Niet blij

A

Anoniem

Guest
Ik was alweer vergeten dat het kon, zwanger worden. Na 4 jaar proberen is het dan toch onverwachts gelukt. Ik was blij, toen in paniek en nu is er alleen mist in mijn hoofd. Tien weken zwanger en zo labiel als maar zijn kan. Ik huil steevast elke ochtend rond tienen, ontwijk klein grut op straat en durf niet na te denken over wat komen gaat. Ik zie alleen maar op tegen alles. Tegen wat eigenlijk? Een verlies van vrijheid? De verantwoordelijkheid? Pies, poep en doorwaakte nachten? Ik weet het niet. Ik houd me voor dat ik me straks vast anders ga voelen, dat ik maanden de tijd heb. Maar nu wil ik eigenlijk echt niet: ik durf niet en wil niet en voel me schuldig en klein om zoveel kinderachtig geneuzel. Ik ben 33, ik zou er toch klaar voor moeten zijn!

Zijn er meer vrouwen die dit herkennen? De mensen om me heen zijn ofwel in extase omdat ik nu eindelijk ook dit wonder ga meemaken. Of ze negeren het in de hoop dat ik dan gewoon gewoon blijf doen. Ik kan met beide helemaal niets.
 
Hallo,
Ik kan me goed voorstellen dat je van slag bent. Je schrijft dat je vier jaar bezig bent geweest zwanger te worden. Dat brengt frustratie, teleurstelling en misschien wel een soort overlevingstrategie met zich mee. Nu je zwanger bent hoeft dat allemaal niet meer. Je kunt dat echter niet de een op de andere dag loslaten. Die gevoelens heb je of je nu 23 of 33 bent, het leeft in jou. Ga je daar niet schuldig over voelen. Het hoort nu even bij jou.

Veel succes
 
hoi M,

ik snap helemaal wat je zegt. ik ben 36 en ben 1 week blij geweest (de 1e week), daarna kwamen de beren op de weg. Druk maken om alles, we moeten verhuizen, vind ik het echt wel zo leuk, dadelijk valt het tegen...ga zo maar door. Als ik een gezin met kinderwagen zie lopen, krijg ik het spaans benauwd. Voel me ook schuldig naar de kleine, omdat we zo hebben geroepen dat we het willen, maar als het zo ver is, slaat de paniek toe. Zitten net 3 maanden in nieuwbouw appartement wat alweer te klein is. Waarom daar gaan wonen? Omdat ik het kocht toen ik m'n vriend nog niet kende en ik niet onder de koop uitkon. Tja en misschien konden we wel geen kinderen krijgen. Bij ons was het binnen 1 maand raak. Dat verwacht je ook niet.
Dusss, ik probeer me kalm te houden en me te concentreren op andere dingen (lastig voor een control freak). ik ga naar yoga toe vrijdag om te zien of ik daar meer rust in vind en leer om het los te laten (wat er met m'n lijf gebeurt). en zondag naar de sauna om te relaxen.  

Kortom, ik snap wat je bedoelt en zal zeker niet zeggen wat je wel en niet moet doen (roept toch alleen maar weerstand op). Misschien helpt het je om echt iets voor jou te gaan doen en niet bezig te zijn met 'later' en 'de kleine'. Die 'is' er sowieso nu...
Het helpt mij in ieder geval wel een beetje meer om een blijer gevoel te krijgen...

Succes!

Liefs,
Carla
8 weken 4 dagen
 
Hoi hoi,

Ik weet wat je bedoeld.
Mijn man en ik zijn vorig jaar maart getrouwd. Daarna besloten we dat ik zou stoppen met de pil en dan zouden we wel zien. Aan de ene kant vond ik het fantastisch om zwanger te worden en later ook mama. Ik zag mezelf al helemaal achter die kinderwagen lopen. Aan de andere kant vond ik het ook supereng!
Na 4 maanden was ik zwanger. Ik bereidde me al helemaal voor op de misselijkheid en de moeheid. Echter, er gebeurde niets. Ik begon te twijfelen. Was dit wel goed? Na 9 weken hield ik het niet meer uit en hebben we een echo geregeld. Wat bleek? Miskraam. Ik viel keihard van mijn roze wolk. In oktober curretage gehad.
Daarna werd ik maar niet ongesteld. Ik was alweer zwanger! Niet helemaal volgens planning maar we waren superblij. Maar ja, toen kwamen de eerste bloedingen. Baf, weer van die roze wolk. Verdriet en onmacht hadden de boventoon. Na anderhalve week kregen we een termijnecho. Wij gingen er heen met het idee dat het weer helemaal mis was. Maar........ het vruchtje zat er nog, met een kloppend hartje! We wisten niet wat we ervan moesten denken.
Maar ja, dag later weer flinke bloeding. Hup, naar het ziekenhuis. Tja, kindje zat er nog. Waar de bloeding vandaan kwam? Dat wisten ze niet.
Nu, zo'n 3 weken later en een aantal bloedingen verder kan ik niet meer van mijn zwangerschap genieten. Al die mensen die er zo prachtig over kunnen vertellen, mogen van mij hun mond houden. Bij ons is het een achtbaan van emoties. Blij, bang, verdrietig en dat alles met een behoorlijk portie stress. Ook voor mijn man!
Gisteren zijn we weer naar het ziekenhuis geweest vanwege een bloeding. De kleine zit er nog en doet het prima. We zijn nu 10 weken en een paar dagen op weg.
We hebben dus nog zo'n 30 weken te gaan.
En over de toekomst? Wij weten dat we een goede papa en mama zullen worden en ook ik wordt er wel zenuwachtig van als ik eraan denk.
Maar ja, is dat niet normaal? Ik denk dat ieder mens wel twijfelachtig is over dingen die zijn/haar leven zullen veranderen. Zeker zo'n grote beslissing. Maar wat ik tot nu van mijn vriendinnen heb begrepen die nu mama zijn, verdwijnen die twijfels wel op het moment dat je je kindje voor het eerst in je handen houdt. Dus daar ga ik maar vanuit.
Je kunt dit soort dingen toch niet van te voren uitstippelen. Probeer daar ook niet naar te streven want dat kost je alleen maar energie. En die kun je nu beter voor andere dingen gebruiken.
Ik heb wat boeken gekocht over zwanger zijn. Gewoon om een beetje te kijken wat je te wachten staat. En ik hoop dat ik straks, als ik een dikke buik heb en het kindje kan voelen, dat ik er dan ook van kan genieten. Laten we het hopen.
Succes de komende tijd.

Groetjes,
Maike
 
Hoi meid,
da's niet leuk he, als je je zo rot voelt. Maar geen paniek. Gewoon het rustig op je af laten komen. Zoals hierboven al gezegd, je hebt je nu anders ingesteld, omdat je jaren bezig bent geweest. Ik denk dat het voor een ieder best een shock is als het is gelukt, tenminste ik had veel ongeloof en zelfs nu nog denk ik: Is het echt waar? Ik krijg een kind, ben dadelijk moeder, kan ik dat wel?, wil ik dat wel?, hoe moet dat? etc. etc.
Dit hoort er bij. Zeker in het begin dan gieren de hormonen door je lijf en die werken stemmingswisselingen danig in de hand. Veel meiden hebben deze dips gehad.
Doe het rustig aan en laat je niet gek maken.
Groetjes V.
 
Nog even een aanvulling: laat die omgeving maar lekker voor wat het is. Want een echte roze wolk, ik moet het nog meemaken. Zeker als je je niet lekker voelt, dan is zwanger zijn soms echt niet leuk en heb je aan al die goed bedoelde opmerkingen niks. Maar kop op, het gaat echt over.
 
hallo,

ik herken het helemaal, heb dit 2,5 jaar geleden ook gehad en heb zelfs de ergste dingen gehoopt (zelf een spontane abortus) ik heb mijn gevoelens met de vk besproken en in eerste instantie schreef zij mij een vitamine b complex voor. (ik dacht b5, maar weet het niet meer zeker) voor mij hebben die pillen geholpen, maar als dat niet het geval was had mijn vk iets sterkers (anti depressiva die gebruikt mag worden tijdens de zwangerschap) ik zal gewoon contact opnemen met de vk en je probleem voorleggen.

ik kan nu zeggen dat ik heel blij ben met mijn dochter van net 2 (ook al zit ze in de neeeeee fase)
ben nu weer zwanger en ben zelf heel anders. de hormonen zijn niet meer op hol.

succes verder
natalie
14 weken
 
Dag lieve mensen,

Wat fijn om reacties te krijgen op mijn paniekbericht (want dat was het). Het was een rare week: ik was blij dat het zoveel regende, dan vielen mijn huilbuien tenminste niet zo op. Ongelofelijk, wat die hormonen met je uithalen. Het hielp om het hier van me af te kunnen schrijven, en het helpt nog veel meer om jullie reacties te lezen en te merken dat ik niet de enige ben. Ik had het kunnen bedenken natuurlijk, maar dit werkt duidelijk beter :)

De eerste paniek is er geloof ik vanaf: ik ben wat rustiger en heb een soort van tactiek gevonden: vooral niet nadenken over te verre toekomst en gedane keuzes (carla, ik herken het helemaal). Ik mijd klein grut en babygesprekken, dat komt later wel, als ik eraan toe ben (ofzo). Nu ga ik toch alleen maar sputteren, of liever gezegd snotteren, en echt, ik huilde anders nooit. Ik voel me er niet of dan toch zo min mogelijk schuldig over mijn gebrek aan blijdschap. En ik heb me aangemeld voor een workshop fotografie waar ik al maanden over dacht: hoezo stopt mijn leven, echt niet, kijk maar...

Ik voel me een sukkel, maar ik kom de dagen door (zonder al te lugubere fantasien). En sinds vandaag krijg ik weer wat gedaan en voel ik me weer een beetje 'normaal'. Ik ben precies 10 weken zwanger. Nog een hele weg te gaan. Over 2 weken zie ik de verloskundige, dan zal ik ook zeker vragen naar de vitamines. Die roze wolk kan me gestolen worden, ik wil gewoon uit die achtbaan: een beetje fatsoenlijk naar een happy end. Zou leuk zijn nietwaar?

Ik hoop het voor ons allemaal (en een beetje extra voor Maike)
We gaan het vast goed hebben straks

Liefs
Monique


PS Stiekem vraag ik me ook af wat een plotselinge nicotinestop met mijn hormonen hebben uitgehaald, en ik heb ook nooit zo beseft hoe vaak ik eigenlijk een glaasje wijn dronk. Dat ik dat zo zou missen...
 
Je moet ingelogd zijn om te kunnen reageren. Log in | Registreer
Terug
Bovenaan