A
Anoniem
Guest
Hoi meiden
Nou ook al kom ik hier nog zo vaak,ik reageer maar vrij weinig, dit door omstandigheden, maar wou nu toch even maar mn hart luchten.
Morgen wordt onze kleine man, 13 maanden oud geopereerd, aan zijn neus,keel en oren.
Dus echt het hele pakketje.
Nou vind ik die operatie nog steeds appeltje eitje en is het iets waar wij als ouders ons drukker om maken dan dat hij dat zelf doet of beseft, gelukkig.
En wist ik vanaf het begin dat ik niet mee mocht de opeatiekamer in vanwege de zwangerschap.
Maar nu ben ik helemaal uitgeschakeld en lig ik met bedrust op mn bedje voor het raam, terwijl die kleine man morgenvroeg onder het mes moet.
En ja aan de ene kant denk ik ach zal ik dan toch maar meegaan?
Maar mijn zwangerschap geeft flink wat problemen en lang zitten zit er niet meer in.
Dus ja hoe lang zou ik het dan vol kunnen houden.
Om toch dan maar het zekere voor het onzekere te doen, hebben we besloten dat mn man alleen met Milan naar het ZH toe gaat en dat ik de boel maar thuis probeer af te wachten.
Maar ik kan nu al zeggen dat ik er vreselijk tegenop zie en ik hoop en bid dat Milan morgenmiddag weer goed en wel thuis is, en niet hoeft te blijven in het Zh.
Voor mensen die niet weten wat er scheelt aan de zwangerschap.
Mijn placenta is over de baarmoedermond heen gegroeit waardoor ik enorm veel last heb van zwaar bloedverlies en stolsels, niet erg prettig en van het weekend ging het zo mis dat ik weer terug moest naar het Zh en daar is gebleken dat ik ook nog eens een ontsteking aan de bekken heb.
Dus al met al een zware strijd en elke week is dan ook echt weer een week langer voor de kleine, jammer genoeg zal ik het toch echt nog zo'n 20 weken volmoeten houden om de kleine hopelijk gezond en wel op deze planeet te krijgen.
Om de week krijg ik een echo en bloedonderzoeken en dergelijke en dat stelt me wel gerust maar toch.
Door al dit alles zal ik morgen niet bij mijn lieve Milan kunnen zijn terwijl hij me toch ook hard nodig heeft.
Naja, gewoon straks maar weer naar bed en dan is morgen hopelijk ook zo weer voorbij.
Groetjes Linda en Milan.
Nou ook al kom ik hier nog zo vaak,ik reageer maar vrij weinig, dit door omstandigheden, maar wou nu toch even maar mn hart luchten.
Morgen wordt onze kleine man, 13 maanden oud geopereerd, aan zijn neus,keel en oren.
Dus echt het hele pakketje.
Nou vind ik die operatie nog steeds appeltje eitje en is het iets waar wij als ouders ons drukker om maken dan dat hij dat zelf doet of beseft, gelukkig.
En wist ik vanaf het begin dat ik niet mee mocht de opeatiekamer in vanwege de zwangerschap.
Maar nu ben ik helemaal uitgeschakeld en lig ik met bedrust op mn bedje voor het raam, terwijl die kleine man morgenvroeg onder het mes moet.
En ja aan de ene kant denk ik ach zal ik dan toch maar meegaan?
Maar mijn zwangerschap geeft flink wat problemen en lang zitten zit er niet meer in.
Dus ja hoe lang zou ik het dan vol kunnen houden.
Om toch dan maar het zekere voor het onzekere te doen, hebben we besloten dat mn man alleen met Milan naar het ZH toe gaat en dat ik de boel maar thuis probeer af te wachten.
Maar ik kan nu al zeggen dat ik er vreselijk tegenop zie en ik hoop en bid dat Milan morgenmiddag weer goed en wel thuis is, en niet hoeft te blijven in het Zh.
Voor mensen die niet weten wat er scheelt aan de zwangerschap.
Mijn placenta is over de baarmoedermond heen gegroeit waardoor ik enorm veel last heb van zwaar bloedverlies en stolsels, niet erg prettig en van het weekend ging het zo mis dat ik weer terug moest naar het Zh en daar is gebleken dat ik ook nog eens een ontsteking aan de bekken heb.
Dus al met al een zware strijd en elke week is dan ook echt weer een week langer voor de kleine, jammer genoeg zal ik het toch echt nog zo'n 20 weken volmoeten houden om de kleine hopelijk gezond en wel op deze planeet te krijgen.
Om de week krijg ik een echo en bloedonderzoeken en dergelijke en dat stelt me wel gerust maar toch.
Door al dit alles zal ik morgen niet bij mijn lieve Milan kunnen zijn terwijl hij me toch ook hard nodig heeft.
Naja, gewoon straks maar weer naar bed en dan is morgen hopelijk ook zo weer voorbij.
Groetjes Linda en Milan.