Heb jij een vriendschap overgehouden aan ons forum? Heeft een berichtje dat je hier las een enorme impact gehad op je leven? Plaatste je ooit een bericht met een bijzonder verhaal waar je enorm veel reacties op kreeg? Of werd je met een opvoedissue geholpen? Kortom: is ons forum van (kleine of grote) betekenis geweest? Dan zoeken we jou voor een artikel (met fotografie) in ons magazine! Stuur een mailtje met informatie naar oproep@oudersvannu.nl. Hieronder reageren mag natuurlijk ook.
Installeer de app
How to install the app on iOS
Follow along with the video below to see how to install our site as a web app on your home screen.
Opmerking: This feature may not be available in some browsers.
Je gebruikt een verouderde webbrowser. Het kan mogelijk deze of andere websites niet correct weergeven.
Het is raadzaam om je webbrowser te upgraden of een browser zoals Microsoft Edge of Google Chrome te gebruiken.
Het is raadzaam om je webbrowser te upgraden of een browser zoals Microsoft Edge of Google Chrome te gebruiken.
Oproep: Ouders van Nu zoekt bijzondere verhalen!
- Onderwerp starter Ouders van Nu Redactie
- Startdatum
f_PJiEp1E2EUmge2I
New member
Lieve Lotte
Toen ik op mijn 48e hoorde dat ik vader ging worden ging er veel door me heen.
Ik kon het aanvankelijk nauwelijks geloven en was even de gelukkigste man op aarde.
Maar af en toe wist ik ook niet goed wat ik moest voelen. Hoe ik me moest voelen.
Tijdens de zwangerschap van Martine heb ik veel aandacht besteed aan haar groeiende buik. Aan het kind dat al leefde in haar baarmoeder.
Als we 's avond op de bank zaten zong ik liedjes voor ons ongeboren meisje en voelde dat ze kon horen wat ik zong. Ook vertelde ik moeder en dochter verhalen en las graag voor uit (kinder)boeken.
Ik schreef gedichten voor het kleine meisje en noemde haar muis Henk, toen ik nog niet wist dat ze een meisje zou zijn. Ik kocht boeken over de fasen van de zwangerschap en wist zeker dat ze al hoorde wat ik deed, dat ze mijn strelingen kon voelen.
Op een nacht gebeurde er iets vreselijks: Martine lag naast me te huilen in het bed en vertelde me dat ze leeg was, dat het kind weg was en ik moest proberen haar uit haar nachtmerrie te halen. We zijn opgestaan en ik nam haar mee naar een grote spiegel om te laten zien dat de as. baby nog keurig op haar plek zat.Ik sloeg mijn armen om haar buik en praatte zachtjes om het besef te laten indalen dat alles nog was zoals het moest zijn.
Vanaf dat moment groeide mijn besef dat ons kind heeft kunnen meevoelen wat er was gebeurd.
Ik geloofde er heilig in dat mijn zingen en voorlezen en de strelingen een effect zouden hebben op ons ongeboren kind. Later, toen ze na een vreselijke lange bevalling op de wereld kwam, was de band met het meisje zo sterk dat ik geloofde dat we elkaar al eerder kenden. Dat we een band gesmeed hadden tijdens de zwangerschap.Dat de natuurlijke band tussen moeder en kind nu ook voor mij gold, een vader/dochterband.
Natuurlijk is soms de wens de vader van de gedachte maar ik ben er zeker van dat we tijdens de zwangerschap meer waren dan de meeste mensen denken.
Tijdens het eerste jaar van haar leven heb ik haar altijd dichtbij me gehad, langs zee lopend, kind in de draagzak.
Ook ben ik steeds wanneer ik Lotje naar bed bracht blijven zingen, ook de liedjes die ik tijdens de zwangerschap al zong en soms leek het of ze wist wat ik zong.
En nu is ze groot en is op kamers gaan wonen.
Toen ik op mijn 48e hoorde dat ik vader ging worden ging er veel door me heen.
Ik kon het aanvankelijk nauwelijks geloven en was even de gelukkigste man op aarde.
Maar af en toe wist ik ook niet goed wat ik moest voelen. Hoe ik me moest voelen.
Tijdens de zwangerschap van Martine heb ik veel aandacht besteed aan haar groeiende buik. Aan het kind dat al leefde in haar baarmoeder.
Als we 's avond op de bank zaten zong ik liedjes voor ons ongeboren meisje en voelde dat ze kon horen wat ik zong. Ook vertelde ik moeder en dochter verhalen en las graag voor uit (kinder)boeken.
Ik schreef gedichten voor het kleine meisje en noemde haar muis Henk, toen ik nog niet wist dat ze een meisje zou zijn. Ik kocht boeken over de fasen van de zwangerschap en wist zeker dat ze al hoorde wat ik deed, dat ze mijn strelingen kon voelen.
Op een nacht gebeurde er iets vreselijks: Martine lag naast me te huilen in het bed en vertelde me dat ze leeg was, dat het kind weg was en ik moest proberen haar uit haar nachtmerrie te halen. We zijn opgestaan en ik nam haar mee naar een grote spiegel om te laten zien dat de as. baby nog keurig op haar plek zat.Ik sloeg mijn armen om haar buik en praatte zachtjes om het besef te laten indalen dat alles nog was zoals het moest zijn.
Vanaf dat moment groeide mijn besef dat ons kind heeft kunnen meevoelen wat er was gebeurd.
Ik geloofde er heilig in dat mijn zingen en voorlezen en de strelingen een effect zouden hebben op ons ongeboren kind. Later, toen ze na een vreselijke lange bevalling op de wereld kwam, was de band met het meisje zo sterk dat ik geloofde dat we elkaar al eerder kenden. Dat we een band gesmeed hadden tijdens de zwangerschap.Dat de natuurlijke band tussen moeder en kind nu ook voor mij gold, een vader/dochterband.
Natuurlijk is soms de wens de vader van de gedachte maar ik ben er zeker van dat we tijdens de zwangerschap meer waren dan de meeste mensen denken.
Tijdens het eerste jaar van haar leven heb ik haar altijd dichtbij me gehad, langs zee lopend, kind in de draagzak.
Ook ben ik steeds wanneer ik Lotje naar bed bracht blijven zingen, ook de liedjes die ik tijdens de zwangerschap al zong en soms leek het of ze wist wat ik zong.
En nu is ze groot en is op kamers gaan wonen.