Even de knuppel in het hoenderhok van de voorstanders van 'laat maar lekker lopen'.
De gedachte dat het een heleboel moeite voor niets is om je kind al vroeg mee te helpen bewust te worden van de werking van zijn lichaam verbaast en irriteert mij. Opvoedkundige tijdschriften zijn er erg goed in om je als ouder een gemakkelijk gevoel te geven over het feit dat je kind maar niet zindelijk wil worden en de drukte daaromheen af te doen als grootouderlijk gezeur, uit de tijd, pure leugens dat kinderen vroeger eerder zindelijk waren, enzovoorts. Nee, je kind is veel beter af om jarenlang een wc aan zijn billen te hebben hangen.
Waarom ik mijn dochter (nu 3 jaar) al jong (16 maand) vertrouwd maakte met het potje, en de volgende zoon (15 maand) met vier maanden zijn eerste plasje liet doen boven de gootsteen?
- niet omdat het op korte termijn tijd bespaart
- niet omdat je vloertje er schoon bij blijft
- niet omdat je er altijd energie voor hebt
- wel omdat ik het een absurd idee vind dat babies overal ter wereld rond hun eerste jaar zindelijk worden, behalve in de westerse wereld waar de pamperindustrie groeit en bloeit
- wel omdat de belasting van het milieu door pampers enorm is
- wel omdat dit mij zegt dat dus de omgeving bepaald (beperkt) waartoe een kind in staat is
- wel omdat een kind juist in de eerste maanden van zijn ontwikkeling het 'dichtst bij zijn lichaam' staat en heel goed snapt wat er gebeurt als hij zijn behoefte moet doen
- wel omdat het onvoorstelbaar tegenstrijdig is om een kind eerst aan te leren zijn behoeftes te negeren en niet te reageren op wat hij voelt (en het maar te laten lopen), om het vervolgens als het kind een totaal andere levensfase is (koppigheidsfase) juist het tegenovergestelde van een kind te verlangen
En zo kan ik nog wel even doorgaan. Wat ik er maar mee wil zeggen is dat ik denk dat we in deze tijd in een heel vreemde situatie leven. De pamperindustrie heeft het mogelijk gemaakt dat een kind nauwelijks meer voelt dat hij geplast of gepoept heeft. Hij heeft er geen last meer van, en wij ook niet. Alleen het gevoel dat het toch ooit een keer moet gaan veranderen, brengt onrust. Intussen gaat dit vooral ten koste van het milieu, onze portemonnee, en uiteindelijk ook van het kind dat steeds ouders wordt en toe is aan andere ontwikkelingsstappen dan die van zindelijk worden.
Het boek 'Je baby op het potje, vroeg en vrolijk zindelijk', van Laurie Boucke, leerde mij het bovenstaande. Echt een aanrader!
Maar nu praktisch: mijn ervaringen.
Met beide kinderen pak ik het rustig aan. Zindelijk worden gaat in stappen:
- eerst moeten ze zich bewust worden dat er zoiets is als poepen en plassen. Leuke ontdekkingen, 'spelenderwijs'.
- duidelijk kunnen maken (communiceren) aan een ander dat er wat moet gebeuren (of is gebeurd)
- poepen of plassen koppelen aan het naar het potje moeten gaan
- signalen tijdig gaan voelen
- sluitspieren gaan beheersen
En voor jezelf is het ook een leerproces:
- wanneer moet je kind naar de wc, op welke tijden kan de pot tevoorschijn worden gehaald?
Bij elk stapje, zowel van jezelf als het kind, complimenten! Als je niet met het idee zit dat zindelijk worden binnen een paar weken moet, heb je het minder moeilijk. Het is een leerproces!
Mijn ervaring bij de oudste was
- niet stressen, de moed niet laten zakken
- katoenen luiers (popolino's zijn geweldig!) helpen een heleboel, want dan voelt ze er wat van
- ontdekken welke tijden ze moet, na eten en drinken en slapen komt er altijd wat! (als de darmen worden geactiveerd van boven, komt de hele trein op gang)
- streef naar vaste potjesmomenten die voor het kind herkenbaar zijn. Liever altijd na het eten/ de koffie, dan op vaste kloktijden, het moet voor het kind herkenbaar worden.
- Haalbaar voor ons was: na het uit bed komen, na het ontbijt, tijdens de koffie en na de lunch; dan na het middagslaapje, na een uurtje nog eens, en na het eten. Gewoon proberen of ze wat moest, wat niet altijd het geval is. Je ontdekt zelf steeds beter wanneer ze vaak succes heeft en wanneer niet. Dat patroon vasthouden.
- maak het leuk, beloon succes!
BIj de jongste:
- na het lezen van het boek van Laurie Boucke wilde ik het proberen of haar theorie werkte. Geweldig om te zien hoe een baby binnen mum van tijd weet wat de bedoeling is als je hem boven de wastafel een plasje laat doen. Ritueel ervan maken: zelfde geluidje maken (ssss) of vraag stellen ('moet je een plasje doe'?&apos
, en daar komtie. 'Goedzo, plasje gedaan!', kusje. Hoef je een of twee keer te doen en ze wéten het gewoon!
- ben er niet zo erg consequent of extreem in, maar gebruik het als het mij uitkomt: als hij uit bed komt, ik hem wil verschonen en zie dat zijn luier nog droog is breng ik hem naar de wc, hij weet meteen wat hij doen moet. Ook als ik het een een maand of langer niet deed, als ik hem naar de wc breng weet hij meteen wat de bedoeling is en je ziet hem zijn best doen. Komt er na een minuut niets? Klaar! Deze manier bevalt mij heel goed omdat hij heel natuurlijk is: geen moeten van buitenaf, geen gestress maar gewoon gebruik maken van het feit dat een kind al kennis heeft van zijn lichaam. Inderdaad, zijn sluitspier beheerst hij nog niet, dat komt op latere leeftijd, maar alle stapjes die je daarvoor al kunt zetten in het zindelijkheidsproces zijn alvast gezet!
Succes er mee, allemaal! En dat boek moet je echt lezen!
