nou ik heb me weleens beter gevoeld ik probeer me er over heen te zetten want ik heb wel een heerlijk kereltje waar ik voor wil zorgen zonder dat hij het verdriet en boosheid van mama voelt...maar mijn vriend is en ik de zwangerschap vreemd geweest maar wat ik nog erger vind is toen onze zoon 1 week oud was hij van mij naar de kroeg mocht om even lekker er tussen uit te zijn ik zou dan zijn voedingen doen en terwijl ik dus s nachts om half drie de pamper aan het verschonen was was hij nog geen drie straten verderop bezig met een grietje ...hoe vaak ik die gedachte verafschuw op het moment dat je samen het gelukkigst hoort te zijn gadverdamme...ik zit er zwaar over te denken om weg te gaan met ons zoontje ..voel me dan schuldig tegen over de kleine maar ik ga niet bij iemand blijven die me zoveel verdriet doet..dat verdien ik niet maar onze zoon ook niet want hoe groter hij zo word hoe meer hij gaat merken van de spanning in huis..ik ben af en toe echt bijna in staat om hem in zijn slaap te slaan met een stuk hout..niet mijn baby maar mijn vriend!!! en hij durft nu te zeggen dat hij van ons houd en graag een gelukkig gezinnetje wil zijn ja had daar eerder aan gedacht voor je je lul in een ander duwde terwijl je gezin thuis is...en als ik nou slecht voor hem was..nee zelfs dat niet..hij kan zich geen betere vrouw wensen en vind mij een nu al een geweldige moeder...klootzak je hebt mijn geluksgevoel verziekt zo..gelukkig gezinnetje yeah right...wat is wijsheid..weg gaan of blijven en zal mijn zoontje het mij later kwalijk nemen
