Hey allemaal, ik zal me ook even voorstellen. Mijn naam is Jessica , ik ben 38 en heb 1 zoon van 15 uit een eerdere relatie. Zwanger was destijds helemaal moeiteloos is verlopen. Ik stopte met de pil en was na 1 maand zwanger. Ik heb er eerlijk gezegd nooot bij stil gestaan dat zwanger worden zo moeilijk zou kunnen zijn. Ik heb een nieuwe relatie met mijn vriend. Hij heeft geen kinderen, maar een zeer grote kinderwens. ik ben hierom 3 jaar geleden gestopt met de prikpil die ik ongeveer 5 jaar lang heb gehad. 5 jaar geleden heb ik ook een gastric bypass gehad en ben ik volgens de artsen na allerlei onderzoeken helemaal gezond. Ik lees bij jullie veel punten die ik herken, dus heb ik besloten ook mijn verhaal te delen. Onverklaarbaar onvruchtbaar, wat een gekke en nare term eigenlijk. Ik heb altijd gedacht dat zwanger worden een chemisch proces is in je lijf wat vanuit de natuur tot stand wordt gebracht wanneer een eitje en een zaadcel op het juiste moment bij elkaar komen en dat dat verder niet heel veel met randzaken te maken heeft. Niets is minder waar, ik geloof nog steeds in die proces, ik heb al een gezond kind op de wereld gezet (mijn lichaam toch nog wel weten hoe het ''moet'?) ik zou graag een liefdesbaby willen met mijn partner en zoals velen ook hebben meegemaakt is er contrastvloeistof ingebracht om te kijken of mijn eileiders open waren, al 5 iui behandelingen gehad en ik heb in principe nog recht op een 6e, maar hier heb ik vanaf gezien. Ik heb steeds 10 dagen Gonal F gesproten in mijn buik, mijn vriend deed dit voornamelijk en na de zoveelste behandelingen kreeg ik pijn bij het spuiten en wilde ik eigenlijk niet meer. Ik had het gevoel alsof er litteken weefsel was ontstaan en dat het naaldhakken door een diepere laag moest, wat zeer onprettig voelde. Bij de pregnyl kreeg ik een harde soort bal op de plek van de spuit en het duurde altijd ook even voordat dit weg trok. Was voor mij iedere dag weer een reden om sterk te zijn, maar toch zachtjes mijn tranen weg te slikken/ het werd steeds pijnlijker en ondraaglijker. Ik hoorde pas na weken dat de gonal f ook in de bil gezet kon worden, had ik dat maar eerder geweten
Iedere iui had ik 2 tot 3 eitjes van ongeveer 18/19 cm en de ene keer moest ik pregnyl spuiten en de andere keer kwam de ovulatie spontaan en hoefde dit niet. Natuurlijk hadden wij ook goede hoop, de zaadcellen waren van goede kwaliteit (afhankelijk van de hoeveelheid sex die wij hadden tussen de 19 en 27 miljoen met snelle zwemmers) Niks aan het handje dus. Na poging 5 was ik het wel echt zat. Ik had ergens in mijn hoofd dat ik geen kinderen meer wil als ik 40 ben, en we zouden er zelfs graag 2 willen, dus als dit allemaal niet opschiet dan begint de tijd wel te tikken. Ik word in april 39... ik hè besloten om van de 6e iui af te zien. Mijn vertrouwen was weg, die van mijn vriend op en we hadden het geregel rondom de metingen van de follikels en de inseminaties best onderschat. We hebben beiden een fulltime baan en hebben dit traject niet met onze werkgevers besproken, omdat we dit graag voor ons samen nog even niet met de buitenwereld willen delen. Elke keer was het best lastig om vrij te regelen voor de ziekemhuisafspraken en als je een eisprong hebt, dan moet je gewoon heen voor de inseminatie. Die dag moet het dan ook gebeuren en de artsen kijken dan ook niet naar je werkrooster natuurlijk. Het is nu of nooot, en ik moet zeggen dat ik daar best moeite mee had. Mijn denkvermogen was altijd enorm spontaan en intens en passievol en zonder dat we het eigenlijk doorhadden veranderde dat langzamerhand in verplichte momenten die alles behalve spontaan waren en ons sexlevem zelfs op een laag Pietje hebben gezet. Elke dag je cyclus bijhouden en precies weten wanneer het 'moet' halte er behoorlijk in bij ons en het sloop er onbewust ook omdat we opeens alleen maar intiem Waren wanneer het echt belangrijk was. Dit was ik zo spuugzat .. ook 1 van de redenen dat we de laatste iui hebben gelaten voor wat het was en ons op een wachtlijst hebben laten zetten voor IVF. Ik heb nog geen enkele miskraam gehad, heb een regelmatige cyclus van 28 dagen en de zaadkwitwt en timing door middel van ovulatie testen is altijd goed. Wij denken zelf dat zijn zaadje moeite heeft om door de 'huid' van mijn eitje door te dringen of dat er er misschien een probleem is met de innesteling. Ik heb het afgelopen jaar na de eisprong vreselijk veel last gehad van PMS klachten en de laatste maand helemaal niet. Zou dat door de extra hormonen zijn gekomen? Ik weet het niet, maar ik voel me wel een stuk beter zonder al die hormonen. Er is niks mis met ons, alle testen waren goed, waarom lukt het dan niet? Heel frustrerend, maar ondanks dat ik best op zie tegen het ivf traject hebben wij nog steeds hoop dat onze liefdesbaby er komt. Inmiddels zijn er binnen onze vrienden wel een paar mensen die weten dat we dit traject volgen, en er hebben zelf een paar vriendinnen van mijn vriend aangeboden om te 'helpen' als het mij echt niet gaat lukken. Pardon dacht ik... hoe ongepast om dit te zeggen, ook al is dit helemaal vanuit goede bedoelingen, wij gaan er vanuit dat het goed komt en wij zijn helemaal niet aan het nadenken over dat soort alternatieven. Het maakt me ook wel boos eigenlijk. Of misschien niet boos, maar wel teleurgesteld. Ik vind dat Zulke Voorstellen vanuit ons moeten komen en niet ongevraagd vanuit daarvan naar ons toe. Maar goed.. wij wachten dus nu tot we aan de beurt zijn voor IVF. Waarschijnlijk zijn we in Spril volgens jaar aan de beurt, dan ben ik dus al 39... ook al zijn de risico's duidelijk besproken, een kans op meerlingen laten wij niet liggen. Wij willen graag 1 of 2 kindjes van ongeveer dezelfde leeftijd, dus voor ons is dat meer dan welkom. Daarnaast is mijn zoon van 15 zonder broertjes of zusjes opgegroeid en heb ik daar toch wel wat nadelen in gezien. Gelukkig is hij helemaal groot geworden en heeft hij er geen last meer van, toch zou ik 2 kindjes samen willen laten opgroeien. Ik heb een oma die tweeling is, dus wie weet is stilletjes de mythe waar dat het een generatie over kan slaan en wij straks alsnog kunnen genieten van een wondertje of misschien wel 2. Wat ik moeilijk vind aan ivf is dat de dosering hormonen die ik had met gonal f worden verdrievoudigd. Dat je 21 dagen aan de pil moet om de eisprong te blokkeren en ondertussen 21 dagen lang moet spuiten ipv de 7 dagen die ik met iui had en al behoorlijk heftig vond..ik kan niet zo goed tegen hormonen ook, mijn stemming veranderd en de ons klachten zijn erg naar. Ik zie er best tegenop, maar het is voor een goed doel zal ik maar zeggen.. nog 21 dagen investeren voor iets wat we natuurlijk heel graag willen. En mijn biologische klokje tikt, dus ik heb het gevoel nu of nooit meer dan ooit... wij zijn elke dag positief en willen ook vast en zeker amen oud worden, ook als een kindje van ons samen niet zou gaan lukken. Toch vraag ik me af wat nou toch de reden kan zijn dat het niet lukt als alles eigenlijk gewoon perfect is.. zucht.. heel verveld, maar helaas is het voor nu niet anders. We zijn nu iig tot april even niet bezig met zwanger worden en genieten gewoon weer van elkaar zonde lijstjes, testen en hormonen. Heel fijn! April duurt nog even, dus we proberen ondertussen ons normale leven weer op te pakken en er niet zoveel mee bezig te zijn. Helemaal niet mee bezig zijn lukt natuurlijk niet helemaal, maar even een time pit werkt voor ons heel goed. Voor iedereen die zwanger is geworden wensen wij natuurlijk heel veel geluk en voor iedereen die nog zwanger wil worden: de wonderen zijn de wereld nog niet uit. Het kan altijd nog gebeuren, soms met een beetje hulp, maar dat is juist het mooie van technologie. Het kan, en ik kan niet wachten tot het ook gebeurt
mij zie dat het een heel lang verhaal is geworden, sorry haha.. ik hou jullie volgend jaar weet op de hoogte en ook als het stiekem toch spontaan lukt en we misschien geen ivf nodig hebben.
fijne feestdagen allemaal!
