Mijn vriend en ik besloten oktober 2010 dat de tijd voor ons gekomen was om een kindje te krijgen. Al heel snel was het raak want in januari hadden we al een positieve test in handen. Wat waren wij blij! Ik belde mijn moeder, vader, tante, zus, opa en oma om het blijde nieuws te verkondigen. Mijn vriend ging bij zijn ouders langs om het te vertellen, alles leek zo prachtig. Ik ging langs de huisarts en die stelde vast dat ik zo'n 6 weken zwanger zou zijn. Tsja waarom ik het al van de daken had geschreeuwd weet ik niet, ik was helemaal in extase, dit was immers wat we zo graag wilden. Ik plande een afspraak in bij de VK rond de tijd dat ik 9 weken zou zijn, dan zouden we meteen een afspraak maken voor een echo met 12 weken, ik keek er ontzettend naar uit. Ik kocht kaartjes voor de 9maandenbeurs, want daar moest ik toch ook wel heen...
Ongeveer 2 weken voordat we naar de beurs zouden gaan voelde ik me niet lekker, bij het afvegen had ik wat bruinig bloedverlies. Ik schrok ik belde meteen mijn VK, die per direct een afspraak voor me maakte voor een echo de vorige dag. 's Nachts werd ik wakker van extreme buikpijn, ik voelde dat ik bloedde maar durfde het bed niet uit te gaan. Zweterig en huilend klampte ik me aan mijn vriend vast en probeerde koste wat het kost de kleine in mijn buik te houden. Om half 6 moest ik toch echt naar de wc, waar ik mijn hele geluk de wc in zag verdwijnen.
Ik belde de VK om het te vertellen en zij vroeg of ik de echo nog wel wilde. Het leek haar wel handig die te doen om te kijken of alles schoon was, maar ze wilde hem ook wel voor mij verzetten. We besloten toch de echo dezelfde dag nog te laten doen, als een soort van afsluiter.
Huilend lag ik op de bank bij de echo. Gelukkig was de echoscopist heel aardig en probeerde ons gerust te stellen. Hij legde alles uit wat hij zag en ik hoorde dat mijn vriend heel rustig met hem praatte. Ik kon niet veel zien door mijn tranen, maar van wat ik had begrepen is dat alles helemaal in orde was. Het was een spontane abortus zoals ze dat noemde. Wat een vreselijke naam vond ik dat, net of ik ervoor had gekozen mijn kindje uit mijn buik te laten halen. Nou ja zo kwam dat over.
Na een week hadden we nog een gesprek met de VK die vertelde dat we als we wouden meteen weer mochten proberen als we eraan toe waren, omdat alles wel goed eruit zag. Hier moesten we nog even over nadenken.
Er zat ook nog een dubbel staartje aan deze zwangerschap. Dezelfde middag dat ik verkondigde zwanger te zijn bedacht mijn zus dat ze ook al overtijd was. Bij hun stond er geen zwangerschap in de planning en ze was wel vaker onregelmatig ongesteld, maar door mijn telefoontje besloot ze toch ook een test te doen. Ja hoor, ook zij was zwanger... Omdat haar menstruatie zo onregelmatig was kreeg ze vrijwel meteen een echo en jahoor, 6 weken zwanger. We waren in dezelfde week uitgerekend, volgens de berekeningen. Haar zwangerschap verliep uiteraard fantastisch, weinig klachten en alles ging gewoon steeds goed.
Mijn vriend en ik besloten toen ik na mijn miskraam weer ongesteld werd toch meteen die cyclus weer te beginnen en eind april had ik toch echt weer een positieve test in handen. Ik durfde het eigenlijk aan niemand te vertellen, straks ging het weer mis... Mijn vriend zei dat ik het misschien wel even kwijt moest en toen heb ik het toch verteld aan mijn beste vriendin en mijn moeder. We mochten een vroege echo, maar ik besloot dat ik deze pas in week 9 wilde hebben, dan was de periode waar ik eerder in had gezeten tenminste voorbij. Op de echobank lag ik wederom in tranen, maar nu van geluk. Het kindje was goed te zien, het bewoog al en het hartje klopte goed. Precies 9 weken zwanger werd er gezegd. Uitgerekende datum 3 januari 2012. Wow wat een pracht, met de foto's die ik mee kreeg ging ik meteen naar mijn moeder. Zonder wat te zeggen gaf ik haar de enveloppe en we moesten beiden huilen.
Ondanks dat alles goed verliep, durfde ik niet te genieten, mijn buik groeide heel hard en de VK vertelde me telkens hoe goed het allemaal ging. Het hartje was met 12 weken al duidelijk te horen en met 19 weken kon je vanaf de buitenkant de kleine al hard voelen schoppen. We waren ook verbaasd bij de 20-weken echo dat de placenta voor lag, je hoort toch meestal dat de baby dan niet zo goed te voelen is. Na deze echo slaakten we wel een zucht van opluchting. Alles ging goed, we zagen duidelijk 5 vingertjes en 5 teentjes, alles zat erop en eraan. Vol trots liep ik rond met mijn dikke buik en maakte nog een foto met mijn zus samen van ons met dikke buiken (die van haar uiteraard wat dikker dan die van mij).
Toen kwam de dag dat mijn nichtje werd geboren. Dubbele gevoelens overspoelde mij. Ik was blij, boos en ontzettend verdrietig tegelijkertijd. Ik wist niet goed wat ik ermee aan moest. Gelukkig belde mijn zus mij nog dezelfde dag als ze was bevallen hoe het met mij ging. Ik heb haar verteld hoe ik me voelde en ze zei het goed te begrijpen. Ze vroeg of wij de volgende dag langs wilden komen om haar kleine meisje te bewonderen. Uiteraard zijn we meteen gegaan en dat was heel mooi
Het genieten was weer een beetje dubbel, alle ogen waren uiteraard gericht op het nieuwe lid van de familie, er was weinig aandacht voor mij en hoe ik mij voelde en hoe het met mij ging en dat zat me best wel dwars.
Met 29 weken zwangerschap kreeg ik bij het uit bed gaan steken in mijn zij. Omdat ik geen bloed of vruchtwater verloor besloot mijn VK toch meteen te controleren en vanuit daar werd ik doorgestuurd naar het ziekenhuis. Mijn baarmoedermond was al aan het verweken, bleek de helft van de lengte te zijn dan hij zou moeten en stond bovendien ook al een beetje open, de kleine was al aan het indalen. Ik moest volledige bedrust houden en er werd 2 keer per dag gekeken of ik weeen had. Na een paar lichte weeen werd gekeken of er ook echt iets gebeurde, maar dat was niet het geval. Het was allemaal nog hetzelfde. Na een week in het ziekenhuis te hebben gelegen mocht ik weer naar huis. Ik moest wekelijks op controle komen en verder bedrust houden. De controle verliep vreemd, er werd alleen aan mijn buik gevoeld en naar het hartje geluisterd. Alles was goed en ik mocht weer naar huis. Mijn VK zou de controles weer overnemen en deze dan aan huis doen. Omdat de steken bij het uit bed gaan er nog steeds waren besloot mijn vk na een week toch te kijken of er wat was veranderd, maar het was nog altijd hetzelfde. Tot ik op zondag 13 november 's middags plots harde buiken kreeg. Het deed geen zeer, maar ik besloot toch mijn VK te bellen. Ze zei mij dat als er geen regelmaat in kwam en ik geen bloed of vruchtwater verloor dat het dan wel oke zou zijn en dat zij me na 2 uur nog even zou bellen (of ik haar als het toch zou veranderen). Na 2 uur was het nog steeds hetzelfde dus we besloten dat ik gewoon maar bleef liggen en dat we contact zouden houden. Een uur later vond ik er toch verandering in zitten en ik besloot de tijd bij te houden. Elke 7 minuten een harde buik die zo'n 30 seconden aanhield en dan weer afzwakte. Ik besloot mijn VK weer te bellen en die ging meteen naar het ziekenhuis bellen voor overleg. Na 5 minuten belde ze al terug dat ik meteen naar het ziekenhuis moest gaan.
Een beetje overrompelt trok ik andere kleding aan, ging nog even plassen en brachten mijn oom en tante ons naar het ziekenhuis. Daar werd ik meteen aan de CTG gelegd om te kijken of het wel in orde was. Al snel begon het toch allemaal gevoeliger te worden en kwamen de, tsja het waren echt weeen, al om de 5 minuten. Om 7 uur kwam er eindelijk een VK kijken hoe het ervoor stond en die constateerde een volledig verstreken baarmoedermond, 1 cm ontsluiting en bloedverlies. Ik werd meteen naar de verloskamer gebracht.
Mijn vriend ging snel met mijn oom een ziekenhuistas halen van thuis terwijl mijn tante bij mij bleef. Na een kwartier was mijn vriend terug en besloten mijn oom en tante om ons daar te laten. Omdat het allemaal vrij snel ging en ik nogal wat angsten had bij de ziekenhuisbevalling besloten we dat we mijn moeder erbij wilden hebben. Die sprong meteen op de fiets en was binnen een kwartier bij ons. Ondertussen werd ik overspoelt door weeen en kwamen er steeds meer mensen de kamer in. Nadat ik een half uur lang persweeen had moeten wegpuffen omdat de VK bij een andere mevrouw bezig was kwam ze eindelijk kijken hoe het er bij mij voor stond. De vliezen nog niet gebroken maar wel al 10 cm ontsluiting. Ze brak mijn vliezen en in 2,5 perswee werd mijn zoontje geboren om 21:46. Hij huilde meteen en mijn vriend heeft de navelstreng door mogen knippen. Daarna werd onze zoon snel onderzocht door een team van verpleegkundigen en kinderartsen van de neonatologieafdeling en mocht ik hem 2 minuten bij me houden. Daarna werd hij in een couveuse naar de afdeling neonatologie gebracht en ging mijn vriend mee. Ik bleef wat verslagen achter. De placenta wilde niet geboren worden, dus moest ik hiervoor een prik krijgen. Gelukkig kwam hij na de prik vrij snel en was hij ook compleet. Mijn bloedverlies was normaal en ik kreeg hulp om me te douchen. Ik had goed voor ons zoontje gezorgd, hij woog 2366 gram, en dat voor 7 weken te vroeg geboren was heel wat. Hij was 'groot voor zijn leeftijd' en deed het heel goed. Toch moest hij voor de zekerheid de eerste 36 uur in de couveuse blijven liggen en hebben we hem niet mogen vasthouden.
Op dag 5 na de bevalling werd ik naar huis gestuurd en moest mijn kleine man in het ziekenhuis achterlaten. Dit bracht me erg veel verdriet en ik vond dit ook erg moeilijk. De daarop volgende weken heb ik geleefd om naar het ziekenhuis te gaan, ik kolfde me een ongeluk en sliep, at of dronk nauwelijks. Gelukkig mocht de kleine man na 3 weken en 2 dagen ziekenhuis mee naar huis, 4 weken voor de uitgerekende datum.
Helaas ging het bij thuiskomst niet goed. Hij huilde de hele dag, verslikte zich telkens bij het drinken, wilde niet slapen en spuugde veel. Na een aantal keer afgeschepen te worden met; 'het zijn krampjes, dat is normaal', 'hij is nog klein, hij moet het nog leren', 'gebruik eens een andere houding om te voeden' en 'je hebt gewoon een huilbaby' maakte ik een afspraak met de kinderarts in het ziekenhuis. Reflux, werd gezegd en we kregen medicatie, Losec. Dit leek het alleen maar erger te maken. Ondertussen had ik door het weinige slapen, eten, drinken en de stress nog maar genoeg voeding voor 2 voedingen per dag en raakte de vriezervoorraad op. Ik besloot niet meer te proberen aan te leggen, dit was namelijk al 2 maanden drama en ik kon het niet aan. We dikten de flesjes in met JBPM en dat hielp wel een beetje tegen het spugen, maar we hielden nog altijd 12 uur shifts, waarin we om de beurt hem bij ons droegen in de draagdoek en wakker waren. Toen we moesten gaan bijvoeden met KV werd het weer erger. In grote bogen kwamen de flessen er weer uit en uiteindelijk kregen we eind januari een recept voor speciale dieetvoeding, Nutramigen, en een ander medicijn tegen de reflux, Zantac.
Al snel bleek op deze nieuwe voeding en medicatie mijn zoontje rustiger te worden. Als ik geen melk, soja, of ei at of dronk was het spugen ook minder. Na een week dieet had ik het ook wel weer gehad en besloot af te bouwen en mijn zoontje alleen de KV te geven. Ondertussen was ik alle kilo's (14 in totaal) die ik was aangekomen tijdens mijn zwangerschap al weer kwijt.
Het gaat inmiddels een stuk beter, de kleine man slaapt, al is het nog steeds niet veel, zo'n 13 uur op een dag. Het drinken gaat niet heel goed en hij heeft nog altijd erg veel onrust in zijn lijfje en wil constant bij je zijn. Mijn vriend is gestopt met zijn opleiding om de zorg samen te kunnen dragen voor zolang als dat nodig is. Maar er is weer meer rust in huis. We kunnen weer slapen, al zijn het gebroken nachten, eten, al eten we vaak om de beurt zodat de kleine niet overstuur raakt, drinken en voor onszelf en ons huisje zorgen.
Zielsveel hou ik van mijn kleine man, en ik wil hem voor geen goud missen, maar ik ben door alle gebeurtenissen erg onzeker geworden en ben vaak bang dat er iets mis gaat. Ik kan er dan ook slecht tegen als mijn zus mij zegt dat ik positief moet blijven en dat haar dochter ook wel eens haar dag niet heeft. Mijn zoontje heeft ook wel eens een goede dag, denk ik dan...
Ik heb nog altijd veel verdriet, verdriet van de miskraam, de zwangerschap, de vroeggeboorte, de bevalling, ziekenhuisopname, het niet aan de borst kunnen van de kleine en ga zo maar door. Ik ben het zat om in de schaduw te staan van mijn zus, of een vriendin, die met veel complicaties recentelijk ook mama is geworden. Soms wil ik het heel hard naar ze schreeuwen 'hallo ik ben er ook nog!'. Ondertussen heb ik ook alweer 2 maanden geen contact gehad met mijn moeder, die door het krijgen van een nieuwe vriend de grip op de realiteit kwijt lijkt te zijn geraakt. Ik heb genoeg van alle drama, genoeg van alle pijn en verdriet. Ik wil gewoon gelukkig zijn en ik wil dat mijn kind en vriend gelukkig zijn!
Sorry voor het mega verhaal, maar misschien zijn er hier mensen die iets herkennen of tips voor me hebben om weer meer te kunnen genieten. Ik loop al bij een psycholoog na mijn miskraam, maar ik ben er toch niet volledig mee geholpen...
Liefs, Marieke
Ongeveer 2 weken voordat we naar de beurs zouden gaan voelde ik me niet lekker, bij het afvegen had ik wat bruinig bloedverlies. Ik schrok ik belde meteen mijn VK, die per direct een afspraak voor me maakte voor een echo de vorige dag. 's Nachts werd ik wakker van extreme buikpijn, ik voelde dat ik bloedde maar durfde het bed niet uit te gaan. Zweterig en huilend klampte ik me aan mijn vriend vast en probeerde koste wat het kost de kleine in mijn buik te houden. Om half 6 moest ik toch echt naar de wc, waar ik mijn hele geluk de wc in zag verdwijnen.
Ik belde de VK om het te vertellen en zij vroeg of ik de echo nog wel wilde. Het leek haar wel handig die te doen om te kijken of alles schoon was, maar ze wilde hem ook wel voor mij verzetten. We besloten toch de echo dezelfde dag nog te laten doen, als een soort van afsluiter.
Huilend lag ik op de bank bij de echo. Gelukkig was de echoscopist heel aardig en probeerde ons gerust te stellen. Hij legde alles uit wat hij zag en ik hoorde dat mijn vriend heel rustig met hem praatte. Ik kon niet veel zien door mijn tranen, maar van wat ik had begrepen is dat alles helemaal in orde was. Het was een spontane abortus zoals ze dat noemde. Wat een vreselijke naam vond ik dat, net of ik ervoor had gekozen mijn kindje uit mijn buik te laten halen. Nou ja zo kwam dat over.
Na een week hadden we nog een gesprek met de VK die vertelde dat we als we wouden meteen weer mochten proberen als we eraan toe waren, omdat alles wel goed eruit zag. Hier moesten we nog even over nadenken.
Er zat ook nog een dubbel staartje aan deze zwangerschap. Dezelfde middag dat ik verkondigde zwanger te zijn bedacht mijn zus dat ze ook al overtijd was. Bij hun stond er geen zwangerschap in de planning en ze was wel vaker onregelmatig ongesteld, maar door mijn telefoontje besloot ze toch ook een test te doen. Ja hoor, ook zij was zwanger... Omdat haar menstruatie zo onregelmatig was kreeg ze vrijwel meteen een echo en jahoor, 6 weken zwanger. We waren in dezelfde week uitgerekend, volgens de berekeningen. Haar zwangerschap verliep uiteraard fantastisch, weinig klachten en alles ging gewoon steeds goed.
Mijn vriend en ik besloten toen ik na mijn miskraam weer ongesteld werd toch meteen die cyclus weer te beginnen en eind april had ik toch echt weer een positieve test in handen. Ik durfde het eigenlijk aan niemand te vertellen, straks ging het weer mis... Mijn vriend zei dat ik het misschien wel even kwijt moest en toen heb ik het toch verteld aan mijn beste vriendin en mijn moeder. We mochten een vroege echo, maar ik besloot dat ik deze pas in week 9 wilde hebben, dan was de periode waar ik eerder in had gezeten tenminste voorbij. Op de echobank lag ik wederom in tranen, maar nu van geluk. Het kindje was goed te zien, het bewoog al en het hartje klopte goed. Precies 9 weken zwanger werd er gezegd. Uitgerekende datum 3 januari 2012. Wow wat een pracht, met de foto's die ik mee kreeg ging ik meteen naar mijn moeder. Zonder wat te zeggen gaf ik haar de enveloppe en we moesten beiden huilen.
Ondanks dat alles goed verliep, durfde ik niet te genieten, mijn buik groeide heel hard en de VK vertelde me telkens hoe goed het allemaal ging. Het hartje was met 12 weken al duidelijk te horen en met 19 weken kon je vanaf de buitenkant de kleine al hard voelen schoppen. We waren ook verbaasd bij de 20-weken echo dat de placenta voor lag, je hoort toch meestal dat de baby dan niet zo goed te voelen is. Na deze echo slaakten we wel een zucht van opluchting. Alles ging goed, we zagen duidelijk 5 vingertjes en 5 teentjes, alles zat erop en eraan. Vol trots liep ik rond met mijn dikke buik en maakte nog een foto met mijn zus samen van ons met dikke buiken (die van haar uiteraard wat dikker dan die van mij).
Toen kwam de dag dat mijn nichtje werd geboren. Dubbele gevoelens overspoelde mij. Ik was blij, boos en ontzettend verdrietig tegelijkertijd. Ik wist niet goed wat ik ermee aan moest. Gelukkig belde mijn zus mij nog dezelfde dag als ze was bevallen hoe het met mij ging. Ik heb haar verteld hoe ik me voelde en ze zei het goed te begrijpen. Ze vroeg of wij de volgende dag langs wilden komen om haar kleine meisje te bewonderen. Uiteraard zijn we meteen gegaan en dat was heel mooi
Het genieten was weer een beetje dubbel, alle ogen waren uiteraard gericht op het nieuwe lid van de familie, er was weinig aandacht voor mij en hoe ik mij voelde en hoe het met mij ging en dat zat me best wel dwars.
Met 29 weken zwangerschap kreeg ik bij het uit bed gaan steken in mijn zij. Omdat ik geen bloed of vruchtwater verloor besloot mijn VK toch meteen te controleren en vanuit daar werd ik doorgestuurd naar het ziekenhuis. Mijn baarmoedermond was al aan het verweken, bleek de helft van de lengte te zijn dan hij zou moeten en stond bovendien ook al een beetje open, de kleine was al aan het indalen. Ik moest volledige bedrust houden en er werd 2 keer per dag gekeken of ik weeen had. Na een paar lichte weeen werd gekeken of er ook echt iets gebeurde, maar dat was niet het geval. Het was allemaal nog hetzelfde. Na een week in het ziekenhuis te hebben gelegen mocht ik weer naar huis. Ik moest wekelijks op controle komen en verder bedrust houden. De controle verliep vreemd, er werd alleen aan mijn buik gevoeld en naar het hartje geluisterd. Alles was goed en ik mocht weer naar huis. Mijn VK zou de controles weer overnemen en deze dan aan huis doen. Omdat de steken bij het uit bed gaan er nog steeds waren besloot mijn vk na een week toch te kijken of er wat was veranderd, maar het was nog altijd hetzelfde. Tot ik op zondag 13 november 's middags plots harde buiken kreeg. Het deed geen zeer, maar ik besloot toch mijn VK te bellen. Ze zei mij dat als er geen regelmaat in kwam en ik geen bloed of vruchtwater verloor dat het dan wel oke zou zijn en dat zij me na 2 uur nog even zou bellen (of ik haar als het toch zou veranderen). Na 2 uur was het nog steeds hetzelfde dus we besloten dat ik gewoon maar bleef liggen en dat we contact zouden houden. Een uur later vond ik er toch verandering in zitten en ik besloot de tijd bij te houden. Elke 7 minuten een harde buik die zo'n 30 seconden aanhield en dan weer afzwakte. Ik besloot mijn VK weer te bellen en die ging meteen naar het ziekenhuis bellen voor overleg. Na 5 minuten belde ze al terug dat ik meteen naar het ziekenhuis moest gaan.
Een beetje overrompelt trok ik andere kleding aan, ging nog even plassen en brachten mijn oom en tante ons naar het ziekenhuis. Daar werd ik meteen aan de CTG gelegd om te kijken of het wel in orde was. Al snel begon het toch allemaal gevoeliger te worden en kwamen de, tsja het waren echt weeen, al om de 5 minuten. Om 7 uur kwam er eindelijk een VK kijken hoe het ervoor stond en die constateerde een volledig verstreken baarmoedermond, 1 cm ontsluiting en bloedverlies. Ik werd meteen naar de verloskamer gebracht.
Mijn vriend ging snel met mijn oom een ziekenhuistas halen van thuis terwijl mijn tante bij mij bleef. Na een kwartier was mijn vriend terug en besloten mijn oom en tante om ons daar te laten. Omdat het allemaal vrij snel ging en ik nogal wat angsten had bij de ziekenhuisbevalling besloten we dat we mijn moeder erbij wilden hebben. Die sprong meteen op de fiets en was binnen een kwartier bij ons. Ondertussen werd ik overspoelt door weeen en kwamen er steeds meer mensen de kamer in. Nadat ik een half uur lang persweeen had moeten wegpuffen omdat de VK bij een andere mevrouw bezig was kwam ze eindelijk kijken hoe het er bij mij voor stond. De vliezen nog niet gebroken maar wel al 10 cm ontsluiting. Ze brak mijn vliezen en in 2,5 perswee werd mijn zoontje geboren om 21:46. Hij huilde meteen en mijn vriend heeft de navelstreng door mogen knippen. Daarna werd onze zoon snel onderzocht door een team van verpleegkundigen en kinderartsen van de neonatologieafdeling en mocht ik hem 2 minuten bij me houden. Daarna werd hij in een couveuse naar de afdeling neonatologie gebracht en ging mijn vriend mee. Ik bleef wat verslagen achter. De placenta wilde niet geboren worden, dus moest ik hiervoor een prik krijgen. Gelukkig kwam hij na de prik vrij snel en was hij ook compleet. Mijn bloedverlies was normaal en ik kreeg hulp om me te douchen. Ik had goed voor ons zoontje gezorgd, hij woog 2366 gram, en dat voor 7 weken te vroeg geboren was heel wat. Hij was 'groot voor zijn leeftijd' en deed het heel goed. Toch moest hij voor de zekerheid de eerste 36 uur in de couveuse blijven liggen en hebben we hem niet mogen vasthouden.
Op dag 5 na de bevalling werd ik naar huis gestuurd en moest mijn kleine man in het ziekenhuis achterlaten. Dit bracht me erg veel verdriet en ik vond dit ook erg moeilijk. De daarop volgende weken heb ik geleefd om naar het ziekenhuis te gaan, ik kolfde me een ongeluk en sliep, at of dronk nauwelijks. Gelukkig mocht de kleine man na 3 weken en 2 dagen ziekenhuis mee naar huis, 4 weken voor de uitgerekende datum.
Helaas ging het bij thuiskomst niet goed. Hij huilde de hele dag, verslikte zich telkens bij het drinken, wilde niet slapen en spuugde veel. Na een aantal keer afgeschepen te worden met; 'het zijn krampjes, dat is normaal', 'hij is nog klein, hij moet het nog leren', 'gebruik eens een andere houding om te voeden' en 'je hebt gewoon een huilbaby' maakte ik een afspraak met de kinderarts in het ziekenhuis. Reflux, werd gezegd en we kregen medicatie, Losec. Dit leek het alleen maar erger te maken. Ondertussen had ik door het weinige slapen, eten, drinken en de stress nog maar genoeg voeding voor 2 voedingen per dag en raakte de vriezervoorraad op. Ik besloot niet meer te proberen aan te leggen, dit was namelijk al 2 maanden drama en ik kon het niet aan. We dikten de flesjes in met JBPM en dat hielp wel een beetje tegen het spugen, maar we hielden nog altijd 12 uur shifts, waarin we om de beurt hem bij ons droegen in de draagdoek en wakker waren. Toen we moesten gaan bijvoeden met KV werd het weer erger. In grote bogen kwamen de flessen er weer uit en uiteindelijk kregen we eind januari een recept voor speciale dieetvoeding, Nutramigen, en een ander medicijn tegen de reflux, Zantac.
Al snel bleek op deze nieuwe voeding en medicatie mijn zoontje rustiger te worden. Als ik geen melk, soja, of ei at of dronk was het spugen ook minder. Na een week dieet had ik het ook wel weer gehad en besloot af te bouwen en mijn zoontje alleen de KV te geven. Ondertussen was ik alle kilo's (14 in totaal) die ik was aangekomen tijdens mijn zwangerschap al weer kwijt.
Het gaat inmiddels een stuk beter, de kleine man slaapt, al is het nog steeds niet veel, zo'n 13 uur op een dag. Het drinken gaat niet heel goed en hij heeft nog altijd erg veel onrust in zijn lijfje en wil constant bij je zijn. Mijn vriend is gestopt met zijn opleiding om de zorg samen te kunnen dragen voor zolang als dat nodig is. Maar er is weer meer rust in huis. We kunnen weer slapen, al zijn het gebroken nachten, eten, al eten we vaak om de beurt zodat de kleine niet overstuur raakt, drinken en voor onszelf en ons huisje zorgen.
Zielsveel hou ik van mijn kleine man, en ik wil hem voor geen goud missen, maar ik ben door alle gebeurtenissen erg onzeker geworden en ben vaak bang dat er iets mis gaat. Ik kan er dan ook slecht tegen als mijn zus mij zegt dat ik positief moet blijven en dat haar dochter ook wel eens haar dag niet heeft. Mijn zoontje heeft ook wel eens een goede dag, denk ik dan...
Ik heb nog altijd veel verdriet, verdriet van de miskraam, de zwangerschap, de vroeggeboorte, de bevalling, ziekenhuisopname, het niet aan de borst kunnen van de kleine en ga zo maar door. Ik ben het zat om in de schaduw te staan van mijn zus, of een vriendin, die met veel complicaties recentelijk ook mama is geworden. Soms wil ik het heel hard naar ze schreeuwen 'hallo ik ben er ook nog!'. Ondertussen heb ik ook alweer 2 maanden geen contact gehad met mijn moeder, die door het krijgen van een nieuwe vriend de grip op de realiteit kwijt lijkt te zijn geraakt. Ik heb genoeg van alle drama, genoeg van alle pijn en verdriet. Ik wil gewoon gelukkig zijn en ik wil dat mijn kind en vriend gelukkig zijn!
Sorry voor het mega verhaal, maar misschien zijn er hier mensen die iets herkennen of tips voor me hebben om weer meer te kunnen genieten. Ik loop al bij een psycholoog na mijn miskraam, maar ik ben er toch niet volledig mee geholpen...
Liefs, Marieke