Onverwacht zwanger

G

Gebruiker10082778

<p>Goedenavond!</p><p>Hier kort mijn verhaal omdat ik met mijn handen in het haar zit. </p><p>Ik heb 4 jaar een relatie gehad met B. Daar hoopte ik gelukkig mee te worden. Het prille begin leek een sprookje. Alles deed hij om me duidelijk te maken dat hij bij me wilde zijn. Zodra ik straal verliefd was maakte hij het uit. Mij compleet verward achter latend. Om vervolgens met overgave weer terug te komen. En dat bleef zich eigenlijk de hele relatie herhalen. Binnen halen en afstoten. En ik bleef daar maar voor vallen omdat ik heel graag dat gevoel van het begin vast wilde houden. Naief I know! </p><p>Anderhalf jaar terug stelde hij voor samen te gaan wonen. Hij heeft 2 kinderen en ik 1 zoon die gek zijn op elkaar. Dat leek ons allemaal een fantastisch idee en hij begon met de verbouwing van mijn woning. Leven deden we in zijn huis. Eigenlijk gelijke tijd vroeg hij of ik nog een kinderwens had. Ik was toen 36 dus dan moesten we er werk van gaan maken. Super gelukkig was ik en we gingen er voor. Niet veel later was ik zwanger. Bij een vroege echo zagen ze 2 vruchtjes zitten. En 2 kloppende hartjes. Ik was uitzinnig maar ook door de vele hormonen erg moe. Dat vond hij maar niks en sprak uit dat ik misschien maar weer met mijn zoon naar huis moest gaan (een grote bouwput op t moment maar dat maakte hem weinig uit). Ik heb alles gedaan om het weer goed te krijgen en alles weer rustig te laten worden. Dat lukte. Tot 3 weken erna. We hadden weer een echo en daar bleek dat beide hartjes gestopt waren met kloppen. Vreselijk verdrietig was ik natuurlijk. Bij thuiskomst zei hij dat het maar beter was omdat zijn moeder zich buitengesloten voelde en het nooit zou hebben geaccepteerd. Verbijsterd was ik. Compleet uit het veld geslagen. Omdat het nog redelijk pril was hadden we het nog niemand verteld en dat was is het verkeerde keelgat geschoten. De weken erna was ik erg verdrietig en volledig van de kaart. Waarom deed hij zo koel? Waarom trooste hij me niet? Omdat de miskraam niet zelf op gang kwam ging ik naar het ziekenhuis voor een curretage. Ik heb hem gesmeekt om mee te gaan maar dat weigerde hij. Hij had er geen zin in. De curretage heb ik met mijn moeder moeten doen. Ga maar uitleggen in het ziekenhuis waar je vriend is. Ik zat emotioneel compleet aan de grond. Bij thuiskomst hebben mijn ouders en ik de spullen van mij en mijn zoon gepakt en zijn naar huis gegaan. Dat was net voor kerst vorig jaar. </p><p>Ik heb in die tijd veel steun gehad van de vrouw van zijn beste vriend. Die was verbaasd dat ik niet wist dat er bij hem een narcistische persoonlijkheidsstoornis was geconstateerd jaren ervoor (lang verhaal, zal ik jullie besparen). Voor mij viel er veel op zijn plek. Ook kon ik alle tegenstrijdigheden een plek geven. Maanden hadden we geen contact maar 2 maanden geleden stond hij voor mijn deur. Hij wilde weer samen verder maar ik heb aangegeven dat ik dat niet meer wil. Ook voor de kinderen leek me dat geen gezonde situatie. Maar vorige maand ben ik toch weer een keer toen de kinderen er niet waren bij hem blijven slapen. Ongeveer 2 weken terug ben ik erachter gekomen dat ik zwanger ben. En dat terwijl ik heel stipt mijn pil slik. De eerste paar dagen was ik super blij want ik wil heel graag nog eens moeder worden. En mijn zoon wil ook super graag een broertje of zusje. Maar daarna besefte ik me hoe ons leven eruit zal zien als ik met deze man daadwerkelijk een kind krijg. Dan zal ik nooit los van hem komen en dat is iets dat echt nodig is al gaat het met vallen en opstaan.</p><p>Nou.... nu heb ik dus voor morgen middag een afspraak staan voor de abortus pil. Omdat ik geen andere uitweg zag. Sinds we thuis zijn zag ik mijn zoon en ook mezelf tot rust komen. Dat mag ik toch niet weer verstoren?</p><p>Ik had nooit verwacht tijdens pilgebruik zwanger te kunnen raken. Laat staan dat ik zou overwegen abortus te plegen. Het idee alleen al. Maar ik zit er nu midden in. En ik voel me ellendig. Alsof ik morgen naar een begrafenis ga. Het voelt als een groot afscheid maar het voelt alsof ik niet anders kan.</p><p>Ik moest mijn verhaal denk ik even kwijt. Er zijn niet veel mensen met wie ik hierover kan praten.</p><p> </p><p>Fijne avond! </p><p>Groetjes Ellie</p>
 
Wat ontzettend lastig en ja je zal je echt voorgoed van deze man moeten losmaken. 
Maar heb je ook over de optie nagedacht om de baby wel te laten komen, maar dan zonder de vader erbij te betrekken? Als jouw situatie dit verder toe laat natuurlijk. Neem in ieder geval de tijd voordat je een beslissing maakt. 
 
Ik sluit me aan bij koot81, misschien is een opvoeding zonder de vader in beeld een optie?
Kan me voorstellen dat je met hem je levem niet wilt delen.. weet hij dat je zwanger bent?
Succes!
 
Wat fijn om reacties te krijgen, dank jullie wel! 
Nee hij weet niet dat ik zwanger ben. Dat zou voor hem direct een reden zijn om alles weer samen te brengen en zelfs samen te willen gaan wonen. Zijn moeder zal alles in haar macht doen om mij weg te zetten als slechte moeder en dat kan ik mijn kind niet aan doen. Niets vertellen werkt een tijdje maar het wordt vanzelf zichtbaar natuurlijk.
Ik heb absoluut overwogen het zonder hem op te voeden. Dat veroorzaakte mijn blijdschap de eerste dagen. Maar dat gaat hij nooit zomaar toestaan. Wat zou de buitenwereld daar wel niet van denken... Narcisten zijn daar erg mee bezig helaas. Zijn kinderen zet hij voornamelijk in om te laten zien hoe geweldig hij is als vader. En dan wordt er onderscheid gemaakt tussen zijn zoon en dochter. Zijn dochter doet alles om hem trots te laten zijn dus die heeft een aantal streepjes voor. Het lijkt me moeilijk om nog een kind in die situatie te plaatsen. 
Ik vond het fijn om toch even mijn verhaal kwijt te kunnen. Bedankt dat jullie de moeite hebben genomen om te reageren! 
 
Wat ontzettend heftig... ik heb eenzelfde situatie meegemaakt. Ondanks mijn enorme kinderwens heb ik toen ook voor abortus gekozen. Ook al wist (en weet) ik dat het de enige keuze was in het belang van een vruchtje/kind heb ik het er ontzettend moeilijk mee gehad. Er is een periode van intense spijt geweest maar het heeft me ook losgemaakt van een man die echt niet goed was voor me. Ondanks dat breekt je hart bij het maken van zo’n heftige beslissing. Ik wens je heel veel sterkte toe!
 
Zo te horen sta je stevig achter je (weloverwogen) beslissing  dus dat is dan de juiste keus. 
Sterkte vandaag! 
 
Wauw wat heftig ! Dat je je van hem los moet maken is zeker, liever alleen dan bij zo'n man. Ook voor je zoon. Ik denk dat alleen jij die beslissing kan maken qua zwangerschap. Zelf zou ik het ook niet houden maar dat is mijn mening. Ik sta niet in jou situatie. Natuurlijk is het heel zwaar maar je moet naar de lange termijn kijken en jullie hebben nu rust nodig. En misschien kan je professionele hulp inschakelen om dit allemaal te verwerken. Ik hoop dat je in je kracht komt te staan en weer gelukkig word met iemand die wel lief is voor je! Goed dat je voor jezelf en je zoon hebt gekozen, dat is al een positieve stap in de goede richting. Sterkte.
 
Je moet ingelogd zijn om te kunnen reageren. Log in | Registreer
Terug
Bovenaan