ohh wat mis ik der toch

A

Anoniem

Guest
hee dames

even weer een stukje


het is al weer bijna 2maanden geleden dat mama van ons heen ging,
maar pfff wat is het toch allemaal moeilijk ineens in het leven te staan zonder moeder.

je mist der gewoon elke seconde van de dag
ook toen caithlyn in het ziekenhuis lag wilde ik der gewoon even bellen maar ja dat gaat niet meer lukken.
elke avond als ik in mn bedje lig moet ik even huilen en snachts durf ik mn bed gewoon niet meer uit,denk dan ineens dalijk is ze hier ofzo ik heb een angst gekregen voor donkere plekken als ik er wel uit moet doe ik alle grote lampen aan haha tis zo raar allemaal hoe kan ik daar nu bang van worden
tja en me vader heeft het ook zo moeilijk hij is inmiddels al 8kilo kwijt en hij is hele dagen op het kerkhof en komt alleen met eten thuis en pleit hem dan weer net of hij het huis met de herrineringen van ma ontloopt tja ook wel begrijpelijk maar toch...
er blijven ook zoveel vragen rond dwazen nu bah maar daar kom je nooit meer achter.

en wat ook zo kut is me moeder was tijdens de gehele duur van de voor bevalling zeg maar bij me en heeft me zooo goed geholpen samen met me mannetje natuurlijk en nu zal ze erineens niet bij zijn,,

nou ik ga maar stoppen want me ogen zijn al weer helemaal doorweekt


sorry moest het even kwijt

liefs
 
Lieve Patricia,

Ik heb eigenlijk niet veel woorden, er zijn soms gewoon weinig dingen die je kunnen troosten.

Maar wat ik wel wil zeggen, wees ook maar gewoon verdrietig !!   Huil maar en gooi het er maar uit. Het is tenslotte wel je MOEDER die je zomaar ineens moet missen.
En dat is ontzettend moeilijk !!

Eigenlijk is dit verdriet een eerbetoon aan je moeder.
Ik weet uit eigen ervaring hoe belangrijk het is dat dit verdriet er MAG zijn. Ik heb hetzelf altijd weggestopt en geloof me, het komt er toch een keer uit.

Probeer troost te vinden in je kleine meisje en in het kindje wat in je groeit.

Ik voel met je mee.

Liefs. Sophie
 
quote: sophietje75 reageerde document.write(friendlyDateTimeFromStr('16-01-2009 10:26:01'));

Lieve Patricia,

Ik heb eigenlijk niet veel woorden, er zijn soms gewoon weinig dingen die je kunnen troosten.

Maar wat ik wel wil zeggen, wees ook maar gewoon verdrietig !!   Huil maar en gooi het er maar uit. Het is tenslotte wel je MOEDER die je zomaar ineens moet missen.
En dat is ontzettend moeilijk !!

Eigenlijk is dit verdriet een eerbetoon aan je moeder.
Ik weet uit eigen ervaring hoe belangrijk het is dat dit verdriet er MAG zijn. Ik heb hetzelf altijd weggestopt en geloof me, het komt er toch een keer uit.

Probeer troost te vinden in je kleine meisje en in het kindje wat in je groeit.

Ik voel met je mee.

Liefs. Sophie




heej meis

tnx voor je lieve reactie
ben jij je moeder ook verloren of begrijp ik dat nu verkeerd?
liefs
 
Hallo meid

Tuurlijk mis je moeder en doet het pijn. Gooi de tranen er gewoon uit . Kan je er goed over praten met je man want het is belangrijk dat je het samen kan verwerken. Je blijft het houden meid ik denk ook aan de tijden dat mijn vader nog leefde en mijn zus.

Zoals van de week dat ik weer geschrokken ben bij milton denk ik heel veel aan ze en dan denk ik oooh help ons waak over mijn kindje alsjeblieft . Was met de spoedkeizersnee ook toen dacht ik ook heel sterk aan ze en leek inderdaad dat er engeltje langs was geweest dat het weer goed kwam met allebei mijn kinderen trouwens

meid heel veel sterkte en ja je vader heeft het waarschijnlijk nodig om het op zijn manier te verwerken en dat kost heel veel tijd opeens is je partner niet meer waar je alles mee deelde als er weer iets was ofzo en nou moet hij dat in zijn eentje doen hij heeft jullie wel maar dat is anders. Ik leef met je mee meid

dikke knuffel groetjes lisette
 
Patricia,

Natuurlijk heb je nog zoveel verdriet over je moeder. Het is nog zo kort geleden. En vooral met zoiets emotioneels als je zwangerschap. Ik had dat ook, het is ook heel de zwangerschap gebleven.
Eind  januari   is het alweer 4 jaar geleden dat mijn moeder overleed en zeker nu, in deze maand vloeien hier ook nog veel tranen hoor!!
 
He Patricia,

Je begrijpt het goed hoor, ik heb mijn moeder ook verloren. Alleen is dat al heel lang geleden. Op de een of andere manier was ik daarna alleen maar bezig met overleven en heb het heel diep weggestopt. En pas nu ben ik er heel veel mee bezig en krijgt het verdriet de ruimte.

Ik wens je ongelofelijk veel sterkte  toe  en liefde  in je gezinnetje !!

Sophie
 
Schaam je nergens voor....al huil je de hele dag....Mijn vader was ook hele dagen op 't kerkhof bij m'n zus, m'n moeder verloor ook kilo's.....en ik....ik ging meer roken.....
Herkenbaar dus...
Je hebt er nu niks aan, maar er komt een moment dat je opeens op merkt, 'he, ik heb een heel dag niet aan haar gedacht'.Vervolgens (althans zo ging het bij mij en mijn zus) voel je je misschien daarom schuldig.En die dag worden 2 dagen, een week etc etc...
Dit duurt echt super lang, maar het hoort erbij, het is het verwerkingsproces.....klinkt niet echt positief, maar kan jaren duren, dus laat het over je heen komen en houd je zelf absoluut niet in.
En, misschien heb je wat aan een nachtlampje, in je kamer, of op de overloop boven?
Groet en kus Roos.
 
Je schrijft dat je bang bent in de nacht, straks komt ze hier, schrijf je.
Ik heb de aanwezigheid van mijn moeder ook lang gevoeld, later ook rond mijn oudste dochter. Ik ben daar nooit bang van geworden, het was/is mijn moeder. Daar hoef ik toch niet bang van te zijn. Ik heb het als een troost ervaren.
Die aanwezigheid voel ik nu al lang niet meer en ik mis het de laatste tijd.
Misschien heb je iets aan mijn verhaal, omdat je het zelf zo angstig ervaart.
 
Je moet ingelogd zijn om te kunnen reageren. Log in | Registreer
Terug
Bovenaan