Hahah bevallingsverhalen zul je krijgen.
Okay, ik was 17 september ('04) uitgerekend, en middernacht 26 september (zondag) ging ik slapen, de baby was onrustig.
Op een gegeven moment begint ze HEEL hard te trappen PLOK PLOK PLOK SCHEUR
Ik denk, scheur?
Heeft ze per ongeluk de vliezen stukgetrapt.
Dus ik ben een plons vruchtwater verloren, vertel het aan mijn man dat
hij de volgende dag vrij heeft, hij zegt GA MAAR SLAPEN JE ZULT HET
NODIG HEBBEN.
Drie uur later (4 uur) besluit ik maar uit bed te gaan want ik KAN helemaal niet slapen. Weeen enzo.
De volgende ochtend bel ik de vk, ze komt toch langs even voelen. Ze
zegt dat ik haar moet bellen als de weeen sneller dan 5 minuten komen.
De hele dag heb ik weeen om de 5 minuten, af en toe wat sneller, en dan
weer een kwartier, 10 minuten, 5 minuten, 3 minuten... kwartier.. tot
een uur of 11 's avonds.
Omdat mijn vliezen dus nu bijna 24 uur gebroken zijn moet ik naar het
ziekenhuis voor onderzoek en beval ik zowiezo in het ziekenhuis. Ze
doen een hartfilmpje, geven me wat slaappillen en zeggen dat ik om 8
uur de volgende ochtend de eerste ben.
Ik ga naar huis, neem de slaappillen, en probeer te slapen. Ik ben
namelijk al 40 uur wakker. De pillen geven me echter alleen
hallucinaties. Dat gecombineerd met de pijn is doodeng en ik begin door
het huis te lopen. Ik weet allemaal niet meer wat ik gedaan heb, maar
ik had ANGST. Toen de pillen waren uitgewerkt ben ik onder de douche
gaan staan en heb ik hysterisch gejankt.
8 uur de volgende ochtend wordt ik opgenomen en ingeleid, zodat de
weeen krachtiger worden. Ik word getoucheerd en heb al 3 cm ontsluiting
na 30 uur! WHHOOO.
Na een paar uur vordert de ontsluiting, wordt de dosis van de inleiding
telkens verhoogd en krijg ik bij 6-7 cm pijnstilling omdat ik het
gewoon ff niet meer aankan. Ik wordt echter volledig stoned van de prik
en kan niet eens meer mijn ogen open krijgen.
Nadat die is uitgewerkt (tegen 5 uur 's middags) is te pijn ERG hevig
en wordt de gyn er bij gehaald. Bijna 8 centimeter. Dus de pijnstilling
heeft ook de laatste ontsluiting geremd.
De gyn toucheert me terwijl ik 2 draden naar binnen heb zitten en stopt
zijn vingers tussen het hoofd van mijn baby en mijn baarmoedermond en
draait zijn hand rondom haar hoofdje, tijdens een wee. Op dit moment
besluit ik dat ik me genoeg groot heb gehouden en begin hysterisch te
janken van de pijn en probeer weg te kruipen van de gyn.
(mijn man heeft hem toen bijna geslagen)
De gyn geeft me een keus: Of je neemt nu een keizersnede, of je gaat
nog 4 uur aan de inleiding en dan 2 uur persen, maar ik moet dan
waarschijnlijk alsnog een keizersnede omdat de baby groot aanvoelt.
Ik kies uiteraard voor de onmiddelijke keizersnede. Ik word van het
infuus afgehaald en mijn weeen houden OP. Gewoon niets meer. Nou ja, ik
kreeg nog 1 wee, toen mijn ruggeprik werd gezet. Ik moest volledig stil
zitten, voorover gebogen de wee wegpuffen terwijl de assistente 5
pogingen deed een naald in mijn ruggegraat te zetten.
Toen de verlamming in werking trad werd ik eindelijk rustig en dacht ik: "he ik kan nu wel ff lekker gaan slapen."
Er wordt in me gesneden (voel je niet) en dan wordt de baby er uit
getrokken (voel je WEL). Ze was dus zo groot dat de snee iets te klein
was en de hoekjes zijn gescheurd.
Ik hoor een baby huilen en denk: "Oh ja!" geboren 17:51 dinsdag 28 september.
Ze wordt naar me gebracht, ik aai haar, snap niet dat dat uit me kwam
daarstraks. Mijn man gaat met haar mee, arts naait me dicht. Gewicht
van de baby: 4558 gram. Let wel, verloskundige dacht de ochtend ervoor
nog dat het hooguit 3800 zou zijn.
Als ik eindelijk op mijn kamer kom wil ik gewoon mijn kindje vasthouden, en haar aanleggen.
Ze moet echter een glucose bepaling hebben want ze was overtijd en
zwaar en langdurige bevalling... score van 2,5 was acceptabel, ze had
1,6. Ze moest dus meteen weg voor een infuus (ze had koude handen toen
ze uit mijn buik kwam).
Ik zag haar dus pas weer 8 uur de volgende dag, toen ze ook een
maagsonde had omdat ze mijn bloed had ingeslikt en dat dus begon over
te geven. Ze hebben haar meteen melk gegeven dat is gaan gisten met dat
bloed. Ze hebben 4 keer haar maagje moeten spoelen.
Iedere dag in het ziekenhuis kreeg ik te horen dat ze bij mij op de
kamer mocht, iedere dag zeiden ze: "Morgen". Na 4 dagen kreeg ik haar
mee naar huis en heb ik pas de eerste nacht met haar doorgebracht, en
toen heb ik haar ook pas echt voor het eerst aan de borst gehad. Dat
was 3 weken daarna officieel gefaald.
Ondertussen is ze dus bijna 1, een fantastische vlugge, lieve
aanhankelijke schat, en zou ik het niet anders gehad willen hebben. Een
volgend kindje echter wordt keizersnede op verzoek, ik denk dat ik dat
"gemak" wel heb verdiend.
