar huis. Wel met medicatie en strenge instructies. Mijn bloeddruk blijft hoog. De artsen denken dat het nog wel een paar maanden kan gaan duren voor dat hersteld is.
Na bijna twee weken in het ziekenhuis ben ik er wel aan toe naar huis te gaan. Lekker slapen in mijn eigen bed, langs mijn man. Knuffelen met mijn lieve katjes heb ik ook erg gemist.
En toch kan ik me er nog niet toe zetten mijn spullen te pakken. Hoe graag ik ook naar huis wil, ik wil tegelijkertijd ook niets liever dan hier blijven.
Mijn kleine ventje ligt nog in de couveuse en mag dus niet mee naar huis. Hij zal hier nog een paar weken moeten blijven. Mijn hart breekt als ik denk aan het afscheid dat ik straks moet gaan nemen. Ik mag 24u per dag naar hem toe, maar toch doet dit pijn. Er wordt hier super voor hem gezorgd en ik weet dat het nodig is dat hij blijft, ook voor mijn herstel is het goed dat ik nog even rustig aan kan doen. En toch helpt dat allemaal niet. Het blijft enorm pijnlijk. Ik hoop dat hij snel naar huis mag komen...
Na bijna twee weken in het ziekenhuis ben ik er wel aan toe naar huis te gaan. Lekker slapen in mijn eigen bed, langs mijn man. Knuffelen met mijn lieve katjes heb ik ook erg gemist.
En toch kan ik me er nog niet toe zetten mijn spullen te pakken. Hoe graag ik ook naar huis wil, ik wil tegelijkertijd ook niets liever dan hier blijven.
Mijn kleine ventje ligt nog in de couveuse en mag dus niet mee naar huis. Hij zal hier nog een paar weken moeten blijven. Mijn hart breekt als ik denk aan het afscheid dat ik straks moet gaan nemen. Ik mag 24u per dag naar hem toe, maar toch doet dit pijn. Er wordt hier super voor hem gezorgd en ik weet dat het nodig is dat hij blijft, ook voor mijn herstel is het goed dat ik nog even rustig aan kan doen. En toch helpt dat allemaal niet. Het blijft enorm pijnlijk. Ik hoop dat hij snel naar huis mag komen...