O ja, heeeeel herkenbaar. Ik ben nu 12 weken zwanger van de 2e en beide keren zo beroerd geweest! Misselijk, maar niet overgeven. Maar vooral gewoon heel erg beroerd en niets kunnen. Kruipend moest ik naar de wc omdat opstaan en lopen gewoon niet ging. Niet omdat ik dan moest overgeven, maar gewoon omdat ik de energie niet had om op te staan. Als mijn man niet thuis was en ik eten moest maken voor mezelf, was de enige oplossing om al zittend op een stoel in een pannetje te roeren en bijv soep op te warmen. Ja, het helpt om te blijven eten een drinken. Bij mij hielp koude melk en af en toe een slokje cola tegen de misselijkheid. Maar dat beroerde en geen energie hebben, heb ik nooit de oplossing voor gevonden. Kwestie van accepteren. Ik kon met geen mogelijkheid werken, wist soms niet eens hoe ik mijn pyjama uitkreeg en mijn kleren aan. Dat was al gewoon te veel. Dus zat er niets anders op dan ziek melden en elke dag duurt laaaang, omdat je ook niet weet hoe lang het doorgaag. Ik wist vaak niet eens welke dag het was en of het ''s middags of' 's ochtends was, ik was zo de weg kwijt door het beroerd voelen. Toen ik bij ruim 14 weken zwangerschap op een ochtend wakker werd, was het ineens verdwenen. De energie was terug en heb verder een goede zwangerschap gehad en tot het einde toe alles kunnen doen. Heel bizar.
Vervolgens had ik een pittige en lange bevalling, maar nadenkend over een 2e kindje waren het de 1e maanden van de zwangerschap waar ik tegenop zag. Die bevalling kom ik wel doorheen, dacht ik, dat duurt hooguit een paar dagen. Maar die 8 weken (van 6 tot 14 weken) duurden zooo lang.
Nu bij de 2e ging het gelukkig vanaf 10 weken langzaam al beter. Maar tussen 6 en 10 weken weer zelfde verhaal. Mijn man moest thuisblijven om voor onze dochter en mij te zorgen. Terwijl ik normaal vol energie ben.
Dus..hou vol! Er komt een einde aan, echt!