nog 1 keer kind zijn

sorry lang geen tegen reactie van mij.... was even met andere dingen bezig...

uiteindelijk hadden we het toch over verdriet? wie meer wie minder wie anders dat doet er toch niet toe?
Feit is dat we allemaal ons verdriet hebben en of dat verdriet is om een ouder, een kind of een dier dat zou niet moeten uitmaken.

Ik heb het absoluut niet ervaren als tegen elkaar opbieden van verdriet en vond het alleen maar fijn dat ik een reactie kreeg.
Na 9 jaar vinden mensen het wel genoeg geweest. dat ik nooit een volwassen relatie met mijn moeder heb gehad begrijpen mensen niet..

De meeste mensen die nu in mijn leven zijn hebben mijn moeder niet of nauwelijks gekend. Met mijn broers of zussen praat ik er niet over en mijn man heeft mijn moeder nooit gekend....

Is misschien heel cru, maar door de jaren heen en alle dingen die in mijn leventje al langs zijn gekomen, heb ik geleerd niet al te lang bij de dingen stil te staan. Mensen te vergeven voor dingen die voor sommige onvergeeflijk zijn. Verder te kijken dan mijn egen straatje en bovenal te houden van wie ik echt houdt!

oke volgens mij is het een beetje wartaal, maar misschien als je tussen de regels door leest begrijp je wat ik bedoel.
wie er oko reageert en hoe maakt me niet uit! een luisterend oor is fijn. en hier gaat het niet over oordelen en vergelijken. Dat hebben we geen van allen bedoeld toch????

 
Hallo Ciska,

Allereerst wil ik je heel veel sterkte wensen met het verlies van je moeder. Ik ben blij dat ik mijn moeder nog heb.

Ook ik heb een kindje verloren mijn verhaal staat hier ergens op de pagina.

Ook ik wilde graag even inhaken op het sub onderwerp verdriet.
Ik ben namelijk van mening dat je verdriet van een ander erger vind dan je eigen omdat je je eigen verdriet al een beetje hebt geaccepteerd en het verwerkingsproces is al begonnen. Het is zo en nu moet ik door gaan.
Zo lijkt het mij vreselijk om een voldragen kindje te moeten verliezen, of een kindje wat geleefd heeft. Terwijl er mensen zijn die zeggen tegen mij ooohh wat erg dat je een kindje moest verliezen wat zal dat dubbel zijn. En je zult er steeds wel aan herinnerd worden. En ik denk soms wel eens goh ik ben niet met lege handen naar huis gegaan. Het klinkt heel hard als ik het zo opschrijf maar zo bedoel ik het niet. Voor mij is het nu drie jaar geleden inmiddels en de aller scherpste kantjes zijn er nu wel vanaf Maar wat wilde ik graag dat ik ze allebei nog bij me had maar dat is niet zo en dan moet geaccepteerd worden.
Ik hoop dat jullie mij een beteje begrijpen. Een ander zijn verdriet uis erger omdat je niet kunt voelen wat die persoon voelt.

Veel liefs Sigrid

Mama van Luna*&Sterre en Luca
 
hoi allemaal,

Ik wil allereerst iedereen die iemand in wat voor vorm dan ook is kwijtgeraakt heel veel sterkte toewensen.
ook ik ben mijn moeder in dec 2000 verloren ze was op eerste kerstdag jarig geweest en de dag erna kreeg ze een acute hartstilstand ze is 53 geworden in 2003 verloor ik mijn vader in juni dus 2,5 jaar daarna ook plotseling door een maagbloeding en nu ben ik 15 mei bevallen vaan mijn derde kindje was zwanger van een tweeling en met vier maanden bleek er een te zijn overleden het gemis is dan groot om even met je moetje te praten even je ei kwijt te raken even weer de troostende woorden van (wat alleen een moeder kan)
aanhoren en gewoon even het gevoel te hebben wat ik al las kind te zijn, want met de geboorte van een kind word er ook een moeder geboren maar ook het innerlijke kind komt weer even naar buiten even advies vragen of gewoon even slap zeuren ja,ik mis het vreselijk  verder heb ik geen familie waardoor het allemaal nog een tikje gevoeliger ligt alles accepteer je op een gegeven moment maar als ik in de babyboeken kijkt met foto,s van mn oudste twee bij opa en oma op schoot en wetend dat deze kleine dit nooit zal meemaken ja dat doet echt zeer geen felictatie, geen kraamvisite ze komen nooit meer en als ik daar aan denkt, ......slik ik even een traantje weg................

veel sterkte
 
Terug
Bovenaan