Hoi meiden,
een tijdje terug heb ik een topic geplaatst wbt mijn vader. Dat hij altijd wel wat te zeuren heeft, en wij het niet goed doen met Dylano.
Ik heb het al meerdere keren duidelijk gemaakt dat wij dit niet meer leuk vinden. Ook om het feit dat hij mijn moeder (zijn gescheiden) altijd in de grond zit te trappen. Heb hem gezegd dat hij mij daarmee pijn doet. Maar goed... Die pa gaat gwn door.
Er zijn inmiddels weer wat dingetjes voorgevallen. Zal ff een kleine update geven: Toen wij de 20wk echo hadden, en alles was goed met ons kleintje heb ik zo enthousiast als ik was dat alles goed was, iedereen gebeld om te zeggen dat de kleine gezond is en dat we wederom een zoontje kregen.
Mijn pa zijn antw. was: Ja nou en?? Daarna zei hij: Ja, als het van jou en Ramon is moet het mongooltje zijn (ik herhaal letterlijk zijn zin nu).
Ik heb dit lange tijd niet durven zeggen tegen mijn man, maar uiteindelijk heb ik het toch gezegd. Die was tuurlijk in alle staten en terecht.
Ik was verbouwereerd toen hij het zei, dus stond echt met mn mond vol tanden
Nu van de week weer: Hij spreekt me aan op MSN en zegt dat hij met de voortuin bezig is. Nou, das fijn voor je pa, zei ik.
Nu wou hij met alle geweld dat ik hem kwam helpen met de tuin (bijna 7mnd zwanger). En zo goed als ik wou zijn voor hem, heb ik gezegd dat ik dat dan wel doe, maar het niet zwaar moet zijn, en dat hij voor handschoentjes moet zorgen.
Daar zei hij nie veel op.
Hij wou perse dat ik maandag zou komen helpen, maar heb hem gezegd dat het donderdag wordt omdat ik ma-di-wo. het huis schoonmaak, en dat echt niet in 1 dag ga doen omdat hij in de tuin bezig is. Dat red ik zo en zo niet meer.
Ik heb toen gezegd dat hij het maar moest laten weten als hij wou dat ik donderdag kwam.
Nou hoorde ik van de week van mn ma dat mijn broer daar was geweest, en die had gezegd dat de voortuin al klaar was. Dus hij zit me gwn uit te testen.
Het volgende: Ik was gister jarig, en donderdag eistte mn pa dat wij een feestje zouden geven.
Heb hem gezegd dat we het niet groots willen doen (op zatavond bijv), omdat ik nu geen zin in die druktes heb.
Hij was wel welkom gister, maar wou zelf niet komen omdat mijn ma en stiefpa ook kwamen.
Heb hem dus uitgenodigd voor een bakje koffie en een gebakje zondagmiddag.
Daar zei hij weer niets op, behalve dat hij perse een feestje wou. Ik zeg nou, als je zo graag een feestje wilt, wat houdt je dan tegen?? Maar je gaat niet voor ons bepalen hoe wij ons leven invullen.
Je moet nu eens normaal gaan doen, anders is het gwn klaar!
Toen zei hij dit ongeveer:
Val toch kapot klerejong!! Ga lekker bij je moeder in dr #$%&* zitten, daar zit je goed! Zoek het maar uit met heel je @#$%& zooi. Je hoeft mij niet meer te bellen!
Gister op mijn verjaardag dus ook nix van hem gehoord. Wel heb ik een kaartje gehad, maar dat was donderdag, dus die had hij woensdag op de post gedaan.
Ik wist het aan de ene kant, dat hij nix zou laten weten voor mijn verjaardag, maar aan de andere kant, doet het toch zeer.
Voor mijn gevoel, heb ik er goed aan gedaan om het hem zo te zeggen, en dat vinden anderen ook. Maar het zit me gwn niet lekker.
Graag jullie mengingen/advies??
Sorry voor het lange verhaal weer. Ik denk ook zeker dat de hormonen meespelen, maar ja... T blijft toch mn vader...
Liefs Debby.
een tijdje terug heb ik een topic geplaatst wbt mijn vader. Dat hij altijd wel wat te zeuren heeft, en wij het niet goed doen met Dylano.
Ik heb het al meerdere keren duidelijk gemaakt dat wij dit niet meer leuk vinden. Ook om het feit dat hij mijn moeder (zijn gescheiden) altijd in de grond zit te trappen. Heb hem gezegd dat hij mij daarmee pijn doet. Maar goed... Die pa gaat gwn door.
Er zijn inmiddels weer wat dingetjes voorgevallen. Zal ff een kleine update geven: Toen wij de 20wk echo hadden, en alles was goed met ons kleintje heb ik zo enthousiast als ik was dat alles goed was, iedereen gebeld om te zeggen dat de kleine gezond is en dat we wederom een zoontje kregen.
Mijn pa zijn antw. was: Ja nou en?? Daarna zei hij: Ja, als het van jou en Ramon is moet het mongooltje zijn (ik herhaal letterlijk zijn zin nu).
Ik heb dit lange tijd niet durven zeggen tegen mijn man, maar uiteindelijk heb ik het toch gezegd. Die was tuurlijk in alle staten en terecht.
Ik was verbouwereerd toen hij het zei, dus stond echt met mn mond vol tanden
Nu van de week weer: Hij spreekt me aan op MSN en zegt dat hij met de voortuin bezig is. Nou, das fijn voor je pa, zei ik.
Nu wou hij met alle geweld dat ik hem kwam helpen met de tuin (bijna 7mnd zwanger). En zo goed als ik wou zijn voor hem, heb ik gezegd dat ik dat dan wel doe, maar het niet zwaar moet zijn, en dat hij voor handschoentjes moet zorgen.
Daar zei hij nie veel op.
Hij wou perse dat ik maandag zou komen helpen, maar heb hem gezegd dat het donderdag wordt omdat ik ma-di-wo. het huis schoonmaak, en dat echt niet in 1 dag ga doen omdat hij in de tuin bezig is. Dat red ik zo en zo niet meer.
Ik heb toen gezegd dat hij het maar moest laten weten als hij wou dat ik donderdag kwam.
Nou hoorde ik van de week van mn ma dat mijn broer daar was geweest, en die had gezegd dat de voortuin al klaar was. Dus hij zit me gwn uit te testen.
Het volgende: Ik was gister jarig, en donderdag eistte mn pa dat wij een feestje zouden geven.
Heb hem gezegd dat we het niet groots willen doen (op zatavond bijv), omdat ik nu geen zin in die druktes heb.
Hij was wel welkom gister, maar wou zelf niet komen omdat mijn ma en stiefpa ook kwamen.
Heb hem dus uitgenodigd voor een bakje koffie en een gebakje zondagmiddag.
Daar zei hij weer niets op, behalve dat hij perse een feestje wou. Ik zeg nou, als je zo graag een feestje wilt, wat houdt je dan tegen?? Maar je gaat niet voor ons bepalen hoe wij ons leven invullen.
Je moet nu eens normaal gaan doen, anders is het gwn klaar!
Toen zei hij dit ongeveer:
Val toch kapot klerejong!! Ga lekker bij je moeder in dr #$%&* zitten, daar zit je goed! Zoek het maar uit met heel je @#$%& zooi. Je hoeft mij niet meer te bellen!
Gister op mijn verjaardag dus ook nix van hem gehoord. Wel heb ik een kaartje gehad, maar dat was donderdag, dus die had hij woensdag op de post gedaan.
Ik wist het aan de ene kant, dat hij nix zou laten weten voor mijn verjaardag, maar aan de andere kant, doet het toch zeer.
Voor mijn gevoel, heb ik er goed aan gedaan om het hem zo te zeggen, en dat vinden anderen ook. Maar het zit me gwn niet lekker.
Graag jullie mengingen/advies??
Sorry voor het lange verhaal weer. Ik denk ook zeker dat de hormonen meespelen, maar ja... T blijft toch mn vader...
Liefs Debby.