Opvoedvraagje...

Hoi Myrna,

Je verhaal klinkt me bekend in de oren... Skip heeft dit ook heel erg gedaan in de weken na de geboorte van Bo. Daarvoor ook al wel af en toe, maar na de komst van Bo was het een week of 6 veel erger.
Steeds als ik met Bo bezig was ging meneer de keukenladen 'onderzoeken' , knoeien met z'n drinkbeker, op de salontafel staan dansen met de bekende big smile.
En als je zit te voeden spring je niet zomaar op om hem te zeggen dat het niet mag. Ik heb het maar genegeerd... hoe moeilijk ik dat ook vond.
En nu gaat het sinds 6 weken veeel beter. Hij speelt nu gewoon gezellig als ik Bo voed of met hem bezig ben. En wat Nelleke al zei, aandacht is aandacht... negatief of positief, maakt niet uit. Je moet natuurlijk  wel zorgen dat er geen echt gevaarlijke dingen kunnen gebeuren.... want dan is ingrijpen natuurlijk wel noodzakelijk ;)
Het is echt een fase... dooddoener van de eeuw... steeds als Skip in zo'n 'fase' zit lijkt het helemaal niet op een fase, zo lang als dat het voor je gevoel dan duurt. Achteraf denk ik dan steeds.... ja, het was toch een fase haha.
Skip is nu bijna 22 maanden en ik vind dat hij nu een stuk beter luistert dan een maand geleden... misschien de leeftijd.... of toch weer een fase, we zullen zien haha.
Succes!
Groetjes, Noor mv Skip en Bo (alweer 12 weken vandaag).
 
Oh ja, nog een tip die vaak werkt: AFLEIDEN.
Ik ben inmiddels  getraind in het afleiden van iets wat niet mag...'oh, kijk daar Skip', 'hé, waar is je vrachtwagen'.... als je dat heeeel overdreven enthousiast doet... werkt het vaak wel bij hem.
Waarschijnlijk doe je dit al, maar toch...
 
Bedankt voor jullie reacties!
Ik reageer een beetje laat, maar dat heb je met twee van die dametjes; nauwelijks tijd om te forummen...  

Wat ik veel lees is negeren... op zich denk ik dat dat erg goed werkt (ben er ook van overtuigd dat het aandacht vragen is, negatief of positief) maar in sommige gevallen niet echt handig... Isis pakt bijvoorbeeld altijd de afstansbedieningen uit de la. Heel leuk speelgoed, met als gevolg dat er nu al twee met plakband bij elkaar gehouden moeten worden omdat ze ander van ellende uit elkaar vallen. Ik heb heel lang geweigerd om ze ergens anders neer te leggen omdat ik vond dat ze het maar moet leren, maar inmiddels heb ik de weg van de minste weerstand gekozen en ze een ander (Isis-proof) plekje gegeven. Het voelt alsof ik de strijd verloren heb, maar ja.

De tip van het hands-free voeden is erg slim bedacht, maar ik vind juist dat kleine frummeltje tegen me aan zo heerlijk... dat zou ik dus nooit doen!

Tv aanzetten vind ik inderdaad een noodoplossing, daar ben ik niet zo'n voorstander van. Maar handig is het af en toe wel... Ik doe het af en toe tijdens de voeding aan het einde van de middag, als Isis al een beetje moe is en zichzelf niet meer zo goed kan vermaken. Maar hooguit een half uurtje.

En afleiden, dat werkt inderdaad wel. Ik zeg nu tegen Isis als ik met Nika en een flesje op de bank zit "pak maar een boekje en kom maar lekker bij mama zitten" en dan lezen we samen het boekje. M'n handen heb ik misschien niet vrij, maar ik kan wel lekker met haar zitten kletsen en dat vindt ze erg leuk. En die tip van de babypop met flesje is ook erg leuk; die ga ik dit weekend eens even eentje aanschaffen!

Dus het voeden gaat nu redelijk (gisteren niet één vervelend moment gehad!), nu het "algemene" luisteren nog... Af en toe denk ik echt dat madam iets aan haar oren heeft, maar ook dat zal wel weer een fase zijn. Fijn, die fases...

Groetjes,
Myrna
 
Terug
Bovenaan