Hi Lizzy,
Ik zit in een vergelijkbare situatie. Ik ben al alleenstaande moeder van een zoon van 7. Hij is met behulp van het ziekenhuis verwekt, dus ik had niet verwacht ooit nog zwanger te kunnen zijn daarna. Nu 9 weken zwanger en ik ben super gelukkig! Het lastige is wel dat ik pas sinds Januari aan het daten was met een hele goede vriend van me. Vlak voordat ik er achter kwam dat ik zwanger was merkte ik dat ik niet meer verliefd was. Nu weet ik niet of dat door de hormonen komt of omdat te serieus voor me werd. Ik heb net een nieuw huis, een tijdje met mijn zoon bij mijn ouders gewoond omdat ik geopereerd moest worden. Nu weer helemaal fit en mijn leven weer op de rails. Ik heb erg veel behoefte aan vrijheid. De gedachten aan een vaste relatie vind ik meer belemmerend dan weer alleen een kindje opvoeden. Maar goed, daarvoor ben ik ook in therapie haha.
Het advies van iemand hierboven gaan wij ook toepassen. Geen druk op de relatie, maar het organisch laten verlopen in de hoop dat we weer meer naar elkaar toegroeien. Wie weet spat de verliefdheid er over een tijdje wel weer vanaf. Zo niet, dan gaan we een andere vorm vinden hoe we dit samen liefdevol kunnen gaan doen. Mijn "partner" is een alles of niets persoon, maar ook hij wil mij hierin tegemoet komen. Ben benieuwd hoe het allemaal zal gaan, maar ik heb alvast met mezelf afgesproken dat ik nergens van in de stress ga schieten. Zolang je om hulp durft te vragen en op jezelf vertrouwt dan komt alles goed.
Ik zit in een vergelijkbare situatie. Ik ben al alleenstaande moeder van een zoon van 7. Hij is met behulp van het ziekenhuis verwekt, dus ik had niet verwacht ooit nog zwanger te kunnen zijn daarna. Nu 9 weken zwanger en ik ben super gelukkig! Het lastige is wel dat ik pas sinds Januari aan het daten was met een hele goede vriend van me. Vlak voordat ik er achter kwam dat ik zwanger was merkte ik dat ik niet meer verliefd was. Nu weet ik niet of dat door de hormonen komt of omdat te serieus voor me werd. Ik heb net een nieuw huis, een tijdje met mijn zoon bij mijn ouders gewoond omdat ik geopereerd moest worden. Nu weer helemaal fit en mijn leven weer op de rails. Ik heb erg veel behoefte aan vrijheid. De gedachten aan een vaste relatie vind ik meer belemmerend dan weer alleen een kindje opvoeden. Maar goed, daarvoor ben ik ook in therapie haha.
Het advies van iemand hierboven gaan wij ook toepassen. Geen druk op de relatie, maar het organisch laten verlopen in de hoop dat we weer meer naar elkaar toegroeien. Wie weet spat de verliefdheid er over een tijdje wel weer vanaf. Zo niet, dan gaan we een andere vorm vinden hoe we dit samen liefdevol kunnen gaan doen. Mijn "partner" is een alles of niets persoon, maar ook hij wil mij hierin tegemoet komen. Ben benieuwd hoe het allemaal zal gaan, maar ik heb alvast met mezelf afgesproken dat ik nergens van in de stress ga schieten. Zolang je om hulp durft te vragen en op jezelf vertrouwt dan komt alles goed.