Hoi dames,
Even van me af schrijven, hoor! Onze Nika (15 maanden) was de laatste dagen niet zo vrolijk; ze had veel last van een hele vervelende doorkomende tand. Elke avond drama's met inslapen enzo, erg fijn... Gisteravond was het weer raak, ze deed er 2 uur over om in slaap te komen. Bovendien werd ze vannacht wakker en hebben we er dik een uur over gedaan om haar te kalmeren. Vanochtend was mevrouwtje dus niet op haar best.
Maar zelfs met een extra ochtendslaapje was ze vanochtend echt niet zichzelf; ze wilde alleen maar tegen me aanhangen en huilde ontzettend veel. En dat terwijl het helemáál geen knuffelig kind is. Ik dacht nog steeds aan de tandjes, en er heersen ook waterpokken op het kinderdagverblijf dus had ook al in m'n achterhoofd dat ze daar last van zou kunnen hebben. Tot ik haar vanmiddag in haar stoel zette om te kijken of ze een boterham lustte... Ik zag ineens dat ze haar rechterarmpje slap naast zich liet hangen en alleen haar linkerhand gebruikte. Als ik haar rechterarm aanraakte of probeerde te bewegen begon ze flink te huilen. Ik schrok hier nogal van, natuurlijk!
Inmiddels was ze ook erg moe, zat ze een beetje wezenloos voor zich uit staren, en was ze koortsig aan het worden. Ik heb dus maar snel de dokter gebeld en kon direct komen. Mijn vriend is met haar gegaan, en belde een kwartiertje later dat de huisarts het ook niet wist, maar dat hij wel duidelijk zag dat er iets niet goed was. Hij heeft dus de kinderarts gebeld en ook daar konden we direct terecht. Richard (mijn vriend) is dus met Nika naar het ziekenhuis gereden en daar zijn ze nu nog. Ik zit ondertussen thuis... ik heb nooit op m'n nagels gebeten maar dit lijkt me een goed moment om ermee te beginnen! Bah, wat akelig als je thuis moet gaan zitten wachten! Isis ligt nu te slapen en bovendien heb ik geen auto thuis, dus ik kan niets dan wachten, wachten, wachten... En ik maak me zorgen!
Ik weet 't, het zal allemaal wel meevallen, maar ik moest dit even kwijt...
Groetjes,
Myrna mv Isis (05-09-2006) en Nika (24-04-2008)
Even van me af schrijven, hoor! Onze Nika (15 maanden) was de laatste dagen niet zo vrolijk; ze had veel last van een hele vervelende doorkomende tand. Elke avond drama's met inslapen enzo, erg fijn... Gisteravond was het weer raak, ze deed er 2 uur over om in slaap te komen. Bovendien werd ze vannacht wakker en hebben we er dik een uur over gedaan om haar te kalmeren. Vanochtend was mevrouwtje dus niet op haar best.
Maar zelfs met een extra ochtendslaapje was ze vanochtend echt niet zichzelf; ze wilde alleen maar tegen me aanhangen en huilde ontzettend veel. En dat terwijl het helemáál geen knuffelig kind is. Ik dacht nog steeds aan de tandjes, en er heersen ook waterpokken op het kinderdagverblijf dus had ook al in m'n achterhoofd dat ze daar last van zou kunnen hebben. Tot ik haar vanmiddag in haar stoel zette om te kijken of ze een boterham lustte... Ik zag ineens dat ze haar rechterarmpje slap naast zich liet hangen en alleen haar linkerhand gebruikte. Als ik haar rechterarm aanraakte of probeerde te bewegen begon ze flink te huilen. Ik schrok hier nogal van, natuurlijk!
Inmiddels was ze ook erg moe, zat ze een beetje wezenloos voor zich uit staren, en was ze koortsig aan het worden. Ik heb dus maar snel de dokter gebeld en kon direct komen. Mijn vriend is met haar gegaan, en belde een kwartiertje later dat de huisarts het ook niet wist, maar dat hij wel duidelijk zag dat er iets niet goed was. Hij heeft dus de kinderarts gebeld en ook daar konden we direct terecht. Richard (mijn vriend) is dus met Nika naar het ziekenhuis gereden en daar zijn ze nu nog. Ik zit ondertussen thuis... ik heb nooit op m'n nagels gebeten maar dit lijkt me een goed moment om ermee te beginnen! Bah, wat akelig als je thuis moet gaan zitten wachten! Isis ligt nu te slapen en bovendien heb ik geen auto thuis, dus ik kan niets dan wachten, wachten, wachten... En ik maak me zorgen!
Ik weet 't, het zal allemaal wel meevallen, maar ik moest dit even kwijt...
Groetjes,
Myrna mv Isis (05-09-2006) en Nika (24-04-2008)