Op een roze wolk met af en toe onweersbuien..

A

ANONYMOUS_USERNAME

zwevend op mijn roze wolkje.. wetend dat ik de liefste man ooit heb getroffen en dat we over ong 2.5 maand ons kindje in onze armen hebben ben ik de gelukkigste vrouw op de wereld(voor mijn gevoel dan hea..:p)
Maar dan de onweersbuien..
Ik trek me alles heel erg aan en word om elk klein dingetje boos..(Het is echt afzien voor mijn vriend.. die word regelmatig afgesnouwd:()
Ik heb last van de warmte.. ben ontzettend moe..
vrijdagavond om 01.00 uur gaan slapen tot zaterdagavond 18.15(alleen tussendoor even wat gegeten en gedronken) en dan nog moe zijn..

Herkennen jullie dit.. dat je je het ene moment de gelukkigste vrouw ter wereld voelt en het volgende moment wel kunt janken omdat de tv niet snel genoeg aangaat bijv..?
Zijn dit nou de gevreesde hormonen waar iedereen het altijd over heeft of ben ik nou gewoon zo'n zeur..??

Sorrie hoor.. moest het even kwijt en wilde mijn vriend deze keer ontzien.. heb het egt te doen met hem en hij blijft maar zo lief voor me..

liefs..
 
He Maris, je mannetje heeft vast Kluun gelezen of niet? Ik denk dat dat de gevreesde hormonen zijn.
Ik heb er niet zn last van zoals jij het beschrijft. Kan me voorstellen dat je het verschrikkelijk vindt. Maar meid nog even volhouden, en zeker voor je vriend, geef toe aan de moeheid, en knuffel hem een keer extra als je wel een goede bui hebt.

Probeer lekker veel te rusten en te ontspannen, wellicht wordt het dan minder. Ik ben sinds ik volledig thuis ben een stuk relaxter, maak anders een soort van planning voor jezelf, misschien heb je onbewust last van de druk die op je schouders rust.

Wel echt super dat hij zo relaxed blijf. Als ik een onweersbui heb, dan zegt mijn mannetje dat hij ruzie met mijn hormonen heeft hahaha.

liefs
 
ja hier hetzelfde....
vanmiddag lig ik op de bank te genieten (tussen een grote puinhoop hier binnen) en erger me nergens aan en ineens stoor ik me mateloos aan de zooi hier en zou ik het liefste willen dat ALLES METEEN WORD OPGERUIMD. en ojee als er dan iemand iets vraagt aan me....

nu is het weer iets of wat aan kant (mijn zoontje van 5 heeft me kei goed geholpen! wat een scheetje he) en heb ik weer meer rust.
ik kan er niet goed tegen dat er overal iets ligt en een bende is (ben een perfectionist en dat is niet handig als je dus niks meer mag en kan)

mijn man word dus eigenlijk ook de hele tijd afgezeikt..... heb t soms ook wel met hem te doen maar vaak denk ik ook: ruim je zooi dan gewoon achter je reet op eikel! (sorry voor mn taal gebruik)

maris het komt goed denk ik elke keer maar!
 
Dankjjewel..:D

en knuffel hem cker extra tijdens mijn goede buien..
en denk idd dat het beter gaat als ik vakantie heb en daarna verlof en als we alles klaar hebben enzo.. nog 2 weekjes werken en heb ik lekker 3 weken vakantie en dan nog 2 weekjes werken tot verlof.. kan niet w88.. even me hele huis doorwerken en dan gewoon rustig genieten van het getrappel in mijn buik..:D

Succes allemaal..:D
 
heb het ook niet zo erg.
vanochtend was ik wel erg chagrijnig, maar dat kwam ook gewoon omdat ALLES tegen zat!

Had vanochtend 30-weken echo, mijn vierde echo, en mijn vader zou mee gaan. Hij zou met de trein komen, en ik zou hem op het station oppikken om kwart voor 9 (9 uur echo). Voor de zekerheid zou hij zijn mobiel meenemen...

Maarrr... manlief had gister uit frustratie en boosheid over het verlies van het NL elftal, tegen een prullenbak geschopt (hij was boos zei hij en wilde geen ruzie met mij maken... zucht.. mannen) en wilde gister niet koelen, niet met pootje omhoog etc, omdat het geen pijn deed (tsja, als je paar biertjes ophebt...)
Vanochtend kon hij niet meer lopen van de pijn. Dus wij naar huisarts, vóór de echo, zodat we gelijk naar eerste hulp konden voor foto. Ik mijn vader bellen dat we later zijn, heeft hij zijn mobiel niet bij zich... ik nog zoeken op het station, maar nee hoor, hij vond mij pas toen de echo al over was...

Nou ik was echt sacho!!! En mn vader was niet bij de echo (super teleurgesteld dus) en dat kwam dan ook nog eens door hem (waarom had hij niet gewoon zijn mobiel bij zich!!) en door mn vent (wie schopt er nou tegen een prullenbak!!).

Vervolgens ook nog zorgen maken dat zijn voet misschien gebroken zou zijn terwijl we zaterdag met de auto naar zuid frankrijk moeten...
En moe zijn van gister, omdat ik eigenlijk te laat naar bed ben gegaan, en een zere onderrug hebben van te lang op een barkruk zitten...

ben om 2 uur maar weer naar bed gegaan, envoel me nu gewoon stuk beter.

Heb tegen manlief gezegd: laat me maar gewoon chagrijnig zijn, dat heb ik jou gister ook laten zijn :p Ik werd gewoon sacho van hoe sacho ik was!
 
Zo herkenbaar!!
Ik word soms helemaal gek van die hormonen. Het ene moment ben ik zooo blij en vrolijk en zie ik alles zitten en het volgende moment moet ik heeel hard huilen en zie ik niks meer zitten :S Mijn man is ook heel lief, geduldig en begripvol, echt super!

Het zijn toch echt de gevreesde hormomen meid. Laat het allemaal maar lekker over je heen komen.. Gelukkig heb je een hele lieve vriend!

Liefs
 
Hier nog zo'n hormoonbom! Aan het begin van mijn zwangerschap was het vooral misselijkheid die de hormonen met zich meebrachten, later waren het mijn stemmingswisselingen. Even leek het goed te gaan, maar helaas, ze zijn weer in alle hevigheid terug.

Ik lijk wel manisch depressief! Het ene moment helemaal gelukkig en kan ik me niet voorstellen dat ik ooit nog ruzie maak met mijn man, het volgende moment zit ik jankend in een hoekje, mezelf heel zielig te vinden en snap ik niet waarom hij ooit de vader van mijn kind moest worden. Gelukkig kan ik op andere momenten relativeren en weet ik dat het in mijn hoofd zit en dat mijn man er niks aan kan doen.

Wij hebben afgesproken dat hij na mijn zwangerschap (als mijn hormonen weer naar behoren functioneren) mag vertellen hoe vreselijk ik was. Nu houdt hij zich sterk en volgens mij hoopt hij dat het gauw afgelopen is met die rare buien haha.

Sterkte en ook voor je vriend ;-) Het komt vast wel weer goed.
 
Oh dames wat heerlijk herkenbaar! Ik heb ook echt last van mij hormonen, niet zozeer dat ik heel chagrijnig wordt of licht ontvlambaar, maar wel dat ik het bij vlagen ECHT niet meer zie zitten. Dan kan ik alleen maar janken en mezelf zielig vinden en de zwangerschap stom vinden.

Een uur geleden nog. Wij zijn nu op vakantie in Zuid Engeland en vandaag met de trein naar Londen geweest. Dan plan ik alles al keigoed (van tevoren kaarten kopen voor de toeristenbus vlak buiten het station waar we aankomen, dan zien we praktisch alles zonder dat ik veel hoef te lopen en hoeven we dan niet te gaan zoeken). Dan heb ik als ik na 2 uur uit die k-bus stap gewoon dikke buikpijn en ben het helemaal zat. Dan maar even ergens zitten en wat eten/drinken. Buik werkt weer niet mee, dus uiteindelijk maar rustig door een park wat wandelen en even in het gras liggen. Dan toch maar bedacht dat ook nog gaan winkelen niet meer wil en dat we richting 'huis' gaan. Zijn we weer in het hotel en dan heb ik het zoooo gehad. Dat ik dus niet meer zoveel kan lopen als dat ik wil, dat ik expres 2 dagen rustig had gedaan zodat ik vandaag wat meer kon hebben maar dat mijn buik dan gewoon niet meewerkt (kind ligt dan volgens mij gewoon letterlijk dwars). Dat ik me dan schuldig voel t.o. mijn man, hoewel hij alle begrip heeft. Ik ben er dan gewoon zooo klaar mee.

Ik kijk echt heel erg uit naar de dag dat de kleine geboren wordt. Daar heeft het ook niets mee te maken, maar ik ben die zwangerschap gewoon beu. Dat is niet echt iets voor mij geloof ik. Ik geniet wel van de momenten dat 't gezellig aan het trappelen is en dat ik positieve aandacht krijg, maar het lichamelijk ongemak... daar heb ik 't wel mee gehad. En daar word ik dus regelmatig emotioneel van.

Sorry, maar ik moet ook even spuien, ik vind 't gewoon geen kattenpis, je krijgt 't echt niet voor niks. Ik ga er maar vanuit dat ik er straks ook daarom des te trotser op zal zijn!

x

Ps. vraagje: wie herkent het, dat een eind lopen gewoon niet meer zo makkelijk gaat? Ik vind dat ik zoveel heb ingeleverd op dat vlak! Een uur lopen is eigenlijk te gek, 20 min. gaat nog goed en het tempo is ook meer dan gehalveerd. Ik krijg een strakke buik en last van mijn bekken. Hebben jullie dat ook? Ik denk nl. dat ik de enige ben die daarin zo'n stap terug heeft moeten doen.
 
Je moet ingelogd zijn om te kunnen reageren. Log in | Registreer
Terug
Bovenaan