Hey iedereen,
Ik weet niet goed waarom ik dit topic maak, ik zoek wat lotgenoten denk ik. Ik weet dat ik overreageer maar toch, ik moet het van mij afschrijven.
Wij wonen nu in een klein dorpje, waar ons dochter nu in een klein schooltje zit met een paar vriendjes vanuit de klas, waarvan ze 1 kindje kent vanuit de kinderopvang. Ze zit in de peuterklas, nog maar sinds februari dus nog geen lange tijd. Ze voelt zich er op zich wel goed (buiten de normale peuterdriften ?) en ze hangt heel erg aan haar vriendje waarmee ze in februari is gestart die ook bij haar bij de onthaalmoeder zat. Ook ik leer de mama's kennen en met sommige klikt het ook echt goed.
Nu komt het, we hebben een huis gekocht in een gemeente op een -+ 35 minuten rijden van waar we nu wonen. Het is geen dorp, maar ook geen stad. Iets ertussen. Dit wegens verschillende redenen dat het zo ver is (werk, huisprijzen,...). Dus, gaat ons dochter logischerwijs moeten veranderen van school. En dat steekt. Ik ga het hier zó missen. Ik voel mij hier echt thuis en hou van het hele dorpsgevoel. Iedereen kent iedereen (wat ook nadelen heeft, maar toch) en de mensen zijn echt vriendelijk. Nu heb ik soms het gevoel dat we een fout gemaakt hebben, bleven we niet beter hier? Nog even iets huren ipv te kopen? Het huurhuis waar we nu inzitten is niet geisoleerd en heeft nog wel wat gebreken, dus hier, in dit huis, blijven was geen optie.
Mijn dochter gaf ook al aan dat ze wou blijven, samen bij haar vriendje, en dan breekt mijn hart. Waarom haal ik haar weg uit haar vertrouwde omgeving?
Goed, ze is nog jong, maar toch...
We hebben daar ook een wijkschooltje gekozen, dus wat gelijkaardig met hier maar ik zie het momenteel niet.. Ik wou zo graag hier blijven. Mijn vriend is er veel positiever over en wil hier asap weg, dus dat helpt niet haha. Ik weet dat we ons qua huis wel gaan verbeteren, maar het gevoel daar niets of niemand te kennen geeft mij echt angst.
Iemand die ooit in een soortgelijke situatie zat? Of meemaakt nu? En hoe voelen jullie zich nu nu dat je wat gesetteld bent?
Als je tot hier hebt gelezen, bedankt voor jullie geduld. Moest het even van me afschrijven en zoek misschien wat succesverhalen..
Ik weet niet goed waarom ik dit topic maak, ik zoek wat lotgenoten denk ik. Ik weet dat ik overreageer maar toch, ik moet het van mij afschrijven.
Wij wonen nu in een klein dorpje, waar ons dochter nu in een klein schooltje zit met een paar vriendjes vanuit de klas, waarvan ze 1 kindje kent vanuit de kinderopvang. Ze zit in de peuterklas, nog maar sinds februari dus nog geen lange tijd. Ze voelt zich er op zich wel goed (buiten de normale peuterdriften ?) en ze hangt heel erg aan haar vriendje waarmee ze in februari is gestart die ook bij haar bij de onthaalmoeder zat. Ook ik leer de mama's kennen en met sommige klikt het ook echt goed.
Nu komt het, we hebben een huis gekocht in een gemeente op een -+ 35 minuten rijden van waar we nu wonen. Het is geen dorp, maar ook geen stad. Iets ertussen. Dit wegens verschillende redenen dat het zo ver is (werk, huisprijzen,...). Dus, gaat ons dochter logischerwijs moeten veranderen van school. En dat steekt. Ik ga het hier zó missen. Ik voel mij hier echt thuis en hou van het hele dorpsgevoel. Iedereen kent iedereen (wat ook nadelen heeft, maar toch) en de mensen zijn echt vriendelijk. Nu heb ik soms het gevoel dat we een fout gemaakt hebben, bleven we niet beter hier? Nog even iets huren ipv te kopen? Het huurhuis waar we nu inzitten is niet geisoleerd en heeft nog wel wat gebreken, dus hier, in dit huis, blijven was geen optie.
Mijn dochter gaf ook al aan dat ze wou blijven, samen bij haar vriendje, en dan breekt mijn hart. Waarom haal ik haar weg uit haar vertrouwde omgeving?
Goed, ze is nog jong, maar toch...
We hebben daar ook een wijkschooltje gekozen, dus wat gelijkaardig met hier maar ik zie het momenteel niet.. Ik wou zo graag hier blijven. Mijn vriend is er veel positiever over en wil hier asap weg, dus dat helpt niet haha. Ik weet dat we ons qua huis wel gaan verbeteren, maar het gevoel daar niets of niemand te kennen geeft mij echt angst.
Iemand die ooit in een soortgelijke situatie zat? Of meemaakt nu? En hoe voelen jullie zich nu nu dat je wat gesetteld bent?
Als je tot hier hebt gelezen, bedankt voor jullie geduld. Moest het even van me afschrijven en zoek misschien wat succesverhalen..