Obductie en oorzaken

A

ANONYMOUS_USERNAME

Hallo,
Graag zou ik van andere mama's en papa's informatie horen hoe zij de obductie hebben ervaren en vnl. het eindgesprek in het ziekenhuis als er zowel of geen uitslagen zijn.
Ben vrijdag 13 maart 2009 bevallen van een toen 36 weken oud levenloze zoon Dominic. Dinsdags 10 maart na een voorgevoel werd onze angst werkelijkheid dat de baby niet meer leefde, terwijl alles daarvoor voorspoedig was verlopen.
Komende maandag 27 april hebben wij de eindcontrole bij de gyneacoloog en de evt. uitslagen nav de obductie.
Wij hebben er een hard hoofd in dat er daadwerkelijk een oorzaak gevonden is, mede door de slordigheid in het ziekenhuis, de onvolledigheid mbt papieren, een patholoog anatoom die geen geboortegewicht genoteerd had etc.etc.
Het is vandaag pas 6 weken geleden en het leven gaat gewoon door...gelukkig ook maar...met een dochter van 4,5 moet je ook wel. Maar de vragen blijven door je hoofd gaan.

Ik lees graag jullie reacties?

Dank
 
Hoi,

Ik weet hoe je je voelt om geen antwoord te hebben. Bij ons eerste kindje hebben we geen obductie (als ik het goed schrijf)   gedaan. Maar we hadden toen ook echt de reden gevonden en gezien. Bij ons tweede kindje die helaas ook overleden is maar dan na de geboorte, weten we nog steeds niet wat de reden is. En dat is erg zwaar. Zeker nu ik weer in verwachting ben en in dezelfde periode als de vorige keren zit. Bij mij waren het allebei twee verschillende oorzaken. Twee keer pech. Ook bij ons tweede kindje hebben we geen obductie gedaan, want hij was gewoon te vroeg geboren.

Geen antwoord hebben over hoe iets heeft kunnen gebeuren kan ik zelf ook maar niet loslaten. De hele tijd blijf ik denken, wat heb ik gedaan waarom dat is gebeurd, en fijn dat mensen zeggen dat ik er niks aan kon doen maar het voelt wel anders.

De tijd die je in gaat zal erg zwaar zijn. De plannen die je al gemaakt heb, het uitkijken naar de kraamtijd, de toekomst met de kleine erbij. De kinderkamer die klaarstaat, en dan komt de tijd dat je uitgerekend bent en dan hoor dat die en die is bevallen, o ik was zo jaloers op iedereen die maar zwanger of net bevallen was. Kon mezelf in het begin wel tegen een boom rijden. En bij iedereen gaat alles maar goed.
Ineens kwam er een moment dat alles ook weer bij ons ging meezitten, ik werd weer zwanger en ondanks dat er ontzettend veel spanning is blijf ik hoop houden op dit kindje, met een goede afloop.

Ik weet welke rot tijd je nu zit maar blijf hoop houden. Zoals iemand ooit tegen me zei dat sommige kinderen even een stukje leven nodig hebben om verder te kunnen en dat ze jou daarvoor uitgezocht hebben en dat dat heel bijzonder is. Iets waar je nu totaal niks aan heb begrijp ik maar misschien voor later.

Er gaat toch een tijd komen dat het beter met je gaat, ik dacht zeker na het overlijden van de tweede dat ik nooit meer gelukkig kon zijn en dat ik me altijd zo slecht zou blijven voelen maar neem maar van mij aan er komt weer een tijd aan dat je leven weer een beetje verder gaat als hiervoor alleen dan anders want elke dag zal je eraan blijven denken. Omdat ik toch de situatie niet kon veranderen moest ik van mezelf toch verder gaan met leven, ben weer terug gegaan naar mijn werk en alles weer geprobeerd op te pakken, en begeven moment kwamen we weer bij het onderwerp zwanger worden, en ga je weer beginnen met de eerste stap.

Wat ook belangrijk is is dat je onder de mensen blijft. Ik had totaal geen zin meer in verjaardagen en feestjes of alles wat maar leuk was. Maar het was vaak wel een goede afleiding   en als ik thuis kwam was ik altijd wel blij dat ik geweest was want ik had weer een paar uur met iets anders bezig gehouden.

Ik wens jullie heel veel sterkte toe de komende tijd.

Gr.


 
Sorry dat ik geen antwoord heb kunnen geven op je vraag. Maar dat ze die fout hebben gemaakt is ongelooflijk.

vraagje: zomooi is je forumnaam, is dat van het liedje "zo mooi zooi mooi" van Blof????
 
Hallo Fenne,
Dank voor je uiteenzetting en wat erg om te lezen dat je reeds 2x met zo'n verlies te maken hebt gehad. Het blijft mij verbazen dat wij als vrouw echt zoveel kunnen dragen en meemaken.
 
Op zich kunnen wij ons goed door alles heen slaan en kan ik goed omgaan met geboortes, baby's in onze directe omgeving aangezien het toch niet onze zoon is. Toch kom je af en toe in een rusteloze strijd met jezelf. Alles gaat door, werk, kind, school en huishouden...en ik als bevallen moeder ben thuis ivm je 16 weken verlof...terwijl je druk zou moeten zijn met een baby en het regelen en racen ivm de rest van je gezin. Er valt gewoon een gat en een leegte, waar je eerst dacht na deze 2e zwangerschap compleet te zijn, blijft nu de vraag...of je ooit nog een gok wil gaan wagen. Heel cru...

Morgen de afspraak in het ziekenhuis met echt ontzettend veel vragen ook vanwege constatering van een GBS bacterie waar schijnbaar in Nederland veel vrouwen drager van zijn maar waar wij weinig tot niets van Verloskundige of huisarts over vernemen terwijl dit adhv bloed ook snel geconstateerd kan worden waardoor je met infuus antibiotica bij alle zwangerschappen moet bevallen. Niet dat dit doodsoorzaak is van onze zoon, maar  ik ben toch wel geschrokken van  het feit ook vanwege  onze dochter die reeds 4,5 is en wellicht ook besmet kan zijn met deze bacterie tijdens de bevalling 4,5 jaar geleden.  Rcihtlijnen en protocollen mbt deze bacterie is erg verschillend in diverse  landen en draait uiteindelijk altijd om geld.

Wij hopen morgen op duidelijkheid waarom onze zoon in de  35-ste week van de zwangerschap  is overleden, maar wij houden er rekening mee dat er geen oorzaken gevonden zijn en dat het gewoon pech is.  
Of we ooit voor een 3e gaan...wens is er zeker ...maar of we het durven en of er risico's zijn is mede afhankelijk van wat er morgen wordt besproken.

Het nummer zomooi...is inderdaad van Blof en hebben wij tijdens Dominic's uitvaart als 3e nummer gedraaid....
 
Hallo,
Ze vertelden ons in het ziekenhuis dat men vaak geen goede betrouwbare uitslagen zou krijgen.
Wij hebben toen bij onze dochter wel obduktie laten doen, omdat we graag meer wilden weten waarom ze plotseling binnen 3 dagen overleden was.
Zelf hebben we ervaring ermee dat ze in het ziekenhuis wel dat vertellen wat ze zeker weten en het andere onzekere uitslag achtewegen houden.
Ik vind het vreselijk om te lezen hoe rommelig ze in dat ziekehuis gehandeld hebben.
Dit is een ervaring die men nooit zal vergeten en dan is goede zorg eetc. heel belangrij'k.
Ik wens jou en je gezin heel veel sterkte in deze moeilijke periode.
Groetjes Jennifer
 
Hallo schrijfsters,
De afspraak is geweest en de gyn heeft zijn best gedaan om al onze vragen te beantwoorden. Zoals wij al vermoeden heeft de pathaloog anatoom die de obductie heeft gedaan geen oorzaken kunnen vinden. Dus medisch was alles goed en moeten wij daar mee leren leven. Aan de ene kant fijn dat er niets erfelijks of wat dan ook is geconstateerd maar heel cru waarom wij dan bij 35 weken onze zoon verliezen, want welkom was hij!
Bij mij is ook alles goed genezen en baarmoeder en eileiders zien er normaal uit, dus mochten we ooit stap durven zetten dan staat er n principe niets in de weg.
Toch voel je je leeg en is het erg gek om met zwangeren in wachtruimte te zitten en in zelfde kamer op de beugels te moeten voor inwendig onderzoek en op de tafel voor een echo, maar dan nu zonder baby-tje.

Graag zou ik van jullie horen hoe snel jij en je partner de stap weer durfden zetten...

Dank.

Mama Merlin en Dominic †
 
Hoi Merlin,

Wij waren na de eerste al weer snel zwanger van de tweede, ik heb ook nog geen kinderen rond lopen, en heb altijd een hele grote kinderwens gehad. In princiepe hebben we geen anticonceptie gebruikt waardoor ik (schrik niet) 8 weken na de bevalling weer zwanger was. Dat was wel heel erg snel hoor. Want eigenlijk zat ik nog veel ste veel aan het verdriet vast van mijn dochter. Maar ja, ik wilde maar doorgaan om alles te vergeten. Was na twee weken thuiszitten ook weer gaan werken want ik werd gek.

Toen ook ons tweede kindje overleed met 24 weken, maar dan een andere oorzaak. Toen moesten we wel wachten en dat wilde zelf eigenlijk ook wel. Bij de tweede was de bevalling ook wat anders verlopen en moest ik veel langer herstellen. Bij het gesprek in het ziekenhuis werd ons ook geadviseerd om even te wachten. Maar.....wachten duurt lang. Nu heeft er 5 maanden tussen gezeten (wilde zo ie zo niet eerder zwanger zijn dan de uitgerekende datum) maar 5 maanden is nog steeds na 2 van die zwangerschappen best kort. Maar ik wilde ook verder waar ik gebleven was. Bij ons was ook alles veranderd (kamertje waar je elke keer langs loopt) omdat ik van fulltime naar partime ging werken was er al iemand aangenomen, gelukkig heb ik een fijna werkgever en heeft me alle tijd gegeven, maar ja ik kan moeilijk mijn collega's werk afnemen. En natuurlijk de omgeving die wel kinderen hadden en die wens was nog veel groter geworden dan het ooit was.

Dus ja, ben al bijna twee jaar zwanger ( min 5 maanden) maar iedereen is er anders in. Je moet gewoon je gevoel volgen. Want het is best heftig om daarna weer zwanger te zijn. Gelukkig heb ik een fijn ziekenhuis waar ik elk moment van de dag naartoe kan, en die me vaak gerust stellen. Om deze tijd een beetje dragelijk door te komen. En ik denk dat dat ook wel veel uitmaakt  dan dat als je ergens bent waar je het gevoel heb dat je niet serieus genomen word.

Ik zit nu tijdelijk thuis voor de rust, vandaar die lange verhalen hahaha.

Gr.
 
Hallo

Ik ben totaal 4x zwanger geweest.
De eerste zwangerschap was in december 2005, en ik kreeg begin 2006 een miskraam.
Toen ben ik in februari 2006 voor de 2x zwanger geraakt, en begin maart kreeg ik weer een miskraam.In april 2006 was ik weer zwanger.Je zal toch zeggen 3x is scheepsrecht.
Ik was dus vruchtbaar genoeg.
Ieder controle die ik kreeg in het ziekenhuis was tot heden goed.
Maar het ging dus weer mis.
Op 3 januari 2007 , had heel erge buikpijn dus weer naar het ziekenhuis, toen hebben ze een echo gemaakt en ze konden geen hartslagje horen.Op 5 januari 2007 ben ik bevallen van een dochter Anouk* . Ik heb mijn dochter verloren met een zwangerschapsduur van 38 weken.We hebben dus ook obductie laten doen , en ze konden niks vinden wat er mis is gegaan, Anouk* was kern gezond. We kregen als antwoordt een domme pech.
Ik kon dus helemaal geen zwangere vrouwen meer zien. Ik wilde het zo graag.
Ons kinderkamer was helemaal klaar.
Maar onze kinderwens was er nog steeds.
In augustus 2007 was ik weer zwanger geraakt.
Deze x was het heel erg zwaar. Ik moest elke week op controle komen.
En ik was ook zo bang,ik leefde ook niet in de roze wolken, bang dat er weer iets fout ging. Ik ben op 29-03-2008 bevallen met 36 weken van een dochterje lyndsey,

Groetjes peggy mama van anouk*en van lyndsey
 
Je moet ingelogd zijn om te kunnen reageren. Log in | Registreer
Terug
Bovenaan