Nooit een mama fase?

I

Inger

Hoi,
Ik heb altijd gehoord dat jonge kinderen papa en mama fases hebben. Onze kleine man is onderhand ruim 1,5 jaar en heeft nog nooit een voorkeur voor mij gehad, alleen maar papa (hoewel oma ook boven papa staat). Ik vond het eerst fijn voor papa omdat hij stiekem ook erg gevoelig zou zijn voor die afwijzing, maar na ruim 1,5 jaar had ik onderhand ook wel wat meer bevestiging willen voelen dat ik een goede mama ben ik weet dat er overal gezegd wordt dat 't een fase is, maar is dit nog wel een fase na zo lang? En ik kan wel van iedereen horen en overal lezen dat het niet aan mij zou liggen, maar diep van binnen ben ik er onderhand zo van overtuigd dat het wel aan mij moet liggen, dat ik het voor mezelf niet meer lijk te kunnen relativeren. Ik heb deels geaccepteerd dat het een papa's kindje blijft maar ben er onderliggend ook erg verdrietig over en voel me tekortschieten als moeder. Daarbovenop voel ik me ook schuldig als ik me soms boos of verdrietig voel naar m'n zoontje, als hij me weer afwijst. Dat helpt de zaak ook niet, want daardoor denk ik weer dat dat misschien zijn afkeuring naar mij in stand houdt.
Wat betreft de achtergrond: ik heb tot 6 maanden borstvoeding gegeven en ik verzorg ons zoontje gemiddeld meer dan papa (wel redelijk verdeeld, 60/40). Ik ben wel wat minder toegevelijk dan papa, papa is ook aan t oefenen om iets minder toegevelijk te zijn omdat hij merkt dat ons zoontje naar hem veel meer een zeur stemmetje opzet dan naar mij.

Er lijken wel fases te zijn in de hevigheid van zijn voorkeur voor papa, maar dat is dan meer dat hij van een papa fase in een extreme papa fase komt, waar ik niet eens bij 'm in de buurt mag komen of ook maar een beweging in zijn richting mag maken zonder dat hij meteen zeurend naar papa z'n armpjes uitstrekt. Dat voelt behoorlijk pijnlijk.
Moet ik er dan maar vanuit gaan dat de "gewone" papa fases de momenten zijn die het meest in de buurt gaan komen van een mama fase?
Ik kan online ook nauwelijks iets vinden over een papa fase die zo lang duurt... Heeft iemand anders hier toevallig ook ervaring mee?
 
Bij ons ging de papa fase voor het eerst over naar een mama fase, toen ik de enige bleek te zijn die haar kon laten slapen. (Papa was te leuk.) Ik heb toen dus maanden achter elkaar als enige haar op bed gelegd. Toen pas is ze ook aan mij gaan hechten. Dat kwam dus echt pas na een flinke tijdsinvestering van mijn kant.

Verder zijn jonge kinderen heel gevoelig voor emoties van anderen. Dus als jij eventueel slecht in je vel zit, kan dat je kind ook afstoten. Weet niet in hoeverre dat op jouw situatie van toepassing is.

Ik heb weleens gehoord dat eerst geborenen vaak papa kindjes zijn. Maar geen idee of dat een mama fase uitsluit.
 
Dank voor je snelle reactie Essil! Ik ben na een pittige bevalling/herstel te vroeg weer begonnen met werken en daardoor overspannen geraakt. Dat heeft hij idd ook meegekregen. En nu word ik vooral bedroefd en onzeker door de continue afwijzing. Als papa (of oma) niet in de buurt zijn is hij wel op mij gericht en aan mij gehecht gelukkig. Maar misschien heb je gelijk dat hij teveel onderliggende spanningen en emoties van mij heeft meegekregen...
 
Zoiets gebeurde bij ons ook. Fysieke klachten van de bevalling, waardoor ik haar bij de krampjes niet kon helpen. De eerste maanden pijn bij de bv.

Ik was ook verontrust, dat ze mij niet wilde. Maar bij het helpen slapen was die desinteresse in mij, nu juist nuttig. En na een paar maanden helpen met ieder slaapje, wilde ze alleen nog mij. Daarna wisselden het iedere zoveel weken.

Maar ik snap dus helemaal hoe ontmoedigend het kan voelen. En dat je waarschijnlijk verontrust bent, dat zelfs je eigen kind niet voor jouw kiest. Maar ik geloof echt dat dit op te lossen is met meer 1 op 1 tijd. En er zijn op de belangrijkste momenten. Dus bijvoorbeeld niet je man laten troosten, maar het zelf doen. Waarbij je man dus echt even weg moet blijven. Zal in het begin moeizaam gaan. Wel doorzetten.
Sterkte en succes!
 
Dat is inderdaad een goeie tip. Ik zal het er met m'n man over hebben hoe dit 't beste aan te pakken. Ik breng wel al meer tijd met hem door dan m'n man, maar ik probeer nu al niet eens meer 'm bijv. te troosten omdat hij toch wel blijft huilen in m'n armen omdat hij niet bij papa is. 't is inderdaad erg ontmoedigend. Maar op deze manier doorgaan gaat dit misschien wel nooit doorbreken inderdaad. Dankjewel! Ook fijn om te horen dat ik niet de enige mama ben die dit meemaakt.
 
Ik snap dat dit heel moeilijk is. Mijn oudste, een meisje, is bijna 4 is en nog steeds echt een papa’s kindje. Ik geef iig niet toe als ze papa wil. Wij wisselen elke 2 dagen af wie haar en wie onze jongste zoon naar bed brengt en ze is nooit blij als ik aan de beurt ben. Het is nadat ze denk ik 2/3 was wel wat verbeterd overigens, vooral overdag als papa weg is krijg ik gelukkig te horen dat ik lief ben. Maar als ze valt of verdrietig is wil ze absoluut papa. Zeker niet altijd leuk, maar het helpt wel als je accepteert dat die voorkeuren er nou eenmaal zijn. Onze tweede, een jongetje, is echt een mama’s kindje en dat terwijl ik na zijn geboorte licht post nataal was, zo zie je maar weer dat ook niet alles aan je gemoedstoestand toe te schrijven is! En dat zeg ik vooral om je niet schuldig te voelen over het feit dat je overspannen was of daar het in te zoeken
 
Ik heb een dochter van net 1 jaar. Het is bij ons ook altijd papa’s kindje, met troosten, als we ergens op visite zijn, als we op vakantie zijn, zwemmen etc…
M’n partner vind het soms ook vervelend maar meer voor mij dan voor onze dochter. Het maakt mij dan ook soms verdrietig maar mijn partner zegt ook zelf dat het een fase is.
 
Je moet ingelogd zijn om te kunnen reageren. Log in | Registreer
Terug
Bovenaan