Op 13/8 heb ik een miskraam gehad en was daardoor uiteraard erg van slag. Nu ben ik vorige week woensdag weer gewoon naar kantoor gegaan (al heb ik tijdens en voor de miskraam wel thuis doorgewerkt), maar mijn baas snapt sowieso niets van emoties. Kan hij totaal niet mee omgaan en is gewoon een enorm lompe hork. Hij heeft ook nog geen woord tegen mij gezegd sinds vorige week woensdag.
Ook begin ik nu in mijn omgeving te merken dat mensen eigenlijk alleen nog willen horen dat het goed gaat met je. Is nu toch al bijna 2 weken geleden, dus waarom zou ik nou nog met vlagen van slag zijn. Als ik er nu af en toe nog over begin, dan krijg je dat soort opemerkingen of je merkt het gewoon aan de reacties.
Concentratievermogen is ook erg slecht en dat wekt vooral op kantoor nu irritaties op. De instelling is: gewoon knop omzetten, niet zeuren en doorgaan. Ik wou dat het zo simpel was.
Herkennen jullie dit, dat je een paar dagen even in de put mag zitten, maar dat er daarna van je verwacht wordt dat je alles aan de kant kunt schuiven en door kunt gaan alsof er niets is gebeurd? Dat zal ook best zo zijn over een tijdje, maar je moet het toch eerst een plekje kunnen geven? Ik vind persoonlijn 2 weken nog helemaal niet zo lang om dit te verwerken.
Vreet nu wel veel energie om overdag heel vrolijk en opgewekt te moeten zijn, terwijl het anders voelt. Thuis kan ik het er uiteraard goed over hebben met mijn vriend, maar ik vind het ook zielig om daar ineens helemaal in te storten. Komt de sfeer ook niet echt ten goede, al snapt hij volledig dat dit gewoon tijd nodig heeft.
Ook begin ik nu in mijn omgeving te merken dat mensen eigenlijk alleen nog willen horen dat het goed gaat met je. Is nu toch al bijna 2 weken geleden, dus waarom zou ik nou nog met vlagen van slag zijn. Als ik er nu af en toe nog over begin, dan krijg je dat soort opemerkingen of je merkt het gewoon aan de reacties.
Concentratievermogen is ook erg slecht en dat wekt vooral op kantoor nu irritaties op. De instelling is: gewoon knop omzetten, niet zeuren en doorgaan. Ik wou dat het zo simpel was.
Herkennen jullie dit, dat je een paar dagen even in de put mag zitten, maar dat er daarna van je verwacht wordt dat je alles aan de kant kunt schuiven en door kunt gaan alsof er niets is gebeurd? Dat zal ook best zo zijn over een tijdje, maar je moet het toch eerst een plekje kunnen geven? Ik vind persoonlijn 2 weken nog helemaal niet zo lang om dit te verwerken.
Vreet nu wel veel energie om overdag heel vrolijk en opgewekt te moeten zijn, terwijl het anders voelt. Thuis kan ik het er uiteraard goed over hebben met mijn vriend, maar ik vind het ook zielig om daar ineens helemaal in te storten. Komt de sfeer ook niet echt ten goede, al snapt hij volledig dat dit gewoon tijd nodig heeft.