Hoi allemaal,
ben een tijdje erg weinig aanwezig geweest want we hebben een hectische tijd achter de rug. De vader van mijn vriend, die al sinds vorig jaar juni wist dat hij kanker had (ongeneeslijk), is anderhalve week geleden overleden. Hij is bijna een jaar héél goed geweest, maar sinds Nika's geboorte ging hij achteruit en de laatste weken ging het enorm snel. Heel verdrietig natuurlijk, ook voor de meiden (met name Isis, want Nika is echt nog te jong).
Het geeft ons wel enorm veel steun dat hij helemaal is gegaan zoals hij het zelf wenste; thuis, zonder lange lijdensweg, en in alle rust. Ook het afscheid (avondwake en crematiedienst) waren heel mooi en heel persoonlijk, en ook dat geeft ons steun en rust. We zijn natuurlijk vedrietig dat (o)pa is heengegaan, maar ook heel dankbaar voor de tijd die we nog samen hebben gehad en waarin we enorm van elkaar genoten hebben, en dankbaar dat hij nu rust heeft en niet veel heeft hoeven lijden.
Isis is er prima onder; als we nu naar oma gaan zegt ze wel eens vragend "opa?" en wijst naar de hoek waarin opa de laatste weken op een bed in de huiskamer heeft gelegen, maar daarna gaat ze ook weer gewoon lekker verder met spelen. We hebben het haar zo goed en kwaad mogelijk uitgelegd, op haar niveau, maar we hebben beide meiden heel bewust niet meegenomen naar de kerk en naar de crematie.
Nou, hopelijk wordt het nu allemaal weer wat rustiger in ons leventje en krijg ik weer wat meer tijd voor het forum! Het zijn een paar drukke maanden geweest; de geboorte van Nika, wennen aan een nieuw ritme, en tenslotte het ziekbed en overlijden van mijn schoonvader. Maar als zijn dood ons één ding heeft geleerd dan is het wel dat je moet genieten van elke dag, en dat proberen we nu dus ook echt te doen!
Groetjes,
Myrna mv Isis en Nika
ben een tijdje erg weinig aanwezig geweest want we hebben een hectische tijd achter de rug. De vader van mijn vriend, die al sinds vorig jaar juni wist dat hij kanker had (ongeneeslijk), is anderhalve week geleden overleden. Hij is bijna een jaar héél goed geweest, maar sinds Nika's geboorte ging hij achteruit en de laatste weken ging het enorm snel. Heel verdrietig natuurlijk, ook voor de meiden (met name Isis, want Nika is echt nog te jong).
Het geeft ons wel enorm veel steun dat hij helemaal is gegaan zoals hij het zelf wenste; thuis, zonder lange lijdensweg, en in alle rust. Ook het afscheid (avondwake en crematiedienst) waren heel mooi en heel persoonlijk, en ook dat geeft ons steun en rust. We zijn natuurlijk vedrietig dat (o)pa is heengegaan, maar ook heel dankbaar voor de tijd die we nog samen hebben gehad en waarin we enorm van elkaar genoten hebben, en dankbaar dat hij nu rust heeft en niet veel heeft hoeven lijden.
Isis is er prima onder; als we nu naar oma gaan zegt ze wel eens vragend "opa?" en wijst naar de hoek waarin opa de laatste weken op een bed in de huiskamer heeft gelegen, maar daarna gaat ze ook weer gewoon lekker verder met spelen. We hebben het haar zo goed en kwaad mogelijk uitgelegd, op haar niveau, maar we hebben beide meiden heel bewust niet meegenomen naar de kerk en naar de crematie.
Nou, hopelijk wordt het nu allemaal weer wat rustiger in ons leventje en krijg ik weer wat meer tijd voor het forum! Het zijn een paar drukke maanden geweest; de geboorte van Nika, wennen aan een nieuw ritme, en tenslotte het ziekbed en overlijden van mijn schoonvader. Maar als zijn dood ons één ding heeft geleerd dan is het wel dat je moet genieten van elke dag, en dat proberen we nu dus ook echt te doen!
Groetjes,
Myrna mv Isis en Nika