11 sept 04 (toch al een zwarte dag) kreeg ik het nieuws dat ik missed abortion had, ik was toen 12 weken en een dag, maar het vruchtje is niet ouder geworden dan 6 weken en 3 dagen. Ik heb er echt heel lang mee gezeten, maar nu ben ik weer 8 weken zwanger. Maak me wel zorgen, maar je moet proberen dat niet te 'voeden'. Ik vond het net als de dame voor mij een falen van mijn lichaam. Ik had helemaal een faalgevoel ten opzichte van al mijn vrienden en kennissen die het allemaal al wisten, zo trots waren we. Het is zo'n domper als je zoiets overkomt. Je (baby)wereld stort in. Maar zo te lezen ben je een positief ingestelde meid en dat gaat jou helpen om er weer bovenop te komen. Probeer er zoveel mogelijk over te praten met lotgenoten, want zij weten immers wat het is. Iemand die dit niet heeft meegemaakt (geldt trouwens voor alles) kan zich niet voorstellen hoe zo'n verlies is. Ik dacht zelfs ook bij mensen die een miskraam kregen 'hoe kun je nou zo vreselijk verdrietig zijn over iets wat er nog niet is', maar inmiddels ben ik door schande wijs geworden. Het doet ongelooflijk veel pijn, zeker als zo'n kindje gewenst is en je op een roze wolk hebt geleefd. Gun jezelf de tijd, want die heb je echt nodig en daarna positief weer verder gaan. Sterkte! Liefs, Wendy