Ha tjj,
Wat volgens mij een interessantere vraag is, is of je het een plekje zou kunnen geven om het kindje weg te laten halen. Er zijn duizenden argumenten te bedenken waarom het niet de 'juiste' tijd is, maar dat zal er altijd zijn. Ga je van jezelf de keuze kunnen accepteren en achter jezelf kunnen staan als je het laat weghalen?
Persoonlijk heb ik jaren terug in een soortgelijk schuitje gezeten, wat jeugdtraumaatjes met hechting en daardoor ook als de dood dat ik mijn kind geestelijk en gezien mijn financiële situatie op dat moment materialistisch gezien niet genoeg zou kunnen geven. Dat materialistische deel viel voor mij snel af als punt, spullen komen er wel, echt waar. Wat bij mij toen doorslaggevend was, was dat ik mijzelf niet vertrouwde met een kind en als de dood was dat ik net als mijn moeder mijn kind niet zou kunnen beschermen tegen mijzelf. Dat was ook de reden waarom ik toen en nu nog steeds volledig achter mijn keuze tot abortus sta. Ik deed dit uit liefde voor mijn kind, het was ook geen 'oepsie', ik was door de pil heen zwanger geworden... Het gebeurt.
Nu ben ik 17 weken zwanger, heb mezelf door de jaren heen goed leren kennen en ook mijn hechtingsproblemen aangepakt. Gelukkig getrouwd etc.
De vraag blijft dus: zou jij vrede kunnen hebben met je beslissing en deze van jezelf kunnen accepteren?
Over je trauma: zolang jij niet mama maar jij bent is dat iets dat jij met je meedraagt en 'jouw last'. Zodra je de verantwoordelijkheid neemt van het zorgen voor een kind neem je automatisch ook de verantwoordelijkheid dat je het niet 'jullie last' maakt. EMDR schijnt erg fijn te zijn, daarnaast heb je volgens mij zelf ook last van je trauma, laat het wel of niet krijgen van een kind alsjeblieft niet de reden zijn om nu wel of niet meteen in behandeling te gaan maar wees alsjeblieft zo lief voor jezelf om voor jezelf te gaan zorgen.
Ik hoop dat je hier iets mee kunt of aan hebt.
Liefs