Oh jee wat nu????

A

Anoniem

Guest
Goed, een verhaaltje voor wie er zin in heeft om het te lezen.

Momenteel werk ik 2,5 jr bij een bedrijf waar ik een erg zelfstandige functie bekleed.

We hebben een team van 8 mensen waarvan 1 leidinggevende die  ons (normaliter) op afstand coached.

Nu ik achteraf op de situatie terug kijk, is het hele gebeuren sinds mijn zwangerschap begonnen denk ik. Ik wordt nl gewoon echt gepest door haar.

Sinds die tijd worden al mijn rapportages, verslagen  en overdrachten afgekeurd. Ze laat mij ongevraagd overuren werken en beschuldigd mij van onproffesionaliteit sinds ik haar verteld heb dat ik zwanger ben en na mijn zwangerschapsverlof ws niet meer terug ga komen.
Volgens haar ben ik duidelijk klaar met het bedrijf en is dit goed in mijn handelen terug te zien.

Nu ben ik juist iemand die zich altijd 200% inzet. Nooit ziek, altijd bereikbaar en wanneer anderen het laten afweten, neem ik de verandwoording op mij.

Haar beschuldigingen zijn echt gebaseerd op kul, ook mijn naaste collega snapt er niets van. Echt alles wat ik doe keurt ze af,  waardoor mijn functioneren wordt me eigenlijk onmogelijk gemaakt.
Tuurlijk maak ik ook wel eens fouten, maar dan wordt er gewoon gezegd dat ik dit expres doe. Continu wordt ik op gesprek geroepen waar dan iemand van P&O bij zit.

In de 2,5 jr ben ik nog nooit ziek thuis geweest. Afgelopen maand heb ik mij 2x ziek moeten melden omdat ik 1x kotsend op bed lag en de 2e x omdat ik keelontsteking had.

Nu heb ik al twee weken vakantie. De eerste week heb ik alleen maar gehuild en er gaat geen dag voorbij dat ik niet aan de situatie denk. Mijn naaste collega zegt dat ik mij moet ziek melden en mij leidinggevende even moet laten zweten omdat ik toch toch wel een grote hap werk waarneem.
Inmiddels heb ik contact gehad met de vertrouwenspersoon van het bedrijf maar die kan alleen maar naar mijn verhaal luisteren.

Als ik niet 5,5 mnd zwanger was geweest had ik direct ontslag genomen, werk zat. Maar in dit geval wil ik geen oude schoenen weg gooien en mijn kansen liggen momenteel niet erg hoog zeg maar.
Nu hoop ik met allerlei sollicitaties toch iets op te snorren voor na mijn zwangerschapsverlof, maar prettig is het niet.

Nu mijn vraag aan jullie: ziek melden of niet?????????
De eerste 5 mnd van mijn zwangerschap had ik helemaal geen klachten, terwijl nu de klachten zich opstapelen.
Als ik moet werken, moet ik mijzelf echt uit bed slepen en ik tel de dagen af.
Voel mij machteloos, kan niets beginnen.
1 Oktober zou mijn verlof beginnen, als je voor die tijd ziek bent, gaat je verlof 2 wkn eerder in. Het gaat nu dus om nog ongeveer 6 wkn, zucht!
Misschien moet ik van de week eerst maar langs de huisarts?!

Wat een verhaal he? Ben niet uit op medelijden ofzo, wil graag horen wat jullie in mij situatie gedaan hadden, online intervisie ;o)

Reageren hoeft niet hoor, alleen als je daar trek in hebt!

Groetjes G.
 
Wat een moeilijke situatie, heb er zelf als studente natuurlijk niet mee te maken, maar als ik jou was zou ik eraan denken dat teveel stress niet goed voor je baby is....

Ik zou zeggen, ziekmelden maar! even tot jezelf komen, op je baby concentreren en 'haar' laten zweten!

Veel suc6!

Liefs Nika
 
Eigenlijk begrijp ik niet waar je je druk om maakt.... (tuurlijk begrijp ik het wel, ik ben zelf ook jaren zo fanatiek in mijn werk geweest) Maar, geloof mij.... het is de stress NIET waard. Zoals ik al zei heb ik mezelf ook jaren 15 slagen in de rondte gewerkt, met als dank een schop onder  m'n reet. Ik kon door een reorganisatie vertrekken. IK was net als jij dag en nacht bereikbaar voor mijn werk, stond voor iedereen klaar en sprong in daar waar een ander tekort kwam. Ik was vaak de enige die tot in de late uurtjes nog op kantoor zat.

Mijn man en ik waren de hysterische mentaliteit van de Nederlandse maatschappij meer dan zat en verhuisde naar Noorwegen. Nu, terugkijkend naar de situatie in NL bedenk  ik me steeds vaker dat iedereen daar  elkaar probeert gek te maken, er geen tijd is voor menselijke gevoelens. Alles moet sneller, goedkoper, en dat dat ten koste gaat van de sfeer of in sommige gevallen de gezondheid van mensen (hoeveel mensen zijn er momenteel thuis met een burn-out) doet niet meer ter zake.
Ook in jouw geval is zwanger personeel eigenlijk alleen maar 'lastig' en ik zou me zelf onmiddellijk ziek melden. Al helemaal wanneer je besloten hebt niet terug te komen ná je zwangerschapsverlof.
Ik weet niet of dit je eerste kindje is, maar ik leerde na de geboorte van onze eerste wel degelijk de belangrijkheid van de dingen in het leven in te zien. En dat is zeker niet je werk !!!!!
Ik wil daaraan toevoegen dat er altijd uitzonderingen op de regel zijn, en er natuurlijk nog een heleboel 'goede' werkgevers zijn.
Maar de stress die dit met zich meebrengt is niet goed voor jou en voor jouw baby !!!!

Succes, doe rustig aan en denk aan jezelf (en je beeb)
groetjes, Annette
 





ik ben zelf ook iemand die altijd doorgaat enzo
maar in jou geval nu zal ik thuisblijven( ben er normaal geen voorstander van hoor)
maar die vrouw vraaagt er zelf om en dan idd kijken of ze nog zo zeikt als je er niet bent of gaat ze dan jou werk zelf doen?? je kan het ook in haar gezicht vragen met iemand erbij gewoon zo van waarom doe je dit!
denk aan jezelf en aan je baby te veel stress is niet goed!!

veel liefs cora
 
yup, probleem is alleen dat de leidinggevende alles per e-mail communiceerd.

als ik haar een de tel. heb of face to face spreek is er niets aan het handje.

maar zodra ik mijn e-mail open vlak voor het weekend of vakantie staat ie weer bomvol...

en ziekmelden voelt idd niet goed. zit nu al weer te denken: ach het valt toch best mee?????
 
Als ik je verhaal zo lees begrijp ik dat het begonnen is toen je vertelde dat je zwanger was en niet meer terug komt na je verlof.

Het klinkt mij een beetje alsof die vrouw gewoon óf stikjaloers is dat je zwanger bent óf het is een dermate grote carrièrevrouw dat ze een gruwelijke hekel heeft aan vrouwen die kinderen krijgen en daarom stoppen of minderen met werken.

Het kan namelijk heel goed zijn dat ze geen partner heeft en graag kinderen wil maar die niet kan krijgen. Ik ken de werksfeer niet en haar persoonlijk maar dat zou kunnen meespelen. Ik vind haar gedrag wel opvallend negatief.

Als ik jou was zou ik een gesprek met haar aangaan en dan wel met iemand erbij. Met een leidinggevende van haar of zo. Ik zou haar echt glashard met de feiten confronteren en vertellen dat je letterlijk ziek wordt van haar gedrag. Ook zou je misschien contact op kunnen nemen met de bedrijfsarts. Als dat niets uithaalt of het is niks voor je een gesprek met haar aan te gaan op die manier (niet iedereen is zo adrem) dan zou ik me idd ziek melden. Een week lang huilen door je werk is echt niet normaal en die stress is absoluut niet goed voor je kindje. Laat jezelf niet langer gebruiken door zo ´n mens en denk om je kindje!! Stress is echt schadelijk dus neem het niet te licht op. Haar gedrag is niet normaal en het valt allemaal niet mee dus als ik jou was zou ik echt de ziektewet ingaan of madam eventjes goed de oren wassen!

groet,
Jinny
 
Nou, persoonlijk denk ik dat ik een maatje te groot ben voor haar.

Niet alleen lichamelijk gezien momenteel, maar krijg de indruk dat zij ze ergens bang voor is ofzo.
Zelfde opleiding, communicatief ben ik aardig vaardig, ik werk er al lang en ga straks weer verder studeren. Al hoewel ik nooit op haar functie gesolliciteerd heb.

Ze steld zich (alleen naar mij) erg autoritair op. Nu ben ik de enige bij wie ze dat doet, (ben ook de jongste).
 
Ze heeft nl net zelf 2 kleine kindertjes waar van de jongste een jaar oud is!!!!

Pffff, krijg al weer koppijn als ik ook maar een beetje an mijn werk denk! NIets aan zo!
 
Wat een vervelende situatie. Ik ben zelf 6 maanden zwanger en ik zit in een reorganisatie. De eerste weken voelde ik me zo verschrikkelijk. Ik kon elke dag wel huilend naar huis gaan. Nu denk ik er inmiddels (2,5 maand later) iets anders over. Ik ben straks blij met mijn oprotpremie en dan ga ik snel op zoek naar een andere baan. Er zijn nogal wat werkgevers die nu eenmaal niet op zwangere vrouwen zit te wachten ... Ik heb me zelf nooit ziek gemeld, maar als je je zo ellendig voelt, kun je er spontaan ziek van worden. Je moet heel goed om je zelf denken. Ze denken ook niet om jou. Maar het is lastiger dan ik zeg. Als je thuis bent, voel je je er ook niet goed bij. Heel veel sterkte.
 
Terug
Bovenaan