normaal??

A

ANONYMOUS_USERNAME

Ik heb een prachtzoon van 7 maanden, hij is kerngezond en erg lief, mijn leven is perfect. Ondanks mijn twijfels vooraf vind ik het fantastisch om moeder te zijn. Ik heb nooit geweten dat je zo veel van zo een klein hummeltje kan houden. Maar ipv er gewoon van genieten. Heb ik het volgende probleem:
Sinds een week of 2 maak ik me druk over alles, over de vogelgriep, over hoe oud ik nu ben en hoe oud ben ik dan als mijn zoon kinderen krijgt, maak ik wel mijn kleinkinderen mee? Afijn, ik ben ineens bewust bezig met mijn sterfelijkheid. Nooit heb ik me druk gemaakt over bovengenoemde. Komt het omdat ik nu verantwoordelijk ben voor iemand anders dan mijzelf? Ik heb het idee dat ik mezelf hier helemaal gek mee kan maken. Dan zit ik heerlijk een filmpje te kijken moet ik er weer aan denken, in bed lig ik gewoon af en toe wakker en maak me zorgen om alles en nog wat. Is dit normaal en vooral van voorbijgaand aard?? Ik heb mijn vriend gepolst maar hij heeft er totaal geen last van.
 
Ach geloof dat dat wel normaal is. Ik ben ondertussen 2 jaar moeder en ook ik vraag me soms af waarom heb ik een kindje op deze wereld gezet en het gekke is we willen er nog wel een opzetten?
Ik maak me druk om alles stel je voor dat er idd iets met mij gebeurt of mijn man was een paar weekjes geleden op wintersport en heb me over mijn angst heen moeten zetten bij het idee dat er iets kon gebeuren.

Als we op vakantie gaan ben ik toch blijer als we weer veilig op de grond staan als vooredat ze er was.

Maar nog erger ik kan me heel erg gek maken met het idee dat er iets met haar gebeurt dan heeft het leven voor mij geen zin meer. en daar maak ik me dan wel druk om. Dat overleef ik werkelijk nooit. En als ik niet kan slapen dan komen de meeste nare enge doomsenarios naar boven borrelen zonder dat ik daar moeite voor hoef te doen.

DUs ja ik denk dat het normaal is en zo niet dan zijn we samen niet normaal maar dan zijn we niet alleen hahah kan je hem nog volgen.

Groetjes joyce
 
Hoi Sandra,
dat heb ik ook wel gehad hoor, vooral het eerste jaar. Een kind haalt gevoelens bij je naar boven, waarvan je het bestaan niet eens wist! Ik zag het ook ineens als een soort trap, eerst stond ik onderaan en nu waren we allemaal een plekje opgeschoven....dat zette mij ook zo aan het denken. (Ben echt geen zweverig type hoor)
Nu ben ik daar nu niet meer zo mee bezig, ben gewend aan mijn plekje op de 'trap'.
groetjes Anne
(inderdaad, wat kan je van die kleine mensjes houden!)
 
Jemig wat herkenbaar!
Ook ik heb dit best vaak!
Probeer maar te genieten, je kunt toch niet van te voren weten wat er op je pad komt!
En ook dan is er vast een oplossing voor!
Ik heb het  vooral bij iets zieligs op tv of als ik iets in de krant lees.
Daarom heb ik gewoon een tijdje geen journaal gekeken en de krant was toch een proefabonnement haha nou, daar wordt je idd niet vrolijk van.
Ieder geval fijn om te weten dat ik niet de enige ben.
 
hi

klinkt me allemaal heel bekend in de oren, doomsenarios, slapeloze nachten, nachtmerries. Ik dacht in het begin dat het wel over zou gaan, maar inmiddels is mijn zoon 21 maanden en ik heb er nog steeds last van. Het zal wel bij het moederschap horen.

Groetjes,
Lia
 
Ik wil jullie heel erg bedanken voor jullie reacties, erg fijn dat het vaker voorkomt en dat ik niet op zoek moet gaan naar een psychiater....
eindelijk weer een nacht rustig geslapen!!

bedankt!
ik zal proberen te relativeren en gewoon te genieten
 
Hoi,

Ook ík herken dit maar al te goed.....
Vooral inderdaad als je iets op tv ziet waarbij een kindje bijvoorbeeld overlijd, dan stel ik me voor dat ons dat ook kan overkomen. Alleen bij die gedachte al springen de tranen me al in de ogen. Ik moet er echt niet aan denken dat ons zoiets gebeurt, want dan zou ik echt niet verder kunnen en willen leven!
Of ik stel me dan voor dat ik ineens dood ga... Dan heeft mijn dochtertje waarschijnlijk later geen eens herinneringen aan mij (ze is 20 maanden).

Ik probeer dus ook maar om er niet teveel aan te denken, en maak van iedere dag een feestje. Ik geniet echt iedere seconde van de dag van haar, en leef nu veel bewuster dan eerst. Eigenlijk heeft dat ook wel weer wat, want nu leef je volop!

Ik vind het eerlijk gezegd ook wel fijn om te lezen dat er nog meer moeders zijn die dit zo ervaren. Zijn we in ieder geval niet de enigen!
 
Echt herkenbaar!!!!

Na mijn 1e bevalling had ik precies hetzelfde. overgevoelis en superemotioneel, maar vooral ook erg bang. voor mijn stervelijkheid, maar ook voor die van mijn kind. Ik heb ook heel lang  geen  journaal gekeken, of heftige (oorlogs-)films gekeken waarin kinderen  allerlei leed overkwam.  
Ik herken precies wat je schrijft, en mijn moeder zei hetzelfde gehad te hebben. Het gaat niet   meer helemaal weg volgens haar, maar je weet er wel steeds beter mee om te gaan.
Dat laatse ervaar ik ook wel. Ik kan het nu wel wat relativeren. Ik merk ook wel dat het nu iest anders is, nu ik twee kinderen heb, (sinds  5 weken!!). Het lege beangstigende  gevoel niet meer te willen leven als mijn kind iets overkomt, is veranderd: ik heb dan nog een reden om door te willen of moeten, en mijn verantwoordelijkheid(sgevoel) strekt zich wat dat betreft nog wat verder uit. Over mijn eigen dood en die van mijn man maak ik me nu ook  (IETS) minder Zorgen, want ik weet nu dat ze dan altijd nog elkaar hebben.
Maar daar komen weer andere doemscenario's voor in de plaats hoor. Want wat nu als het huis in de fik staat en ik bijv. niet genoeg tijd heb om ze allebij te redden, maar maar eentje? Zo'n keuze zou ik nooit kunnen maken, en daar ook nooit mee kunnen leven.
 Morgen toch maar even de batterij van de rookmelder controleren...

Heel herkenbaar dus allemaal...
 
Je moet ingelogd zijn om te kunnen reageren. Log in | Registreer
Terug
Bovenaan