niet meer

A

ANONYMOUS_USERNAME

Vorige week gingen mijn man en ik naar de echoscopist voor de 20 weken echo, maar we hadden allebei het gevoel dat het niet goed zat. Op de echo bleek dat het hartje niet meer klopte en het kindje al twee weken geleden overleden was. De dag erna waren we in het ziekenhuis om de weeen op te wekken, nog een dag later is ons jongetje geboren. Er worden allerlei testen gedaan en over een week of vier krijgen we de uitslag. Ik voel me soms letterlijk leeg en vergeet van alles. Onze grootste angst is als uit de testen blijkt dat een volgende zwangerschap ook niet goed zal gaan, dit was de eerste zwangerschap.
We hebben goede en slechte momenten, ik heb zelf het gevoel dat ik nog een beetje in een roes leef en de grootste klap nog moet komen. Ik zou willen dat er een handleiding voor verwerking is, zodat je weet wanneer je je weer goed gaat voelen. Wel hebben we het gevoel dat als we dit aankunnen, we alles aankunnen. Iedereen leeft met ons mee en daar hebben we veel steun aan.
Ook vind ik het moeilijk om te weten wanneer ik weer aan het werk kan, aan de ene kant ben ik bang om te vroeg te gaan werken waardoor je later een terugslag krijgt, aan de andere kant wil ik het niet te lang laten duren omdat dan de drempel om aan het werk te gaan zo hoog wordt. Iemand hier ervaring mee die me kan vertellen hoe het bij jullie ging?
 
Hallo.

Alle eerst wil ik je veel sterkte wensen, in deze moeilijke tijd.
En praat er met je vriend of man over.
Ik heb het zelfde mee gemaakt als jij.
Op 3 januari van dit jaar kreeg ik te horen dat mijn dochtertje niet meer leefde en op 5 januari was ze geboren ik was bijna 38 weken zwanger.Wij hebben toen obductie laten doen,uit de obductie is er helemaal niks uit gekomen.Ze noemde het gewoon een domme pech.Zelfs nu praten wij er nog elke dag over, en ik huil er nog elke om.
Ik ben woensdag geopereerd omdat er nog wat placenta resten in zaten wat aan verkalken is.Over 2 weken heb ik een na controle , en als alles weer schoon is dan proberen wij voor haar een broertje of zusje te maken.Ik heb ze nu een plaatsje kunnen geven.Maar vergeten doe je NOOIT.

als je nog vragen hebt
dan hoor ik het graag.

Veel sterkte in deze moelijke tijd.

Liefs Peggy.
 
Heel veel sterkte met de vewerking van dit verlies.

Ik ben twee jaar terug bevallen na een zwangerschap van 18 weken. Bij ons was het domme pech dat ons kindje was overleden. Klinkt cru, maar gelukkig maar domme pech. Vorig jaar is ons zoontje geboren en nu ben ik al weer ruim 35 weken zwanger. Voor jou is nog alles mogelijk. Wacht de onderzoeken even af, maar maka je nog niet te druk.

Wat betreft het werk. Ik ben op therapeuetische basis na twee weken weer aan het werk gegaan. Dat was voor mij het beste. Eind april ben ik bevallen en half juni zijn we smaen op vakantie gegaan, gewoon er even helemaal uit. Na die vakantie (7 weken na de bevalling) ben ik weer volledig aan het werk gegaan).

Later heb ik nog wel momenten gehad dat ik het even niet meer zag zitten, maar je weet niet of dat vroeg of laat gaat gebeuren. Prata er eens met een arboarts over. En vraag of je ook op therapetische basis een paar uurtjes aan het werk kan gaan.

heel veel sterkte meid.

Miep
 
Hoi,

Allereerst gecondoleerd met het verlies van jullie zoontje. Helaas is er geen handleiding wanneer het verdriet een plekje "zou moeten hebben". Het verdriet gaat nooit helemaal weg, maar het wordt minder heb ik me laten vertellen. Ik zelf ben nu druk bezig met de verwerking van ons verlies van ons zoontje Danny*. Hij is geboren en overleden met 23 weken (zwangerschapsafbreking, vanwege een ernstige hartafwijking) op 7 december 2006. Nu 3 maanden geleden. Ik heb heftige diepe dalen gekend, en wat jij aangeeft, het geheugen was er ook niet meer. Het lijkt net alsof je niet met beide benen op de wereld staat, maar zweeft. Ik ben nu wel op de goede weg, en zit ook bij een shiatsu therapeute. Zij geeft aan, dat als ik het nu niet verwerk, dat het in een volgende zwangerschap alles er waarschijnlijk uit gaat komen. En dat wil ik niet. Ik wil dan stevig in mn schoenen staan.

Wat betreft je werk. Ik ben na een maand weer aan het werk gegaan. En de eerste dag kwam ik alleen maar even op de koffie. Gewoon even mn gezicht laten zien, en de foto's van Danny* laten zien, aan diegene die ze wilden zien. Iedereen was heel lief voor me. Ik heb ook zitten huilen, maar dat is normaal. Was ook erg zenuwachtig voor de confrontatie, maar het hoort er allemaal bij. Daarna ben ik op arbeidstherapeutische basis aan de slag gegaan. iedere week een uurtje per dag er bij. Sinds deze week werk ik weer full-time.

Overleg met je arbo-arts. Die van mij was heel erg meelevend en begrijpend.  Wat niet gaat moet je niet forceren!

Sterkte en liefs,

Kitty (mama van Danny*)
 
Ik heb vorig jaar mijn zwangerschap na 24 weken moeten afbreken. Onze zoon leed aan een ernstige stofwisselingsziekte (met weinig levenskansen). Op 10 augustus ben ik bevallen. Ik ben zelf 3 weken later weer aan het werk gegaan. Ik wilde heel graag weer wat te doen hebben. Het verdriet slijt nog niet, ik denk er elke minuut aan. Wij hebben onze zoon laten cremeren en zijn as is begraven. Dat geeft ons wel veel steun. Verder heb ik het boek 'stille baby's' gelezen, geschreven door Christine Geerinck-Vercammen. Ik vond het allemaal erg herkenbaar.
 
Ook ik wil je heel veel sterkte wensen met het verlies van je kindje.
Wat een schok en een verdriet moeten jullie meemaken nu.
Helaas hebben wij ook onze zwangerschap moeten afbreken omdat ons zoontje een ernstige hartafwijking had, hij is met 23 weken en 5 dagen geboren.
Dat was op 23 november 2006.
Nu ruim 3 maanden later ben ik vorige week voor het eerst op therapeutische basis aan het werk gegaan. Ik werk ook op een kdv dus dat is extra confronterend.
Heb het erg moeilijk gehad en nu nog vaak hoor. Merk nu wel dat ik langzamerhand uit het diepe dal begin te klimmen. Maar dat heeft echt tijd nodig.

Doe het rustig aan, neem je tijd om het verlies te verwerken.
Pas als het voor jouw goed voelt aan het werk gaan.
Ga binnenkort een keer een bakkie doen op je werk en kijk dan hoe het voelt voor jou.

Heel veel sterkte!!!

Groetjes ingeborg
 
aan ingeborg!

ik lees jou verhaal en wilde weten of jij de beslissing heb genomen om het af te breken of was je zoontje overleden
ik was zwanger van een tweeling jongen/meisje en het meisje had het syndroom van down met hart en nier afwijkingen wij moesten toen beslissen wat te doen vreselijk niet te doen eigenlijk dat was juni 2004 ik heb toen nog 20 weken met een dode baby in mijn buik gelopen en een levende.
sem is nu 2 jaar een erg leuk jochie en ik heb ook nog een zoon van 7 jaar.
ik wilde nooit meer zwanger zijn en wat gebeurt er !!! zwanger heel bang geweest maar alles is goed gegaan heb er nu toch nog een gezonde dochter bij(4mnd) ze zou komen op de zelfde dag maar dan 2 jaar later heel toevallig allemaal ik heb het zo in kunnen houden dat ik 11 dagen over tijd was!. het leek wel of ze toch wilde komen !! ben nu heel gelukkig met mijn 3 kids maar vergeet mijn andere dochtertje nooit Ik heb de zwangerschap toen afgebroken uit liefde voor haar het leek mij gen leven ziekenhuis in en uit!
 
Aan 113,

Ja, die keuze is vreselijk moeilijk, wij hebben die keuze ook moeten maken.
Ons zoontje leefde dus ook nog, zolang hij in de baarmoeder zat maakte hij het prima.
Maar zijn linkerharthelft was niet ontwikkeld, zou het nooit doen, een aantal hartkleppen werkte niet en ook een deel van de aorta niet.
Wij stonden voor de keuze of een heel zwaar medisch traject ingaan na de geboorte met hele grote kans op hersen en long letsel en grote kans op vroegtijdig overlijden door complicatie's en dan als het allemaal goed zou gaan zou ons zoontje nog maar 10 tot 15 jaar worden.
Wij hebben toen de keuze gemaakt om ons zoontje al die operaties en pijn te besparen en de zwangerschap af te breken.
maar wat deed die keuze ons zeer!!!!!
Je moet kiezen tussen leven en dood!
Wisse* leefde nog met de geboorte en is vredig in onze armen in gestorven.
Hij heeft zelfs nog eventjes gehuild.
Hij was toen 23 weken en 5 dagen. Hij was zo mooi, helemaal compleet.
Maar helaas met een heel slecht hartje.
In heb obductie rapport stond ook een zeer slecht hartje. Voor ons ook de bevestiging dat we de goede keuze hebben gemaakt want de vraag was ook nog geweest of hij wel te opereren was geweest.

Ondertussen ben ik nu alweer 9 weken zwanger en vind het super spannend.
Pas met een week of 16-18 kunnen ze de hartafwijking zien die Wisse* ook had dus het worden spannende weken voor ons.
Maar ik heb er wel een goed gevoel over en ik voel Wisse* dicht bij me om zijn broertje of zusje te beschermen.

Groetjes ingeborg
Trotse mama van Melle & Wisse* & a.s. smurf
 
Je moet ingelogd zijn om te kunnen reageren. Log in | Registreer
Terug
Bovenaan