Mijn vk en ik hadden al geen soepele start: bij 9 weken zwanger moest ik voor het eerst bij haar langskomen en kon ze op de echo geen zwangerschap zien, laat staan het hartje. Ik zat in die tijd redelijk op m'n toppen van m'n emoties, door de hormonen uiteraard, maar ook omdat mijn lieve omaatje 2 dagen voor die afspraak was overleden en ik erg gehoopt had op goed nieuws. De volgende dag bij een ander echobureau bleek echter dat er wel degelijk sprake was van een zwangerschap, zelfs al ouder dan verwacht en met een goed kloppend hartje erin. Opluchting en blijdschap alom natuurlijk, maar die dag in onzekerheid was verschrikkelijk. En achteraf gezien onnodig, want de vk had weliswaar geconstateerd dat mijn baarmoeder gekanteld is, maar het was niet bij haar opgekomen om dan een vaginale echo te maken, iets wat in dit geval redelijk standaard is en waartoe ze volgens de echoscopiste prima toe in staat was (ze was tenslotte door deze mevrouw opgeleid).
Goed, kan gebeuren. Vooral op aandringen van mijn man (ik kan weleens wat kort door de bocht gaan in mijn oordeel en de gierende hormonen hebben me niet veel milder gestemd ) heb ik haar een tweede kans gegeven. En sindsdien is het er eigenlijk niet veel beter op geworden. Haar spreekuren lopen standaard meer dan een half uur uit, of je nu een afspraak hebt om 8 uur 's ochtends of om 4 uur 's middags. Het enige dat ze doet is me op de weegschaal zetten, de ene keer zeggen dat ik te dik word en me doorsturen naar de dietiste (ok, ik ben 29 weken zwanger en 12 kilo aangekomen, het had inderdaad minder gekund, maar ik kan met stelligheid zeggen dat ik gezond eet), de andere keer zeggen dat ik teveel vocht vasthoud en me op een dieet van peterselie en selderij zetten (bah!). Haar laatste verhaal is dat ik me moet instellen op een groot kind, tussen 8 en 10 pond. Geen probleem hoor, maar bij de echo gisteren kreeg ik te horen dat mijn kindje prima op groeischema ligt, gemiddelde lengte heeft en gemiddeld gewicht. Niks geen groot kind.
Misschien zijn het de hormonen, maar ik weet niet of ik genoeg vertrouwen in haar heb om me te helpen m'n kindje op de wereld te zetten (dat gaat dan wel poliklinisch gebeuren, maar toch). Ze heeft me nog helemaal niets verteld over de bevalling, haar rol daarin, wat ik kan verwachten en wat er van mij verwacht wordt. Ze weegt me, meet m'n bloeddruk, luistert naar het hartje van m'n kindje en zet me weer buiten.
Het is een heel verhaal, maar het lucht in ieder geval op dit op te schrijven. Ik weet niet of het handig is om nu nog van vk te wisselen, ik hoef tenslotte nog maar 11 weken en ga dan weer opnieuw die molen in. Daarbij komt dat ik me zo kan voorstellen dat een andere vk niet heel blij is als ik nu pas kom aanzetten.
Oftewel: ik weet het even niet meer. Hebben jullie hier ervaring mee of wellicht tips??
Goed, kan gebeuren. Vooral op aandringen van mijn man (ik kan weleens wat kort door de bocht gaan in mijn oordeel en de gierende hormonen hebben me niet veel milder gestemd ) heb ik haar een tweede kans gegeven. En sindsdien is het er eigenlijk niet veel beter op geworden. Haar spreekuren lopen standaard meer dan een half uur uit, of je nu een afspraak hebt om 8 uur 's ochtends of om 4 uur 's middags. Het enige dat ze doet is me op de weegschaal zetten, de ene keer zeggen dat ik te dik word en me doorsturen naar de dietiste (ok, ik ben 29 weken zwanger en 12 kilo aangekomen, het had inderdaad minder gekund, maar ik kan met stelligheid zeggen dat ik gezond eet), de andere keer zeggen dat ik teveel vocht vasthoud en me op een dieet van peterselie en selderij zetten (bah!). Haar laatste verhaal is dat ik me moet instellen op een groot kind, tussen 8 en 10 pond. Geen probleem hoor, maar bij de echo gisteren kreeg ik te horen dat mijn kindje prima op groeischema ligt, gemiddelde lengte heeft en gemiddeld gewicht. Niks geen groot kind.
Misschien zijn het de hormonen, maar ik weet niet of ik genoeg vertrouwen in haar heb om me te helpen m'n kindje op de wereld te zetten (dat gaat dan wel poliklinisch gebeuren, maar toch). Ze heeft me nog helemaal niets verteld over de bevalling, haar rol daarin, wat ik kan verwachten en wat er van mij verwacht wordt. Ze weegt me, meet m'n bloeddruk, luistert naar het hartje van m'n kindje en zet me weer buiten.
Het is een heel verhaal, maar het lucht in ieder geval op dit op te schrijven. Ik weet niet of het handig is om nu nog van vk te wisselen, ik hoef tenslotte nog maar 11 weken en ga dan weer opnieuw die molen in. Daarbij komt dat ik me zo kan voorstellen dat een andere vk niet heel blij is als ik nu pas kom aanzetten.
Oftewel: ik weet het even niet meer. Hebben jullie hier ervaring mee of wellicht tips??