:o( weinig bevallings verhalen )o:

hoi Cody,

Ik zat net wat bevallingsverhalen te lezen en ik kan me zo voorstellen dat je er dan niet geruster op wordt, want wat een lange bevallingen!! Alle bevallingen zijn anders maar ik voeg even een wat rustiger verhaal toe, want zo kan het ook !

Ik was 39+6 toen ik vroeg in de morgen wat vruchtwater dacht te verliezen (5.00 uur) Om 8.30 verloor ik weer wat, maar heel weinig,   niet echt wat ik me ervan voorgesteld had. Toch de vk gebeld, zij kon niets vinden en vertrok weer, ze zei wel dat het misschien iets anders was... Ik twijfelde wel maar aan de andere kant wist ook wel dat het wel vrachtwater was. De hele dag bleef ik hele kleine beetjes verliezen maar er gebeurde niets. De vk belde om 17.00 uur en zei me 4 dagen later gewoon op het spreekuur te komen (ik vond het wel een beetje gek, straks druppelde alles eruit en dat leek me niet goed). MIjn lichaam wist wel wat hij moest doen en om 19.15 uur kreeg ik weeen, om het kwartier, heel rustig. Ik ging lekker een paar filmpjes kijken, lag op de bank, heel rustig. Om 21.00 uur ben ik nog even met de hond en mijn man wezen wandelen (de laaste keer met zijn tweetjes) Om 00.00uur zijn we naar bed gegaan waar ik nog twee uur gedommeld heb, om 2.00 uur werd het heftiger, ongeveer om de 4 minuten. Ik ging onder de douche, dat heb ik zo'n 5 keer gedaan. Erg ontspannend de weeen waren dan minder heftig maar wel vaker had ik het idee. Het werd steeds heftiger en om 3.30 hebben we de vk gebeld, zij zou komen wanneer ik een uur lang om de 3 uur weeen had, om 5.30 hebben we haar weer gebeld en is ze gekomen, ondertussen moest ik overgeven en was het al flink heftig. Ik lag in bed om mijn zij, dat vond ik het prettigst. De vk keek en ik had nog maar 3 a 4 cm ontsluiting , dat viel vies tegen! Ik dacht dat ik al veel verder was! Ze vertrok om 5.45. Daarna werd het echt heftig! Ik was in een soort trans en kan me er weinig van herinneren. Op eens schrok ik enorm: ik had een perswee, zo sterk, ik kon er niets aan doen om het tegen te houden, mijn hele lichaam ging mee. Ongelooflijk. De tweede kwam er snel achteraan, toen was ik niet rustig meer, ik dacht namelijk dat het nog helemaal niet kon omdat ik 45 minuten daarvoor nog maar 3 cm had! mijn man belde de vk en ze was er binnen 10 minuten, om 6.50 was ze er. Ondertussen kreeg ik weer een perswee die ik moest wegpuffen, nou dat ging helemaal niet voor mijn gevoel! De vk keek en ik had volledige ontsluiting! Ik mocht persen, gelukkig. Maar nu hielden mijn weeen een beetje op, ik moest op eigen kracht persen. De vk hield elke keer de dobtoner om mijn buik om de hartslag van de baby in de gaten te houden, die werd elke keer iets langzamer, dat hoorde ik ook. Dus de baby moest er nu echt uit. Mijn dochter is om 7.23 uur geboren, de vk gaf een flinke duw op mijn buik en daar was ze. Echt super. Mijn placenta kwam 8 minuten later. Alles was goed. MIjn dochtertje huilde meteen, zag er goed uit en alles was goed. Doordat het persen erg snel ging (en moest gaan) ben ik wel wat uitgescheurd, ik kreeg 5 hechtingen, maar dat alles vond ik niet belangrijk, want mijn dochter was gezond.
 
Uiteindelijk heb ik dus wel 12 uur weeen gehad, maar die eerste fase was echt geen probleem. Het persen was wel heftig, uiteindelijk heb ik nog geen 30 minuten geperst. Iedereen ervaart het anders maar voor mij geen horror verhalen. Ik was er erg van onder de indruk, ook van de kracht van mijn eigen lichaam, de steun  van mijn man en de komst van onze dochter. Na de bevalling is het hechten wel pijnlijk (maar kan er dan ook wel bij), maar verder voelde ik me snel weer prima, ik kon lekker onder mijn eigen douche etc. Thuis bevallen is heerlijk, heel ontspannen allemaal (ondanks heftige momenten).

Veel succes met jouw bevalling! Groet van Fleur
 
Mijn bevalling vond ik destijds tegen vallen omdat het langer duurde dat ik had verwacht, 17 uur. Ik was echt helemaal uit geput, vanaf het begin al gelijk heftige weeen en net voor de nacht begonnen.
Mn weeen waren krachtig maar de ontsluiting verliep niet zo snel. Ik was om 11.15 begonnen s`avonds en de volgende dag om 1 uur had ik nog maar 5 cm ontsluiting, bij een wee kreeg ik meer mar als die wee weg was dan ging het weer terug naar 5 cm.
Dus toch naar het ziekenhuis, dat vond ik op dat moment helemaal niet erg. Ik had zoveel pijn en het kind moest er uit!   In het ziekenhuis aangekomen had ik ineens 8 cm ontsluiting, terwijl ik maar een paar weeen in de auto had.
In het ziekenhuis werd ik gelijk vast gesnoerd aan het bed aan aangesloten op apparaten. Dat vond ik echt vresslijk, want liggen vond ik helemaal niet prettig omdat ik rug weeen had. Ik snap nog steeds niet waarom dat moest, ik wilde staan en hangen en in bad zitten. Thuis ging dat veel beter!!
Uiteinderlijk mocht ik om 4 uur persen. Dat was echt fijn. Einderlijk kun je iets met een wee. Ongelovelijk wat voor een kracht je dan ineens heb.
Dat ging goed. Alleen denk je de ergste pijn gehad te hebben maar toen het hoodfje stond..... dat doet pas echt pijn!!! IK strok daar zo erg van dat ik ook geen wee mee kreeg. De vk zei dat we rustig moesten wachten, maar ik had het idee dat ik echt helemaal aan het uitschuren was, niks wachten, dan pers ik wel op eigen kracht! Daarna werd onze dochter geboren. Wat een geweldig moment, bij mij was het wel zo dat op dat moment ik ook de pijn vergeten was.
Ze was 2930 gram en 46 cm. erg klein maar ze was 3 weken te vroeg (en ik ben ook vrij klein).
Ik hoop dat de aankomende bevalling iets sneller zou gaan, 10 a 12 uur is lang genoeg.
Ik ben overingens niet uitgescheurd. Wel een klein scheurtje maar is niet gehecht, ik heb daar trouwens nog heel lang last van gehouden. Met sex wat dat heel pijnlijk ook nog 9 weken erna. Heb toen een verdovend creme gekregen van de gyn, dat heeft goed geholpen.

Ris
 
Hoi Cody.

Ik wil mijn verhaal ook nog wel een keer vertellen! Heerlijk om terug te kijken.

Ik was uitgerekend op 18 februari, maar op 10 februari braken opeens mijn vliezen. Ik ging naar de wc om 2.00 'snachts, en toen hoorde ik PLOP. Echt een plop alsof je champagne ontkurkt. O o dacht ik. Dat kan toch niet, help, het gaat echt beginnen. Meteen manlief wakker gemaakt. Toen zijn we nog maar weer gaan proberen te slapen, nu kon het nog. Ik heb niet echt meer een oog dicht gedaan, maar mijn man gelukkig wel. Om 4.00 begonnen de weeen. Om 6.00 waren ze al vrij regelmatig zo tussen de 3 en 7 minuten. Toen hebben we om 9.00 de verloskundige maar gebeld. Die kwam meteen en constateerde 3 cm ontsluiting. Niet slecht. Ze zou om 12.00 terugkomen. Die ochtend ging best lekker, wel veel weeen, maar ik kon ze goed opvangen. Om 12.00 had ik 5 cm. Dat was een beetje een tegenvaller, maar ze zou om 15.00 terugkomen en dan niet meer weggaan. Vanaf dat moment had ik heeeeele zware pijnlijke weeen. Die werden alleen minder toen mijn man me ging masseren. Maar zodra hij stopte was het echt onhoudbaar. Tussen de weeen door lag ik lekker te pitten en tijdens de weeen vroeg ik telkens of de vk al bijna zou komen (dus 2 uur lang om de 2 minuten gevraagd, mn man werd helemaal gek van me ). Toen de vk eindelijk kwam had ik al 9 cm en 10 minuten later persweeen. Dat was een verrukking want die zijn veel minder pijnlijk. Een uurtje persen en ietsje gescheurd en daar was hij dan!!! Een prachtig jochie. Geboren om 16.00 op 10 februari. Placenta kwam 1 wee later.

Helemaal de moeite waard!

Succes
 en vertel jou verhaal ook ok??

Caroline
 
Hoi,

Lang geleden dat ik mijn bevallingsverhaal heb verteld. Ik vind het wel leuk om het nog eens neer te schrijven.

De vliezen braken bij mij, druppelsgewijs kwam het vruchtwater eruit. Ik belde de VK op, want ik wist niet zeker of het vruchtwater was. Dus moest ik een kraamverband gebruiken en als het een paarsachtige kleur had, was het vruchtwater. Nu dat was duidelijk te zien.

Als de weeen dan niet binnen 24 uur komen, zou ik naar het ziekenhuis moeten om ingeleid te worden. Helaas de weeen bleven uit, ik had een paar lichte weeen en had 1,5 cm ontsluiting.

Dus op naar het ziekenhuis om acht uur smorgens, ingeleid, en algauw kwamen de weeen eraan. Ik had amper tijd om te ademen tussendoor, zo snel kwamen ze, maar de VK waren niet tevreden over de kracht ervan. Op deze manier zou het nog lang duren zeiden ze, terwijl ik het gevoel had dat ik opengereten werd. Tegen de middag had ik maar 4 cm ontsluiting.

ik begon toen te huilen van paniek. Mijn man huilde mee, en riep om pijnstillers. Toen kreeg ik een spuit in mijn bovenbeen, waardoor ik even rust kreeg en indommelde, dat was even een half uur rust, daarna begon de ellende weer. Rond vier uur was ik maar twee cm opgeschoten, weer raakte in paniek en ik dacht nog: ik kan dit niet, ik wil dit niet, ik wil geen kind, laat me gewoon allemaal met rust. Zo sukkelden we verder, vond geen enkele houding om de weeen op te vangen, ik kronkelde echt letterlijk van de pijn, mijn man begeleidde mij met ademhalen want door de enorme weeenstorm vergat ik te ademhalen. Op een gegeven moment kronkelde ik zo erg op bed dat ik er bijjna afviel en ineens moest ik overgeven. Achteraf moet ik wel lachen om de situatie. Want mijn man riep om dokters, we waren alleen op dat moment. Ik dacht dat ik dood ging. Uiteindelijk om vijf uur begonnen de persweeen maar er was alleen een verpleegster dus ik mocht niet persen, o wat was dat moeilijk.

Ik wilde zo graag, toen kwam de VK binnen en mocht ik persen, ik dacht dat het makkelijk ging worden want de drang was zo groot, ik dacht, hij floept er zo uit. Maar niets is minder waar, ik heb er twee uur over gedaan, had geen energie meer om te persen en er stonden in totaal vier mensen om mij heen, die zeiden, komaan iets harder persen. Ik werd kwaad, ik zei niks maar ik was het wel!!

hoe durven ze te dat te zeggen? Ik had ALLES gegeven voor mijn gevoel, en besefte op dat moment dat het niet genoeg was. Hoe zou de baby eruit komen? Het zou mij niet lukken. Het hoofdje stond al een tijdje en de verloskundige trok mijn schaamlippen naar de zijkanten, dat was een vreselijk gevoel, ik had het idee dat ik verkracht werd. En toen kwam de baby voor mijn gevoel er onverwacht uit, want ik zag het niet meer zitten op dat punt.

in totaal er acht uur over gedaan, maar wel met bijna constante stormweeen. Op het moment dat mijn zoontje geboren was, kon ik alleen maar denken, God, ik leef!

Mijn man ontfermde zich over de baby, ik was in mezelf gekeerd, voelde geen euforie, geen roze wolk, was gewoon helemaal in een andere wereld. Uiteindelijk heb ik een postnatale depressie gehad die zes maanden duurde.

Het gaat nu goed met en ik verwacht de tweede, ons zoontje is gezond en ik ben heel blij met hem.

Zo, dat was het
Jo
 
Oke hier mijn verhaal

In de nacht van 27 op 28 januari gaat om 1 uur de telefoon. Het werk van mijn man. Terwijl hij zit te bellen begin ik pijn in mijn buik te krijgen. Ik had het gevoel alsof ik heel erg moest poepen. Dus ik naar de wc en jawel hoor diaree.


Ik weer   naar bed en Ron was inmiddels klaar met bellen. Maar de pijn in mijn buik kwam weer terug. En ging weer weg. Toen ben ik t maar eens gaan bijhouden en na een half uurtje had ik in de gaten dat t weeen waren. Ze kwamen al om de 4 minuten en duurde een minuut.


Toen heb ik Ron maar wakker gemaakt en die heeft naar het ziekenhuis gebeld. We moesten maar meteen komen. Maar ik ben dan zo'n muts die eerst nog wil douchen en Ron moest nog even  de hond  uitlaten.

Dus om half 4 deden we voor de laatste keer met ons tweeen de voordeur op slot.
In het ziekenhuis stond er al een rolstoel klaar en Ron sjeesde met me door de stille gangen. Daar kregen we nog even de slappe lach toen hij me oor twee klapdeuren moest duwen en de wieltjes van de stoel alle kanten opgingen.

Op de kraamafdeling werden we naar een weeenkamer gebracht en werd ik meteen aan t ctg apparaat gelegd. Daar baalde ik van want lopend en staand kon ik de weeen beter opvangen maar ik moest blijven liggen. Na een uurtje was ik totaal in paniek en heb ik de hele gang bij elkaar gegild. Toen kreeg ik van de verloskundige een spuit. Hierdoor werd ik kalm en roezig. Het haalde neit de pijn weg maar wel de scherpe kantjes.

Helaas had ik na 4 uur weeen pas 1 cm ontlsuiting.
Toen de spuit was uitgewerkt raakte ik weer in paniek. Precies waar ik al die maanden bang voor was geweest gebeurde. Ik wist niet meer hoe ik het had. De verloskundige (een bitch van een meid die meer met haar uiterlijk en de dokters bezig was dan met haar werk) wilde me geen ruggeprik geven. Toen zei de arts-assistente dat ze het wel aan de gynaecoloog ging vragen. Die vond dat gelukkig meteen goed. Dus werd er een anesthesist vand e ok gehaald. Die was ook al niet echt vrolijk en vroegme of ik me niet eerderhad kunnen bedenken dat een bevalling pijn zou doen. Het infuus en de catheter kon me allemaal niets meer schelen als ik maar van die pijn af was.
Wat een opluchting toen de verdoving werkte!!! Omdat ik niet genoeg ontsluiting kreeg hebben ze me toen weeenversterkers in het infuus gedaan. Toen de middagploeg kwam (en daarmee ook een andere verloskundige) had ik volledige ontsluiting en zette ze de pomp vand e verdoving uit zodat ik de persweeen zou voelen.

Dat duurde tot 5 uur toen had ik echte persweeen. De verloskundige (echt een schat van een meid) zei dat ik mocht gaan persen. Na een half uur geperst te hebben was er niet echt schot in de zaak gekomen. De gynaecoloog die zat te wachten toto ik bevallen was zodat hij naar huis kon werd erbij gehaald.

Hij dacht dat ik niet genoeg kracht zette en zou wel even meeduwen. Sjeezus wat heb ik gegild toen ie met zijn volle gewicht op mijn buik drukte. Ik had m echt bijna geslagen. Ik weet ookn iet mer wat ik allemaal geroepen heb maar t was niet veel moois. Ik weet wel nog dat ik Ron geslagen heb toen ie voor de zoveelste keer zei dat ik rustig moest blijven en weer met dat washandje aankwam. Verder heb ik wel 10 keer gezegd dat ik dit nooit meer wilde meemaken.

De gyn was zich aan t ergeren (hoorde ik later van Ron want ik was zo ver weg dat ik niksmeer meekreeg). Hij liep naar de kast en haalde de vacuumpomp eruit. Hij deed een schort voor en sppot glijmiddel op de pomp. Toen bedacht ie zich en zei dat ie nog even wilde voelen of de verloskundige ook gelijk had over hoe het hoofdje lag. Nou dat had ze dus niet wat ook meteen de reden was waarom ik al een half uur lag te persen voor niks.

De verloskundige voelde zelf ook nog even en draaide meteen het hoofdje in de goede richting. De gyn zei dat ze maar aan een kant moest inknippen en dat ie er dan was. (hier heb ik dus allemaal niets van meegekregen ik vroeg na de bevalling zelfs nog of ik gehecht moest worden hahaha)
Ik kreeg een lange perswee en daar werd Lucas op mijn buik gelegd. We hebben allebei gevoeld hoe de navelstreng nog klopte. Ron heeft die toen doorgeknipt.

Na controle bleek  Lucas 50cm te zijn en precies 3600 gram te wegen. Hij kreeg een 9 en een 10 voor de apgartest. Ondertussen werd de placenta geboren
In totaal heeft de bevalling 17 uur geduurd. En het is echt zo wat ze zeggen. Je vergeet de pijn. Ik was m na een week ongeveer vergeten. Ik weet wel dat het niet makkelijk is gegaan en dat ik t klote vond maar hoe die pijn precies voelde ben ik vergeten.
 
 
hallo
nou hier komt   ons bevallingsverhaal. Tis alweer meer dan 7 maanden geleden...jammer. von dhet een gweldige ervaring.k ben kathelijne 25 jaar en moeder van nienke geboren op 22 feb 2005.

Ik was hel erg normaal zwanger erg gelukkig en de weken vlogen voorbij zo ook week 39, 40 ,41 en toen moest ik naar het ziekenhuis want je moet dan een ctg en een echo om te kijken of er nog genoeg vruchtwater is. De vrijdag moesten we naar het z'huis en daar zeiden ze dat nienke nog maar weinig vruchtwater had en ik gelijk in de stress. maar ik moest in het weekend nog maar eens langskomen en dan keken ze weer. Nou dat gedaan die maandag nog een keer naar het ziekenhuis en bij de gyn gezeten die vroieg wat wil je doen? inleiden of wachten..ik was super nieuwsgierig naar ons kleine meisje dus ik riep gelijk...inleiden.. ok morgen (dinsdag) om kwart voor acht moet je er zijn. Helemaal prima wij naar huis mensen gebeld en naar de mac donalds geweest (vind ik het aller lekkerst om te eten) goed geslapen en de volgende dag naar het ziekenhuis gegaan vol goede moed.Moest wachten op de verloskamer want er was nog geen kamer vrij. Dus ik gewacht gyn kwam langs (een hele fijne) en die voelde en zei ooow dat kan nog wel een tijdje duren dus gel ingebracht en vrolijk verder gepuzzeld en gelezen om 8 uur was de gel ingebracht en om 11 uur belde ik de verpleging want ik voelde iets...kon het een wee zijn? ja dat zou kunnen. Om 12 uur en 3 weeen verder kwam de gyn hmmmm  1,5 cm ontsluiting maar als het voor 1 uur nog geen drie was nieuwe gel.. het was wel 3 cm om 1 uur maar kreeg toch nieuwe gel. prima ik nog dikke schik. puzzeltje gedaan inmiddels was mijn moeder er bij gekomen en was erg gezellig mijn eigen verloskundige kwam ook ff kletsen en voelde ff en zei hhm ongeveer 5 cm ontsluiting. Ze ging ff visites rijden en thuis eten en dan kwam ze terug. ok zei ik nog vrollijk. toen kwam de gyn langs...en zei we zullen ff je vliezen breken en dan kijken we ff verder ok....zei ik weer nou vliezen gebroken kwam geen water van nienke lag ervoor. ctg draadjes op het hoofdje van nienke geplaatst. en daar kwamen ze de weeeen storm was heftig maar herriner me erg weinig van. Ik was net aan het schelden op grieta (vk) toen die binnen kwam. en je kent het wel met een film als er iets gewelidigs gebeurd dan gaat er zo'n hemellicht schijnen..nou bij mij ook ze zei dat ik naar de verloskamer mocht en dat ik mocht gaan persen . Nou moet je weten dat voor die tijd in die weeenstorm ik al persweeen had maar dat de verpleging zei dat dat onmogelijk was.nou niet dus want ik voelde haar hoofdje komen en mijn moeder me maar geruststellen. wel aangekomen in de verloskamer ff op een ander bed getilt en toen zeiden ze pers maar mee en met een pers zagen ze haar haren al met de tweede pers het hoofdje en met de derde pers nienke en dit in totaal van 8 minuten...ok 3 hechtingen erin en ik was moeder.
ik hoop dat je het een leuk verhaal vind en ik wens je veel succes maar je kan het!
groetjes kathelijne
 
Hai Cody, mijn verhaal is een positief bevallingsverhaal, dus meid, misschien geeft mijn verhaal je moed ! Ik was als de dood voor bevallen en wilde perse in het ziekenhuis bevallen met behulp van een ruggeprik. De uitgerekende datum brak aan en ik had inmiddels besloten thuis te beginnen en als ik het niet zou trekken te verkassen naar het ziekenhuis voor een ruggeprik (ik was op de open avond van het zkh geweest en het zag er koud en kil uit, vandaar dat ik toch thuis wilde beginnen....). De uitgerekende datum verstreek zonder dat ik iets voelde. De nacht daaropvolgend werd ik om 3 uur wakker omdat ik een beetje  vocht verloor. Dat was al eerder gebeurt en toen was het geen vruchtwater dus ik ging gewoon weer slapen.  De volgende ochtend ben ik  lekker wezen winkelen  om wat spullen voor mezelf in  te slaan voor na de bevalling, daar zou ik volgens mezelf niet meer aan toekomen.... Rond  14:00 ging ik naar mijn moeder voor een kop koffie. Terwijl ik daar zat vroeg ze aan me of ik soms weeën had. Ik zei: Nee, wel wat gerommel, maar dat komt omdat  we gisteren shoarma  gegeten hebben. Toch besloot ze mijn gerommel te timen en er zat steeds 5 minuten tussen. IK moest van  haar de VK bellen en dat deed ik dus. En jawel hoor, het vocht was  vruchtwater en ik had inderdaad weeën (die nog  helemaal niet zeer deden). De VK ging weer en zou om 21:30 terug komen om te kijken of de weeën door gingen zetten, anders zou ik de volgende ochtend naar het ziekenhuis moeten. Rond 17:30 kwam mijn man thuis van zijn werk en kreeg ik de eerste,  echte wee. Ik ben onder de douche  gaan  zitten en toen ik  het daar niet  meer uithield was  het inmiddels ongemerkt  al 21:00 geworden. Om 21:30 kwam de VK en zat ik middenin een weeënstorm. Toen  had ik 2 cm ontsluiting. Een kwartier  later bleek dat al 7 cm te zijn en na  nog een kwartier had ik volledige ontsluiting.  Rond 22:15 kreeg ik de eerste perwee en om 22:56 werd mijn zoon geboren, een flinke vent van ruim 8, 5 pond! Het persen was helemaal niet zo eng als ik dacht en ook van het  scheuren (mijn boef  was nogal groot) heb ik niets gevoeld.  De placenta kwam er vlot achteraan en het hechten heb ik ook niet gevoeld. HEt is me echt super meegevallen en voor een eerste was het zo gepiept. Ik heb in totaal maar 5,5 uur echte weeën gehad, waarvan de eerste 3,5 uur makkelijk op te brengen waren.  Het laatste uur waren  de weeën wel enorm heftig, maar toen ontsloot ik ook in no-time. Uiteindelijk ben ik dus THUIS bevallen, iets  wat ik nooit had durven dromen  Heel veel succes en ik hoop voor je dat het je net zo zal gaan als bij mij! Liefs Cato  
 
Je moet ingelogd zijn om te kunnen reageren. Log in | Registreer
Terug
Bovenaan