nog 1 keer kind zijn

A

ANONYMOUS_USERNAME

30 juni was het alweer 9 jaar geleden dat ik mijn moeder verloren ben. In dat jaar ging onze familie door een hel. Mijn moeder had een ernstige longziekte en is uiteindelijk met behulp van morfine gestorven. voor haar een opluchting, letterlijk en voor ons ook op dat moment. klinkt heel hard, maar wij waren eindelijk vrij van het zorgen voor onze moeder. Dat je het er nog heel moeilijk mee krijgt besef je op dat moment niet!

Mijn zus was op dat moment 7 maanden zwanger van haar eerste kindje. Later dat jaar kreeg zij een heel mooie zoon. Puntgaaf, en helemaal voldragen. Helaas hebben de artsen hem te laat gehaald en is hij 3 dagen later overleden. Doodsoorzaak onbekend.
Ja hij was 56 cm en had totaal geen lichaamsvet meer. ws heeft hij zijn eigen reserves verbruikt omdat mijn zus niets meer kon geven?!

We waren nog niet eens begonnen met rouwen om onze moeder en toen ging ons neefje, haar zoontje dood...

2 maanden later kreeg mijn beste vriend kanker.
Hij is er gelukkig nog, maar ook daar was veel verdriet om.

Inmiddels zijn we heel wat verder. Mijn zus en ik hebben allebei een lieve man en allebei 2 dochters. Ikzelf ben zwanger van onze derde...

Maar wat mis ik mijn moeder ontzettend! Zij zou bij me moeten zijn, me dingen moeten vertellen over ons, grootmoeders receptjes moeten vertellen, leuke dingen met de kinderen moeten doen.
En bovenal: wij zouden nog zo graag een dag kind zijn!!!!!!!!!!!!!!! Niet groot hoeven zijn, niet verantwoordelijk hoeven zijn, maar gewoon bij je moeder eens even goed janken of lachen of wat dan ook.

Ik kan soms zo jaloers zijn op mensen die hun ouders nog hebben, die wel gelukkig zijn samen met opa en oma.... ik gun het deze mensen van harte, maar zou zo graag eens willen ruilen.

groetjes ciska
 
Ik kan mij niet inleven in jouw situatie.

Wel heb ik die angst heel erg gehad. Vorig jaar is bij mijn moeder kanker vastgesteld, zo erg dat het niet operabel was. ik had twee weken daarvoor mijn kindje van 14 weken verloren.

Ik was zo bang mijn moeder kwijt te raken en was net een kindje kwijt....ik dacht echt, mijn kindje afpakken is één ding, maar mijn moeder is iets heel anders die mag je niet afnemen.

Gelukkig voor ons is het allemaal redelijk goed op dit moment. De kanker is er uit en als het goed is ook weg, maar dat blijft afwachten.
Nu is ze nog aan de chemo en wordt steeds moeier, maar de vooruitzichten zijn vooralsnog positief.

Ik ben nu weer zwanger (16 weken ruim) en hoop maar dat het goed blijft gaan. Zij wordt eind dit jaar 61 en ik zal dan ons tweede kindje krijgen.

Zoals gezegd, ik kan mij dus niet voorstellen hoe jij je voelt, ik heb dat scenario voor mijzelf even in de ijskast gezet.
Maar ik begrijp jouw opmerking. ik koester elke keer dat ik bij mijn moeder ben en hoop dat het goed blijft gaan en zij mijn kind(eren) kan zien op groeien.

Ik leef ontzettend met je mee en wens je heel veel sterkte tijdens jouw zwangerschap en dat het allemaal goed zal blijven gaan

gr mama van MD
 
hallo mama van MD,

Fijn voor je dat je moeder er nog is. koester inderdaad ieder moment. voor het gebeurd kan je je geen voorstelling maken hoe het is zonder moeder. Of je nu 20 of 60 bent als je je moeder verliest....een moeder hoort niet dood te gaan.

ik moet wel heel eerlijk zeggen dat het mij nog veel erger lijkt om een kind te verliezen. Dat heb je letterlijk in je gedragen. Dat kan ik me dus weer niet voorstellen gelukkig.
Maar de pijn en het verdriet dat we voelden toen het zoontje van mijn zus overleed konden we al niet beschrijven als zus en broers zijnde....laat staan hoe het voor haar en voor jou was.

Van harte met je zwangerschap!!!!
geniet ervan voor zover dat lukt!

groetjes ciska
 
Ik kan er gelukkig van genieten en ben blij dat zoals gezegd mijn moeder er nog is. Ons kindje was niet goed in aanleg en dus ziek. Ik vind dan ook weer dat het voor jouw zus veel erger is. Ik had echt zoiets toen ik wist wat er met het kindje was, ik krijg wel weer een kans (ik ben nu voor de 6e keer zwanger en heb 1 kindje).
Maar je hebt zoals gezegd maar één moeder.

Jouw zus heeft het kindje voldragen en verliest het dan zonder aanwijsbare reden, dat is zo cru. Voor haar is het verlies groter dan dat van mij.

Ik wens jou alles sterkte en hoop dat jouw zwangerschap verder goed verloopt

grmama van MD
 
Hoi Ciska en mama van MD !

Ik heb jullie verhalen gelezen, en het is erg wat jullie mee gemaakt hebben.
Maar er moet toch iets van mijn hart...het vergekijken van elkaars verdriet!
Ieder die een sterfgeval (of iets anders) heeft meegemaakt  draagt een stukje verdriet met zich mee, een heel eigen stukje.
Daarom kan je elkaars verdriet niet vergelijken.
Ik heb Joshua* in de 30e week zwangerschap verloren, en heb hem nog bijna 11 weken bij me gedragen.
Dan zeggen mensen ook weleens wat jij mee hebt gemaakt is erger!
En dan zeg ik ook ieder heeft recht op zijn eigen stukje verdriet, en doet net zo zeer.
Sorry maar ik wilde dit even kwijt!

Groetjes Linda
 
Je hebt wel een beetje gelijk, maar ik wilde met mijn verhaal het verdriet van ciska en haar familie niet bagatelliseren.
Soms zijn er mensen die het altijd erger hebben meegemaakt dan jij en dan kan het wel eens vervelend zijn. Dat is geenszins mijn intentie geweest.
Ik wil mijn eigen verdriet niet wegcijferen, maar wilde meer een schouder bieden dat ik me enigszins kan indenken waar zij doorheen moet zijn gegaan en nog gaat, door mijn eigen achtergrond te vertellen.

Wel moet ik zeggen dat ik mijn eigen verdriet makkelijker kan dragen als ik om mij heen zie dat anderen het soms nog zwaarder hebben, op één of andere manier kan ik er dan zelf beter mee omgaan.
Zo heeft de ziekte van mijn moeder het voor mij dragelijker gemaakt om het verlies van mijn kindje te verwerken. Ik zou het nl veel erger vinden als ik mijn moeder zou verliezen, maar dat is natuurlijk niet mijn beslissing. Het liefst had ik natuurlijk gehad dat al het verdriet van vorig jaar ons bespaard was gebleven, maar ja dat kan nu eenmaal niet.
 
Hoi...

Ja ik begrijp het wel hoor...en je moet het ook niet zien als een "terechtwijzing".
Maar het viel me gewoon op...
En ik merk ook dat heel veel mensen dat doen, ook in mijn omgeving!
Dan heb ik soms wel eens iets als van....AAAAAHHHHHHHH!
Dus was het gister misschien wel de bekende druppel.

Groetjes Linda
 
Hallo dames,

Ik ben de mama van Eva en Laura*. Laura is afgelopen november geboren na 39 weken zwangerschap en heeft helaas maar 9 dagen geleefd.

Ik begrijp heel goed wat Linda bedoeld met "verdriet is niet te vergelijken". Het valt mij ook steeds weer op dat als mensen mijn verhaal horen dat ze zich bijna schamen om wat zij hebben meegemaakt. Ik ben van mening dat het  verdriet het zelfde is; verdriet is verdriet. En iedereen voelt zijn of haar verdriet het hardst. Maar het verlies van een moeder is niet te vergelijken met het verlies van een baby van 9 dagen oud (in mijn geval). Met je moeder heb je een band opgebouwd. Je hebt een verleden samen. Dat heb ik niet met Laura. Ik kan niet zeggen; vorig jaar dit of gisteren dat... Natuurlijk mis ik Laura elke dag en er gaat geen dag voorbij dat ik niet aan haar denk. Ik verbaas me daar ook vaak over, want wat mis ik eigenlijk. Ik heb niet echt de kans gekregen om haar te leren kennen. Laura heeft vanaf haar geboorte in het ziekenhuis gelegen aan de beademing, dus ik heb haar ook maar amper in mijn armen gehad. Ik heb haar zelfs nog nooit gevoed. Met mijn moeder heb ik een verleden van 35 jaar. Die ken ik door en door. Maar ik kan (gelukkig) niet zeggen wat erger is. Het is beide hard en niet te begrijpen.
Ik hoop dat het niet een te warrig verhaal is geworden. Dit is mijn gedachte toen ik jullie verhalen aan het lezen was.

Groetjes en heel veel sterkte allemaal met het verdriet dat jullie met je mee dragen.

Karin
 
Je moet ingelogd zijn om te kunnen reageren. Log in | Registreer
Terug
Bovenaan