<p>Hoi allemaal. ik hoop bij jullie wat herkenning te vinden. </p><p>Op dit moment ben ik 30 weken zwanger van ons 2e meisje. Mijn oudste dochter is nu bijna 1.5 jaar. Ik ervaar het opvoeden van haar als heel erg pittig en moeilijk. Ik hou zielsveel van haar maar ze haalt me regelmatig het bloed onder de nagels vandaan. Ik ervaar een dag vrij veel zwaarder dan een werkdag. Als ik met haar thuis ben, doet ze heel veel dingen die niet mogen en ze lijkt mij ook heel erg uit te dagen steeds. Ze merkt vast aan mij dat ik op dit moment wat labiel ben door al die hormonen van de zwangerschap. Het komt vaak genoeg voor dat mij het gevoel overvalt het niet aan te kunnen. Soms zit ik dan te huilen waarbij ik niet altijd kan voorkomen dat zij dat ziet. </p><p>Als ik nu eraan denk dat er straks een baby bij is, slaat de paniek helemaal toe. Dan denk ik hoe ga ik de dagen met hun samen doorkomen? Ik krijg het nu met eentje al niet geregeld. ?</p>
Opzien tegen komst baby ivm het gevoel van falen bij opvoeding dreumes
- Onderwerp starter ANONYMOUS_USERNAME
- Startdatum
Lastig he, ik snap je helemaal! Ik heb 20maanden tussen de kinderen zitten. Toen ik hoogzwanger was nummer 2, begon de oudste ook echt de grenzen te zoeken. Aangezien ik toen zelf lichamelijk ook niet meer zo fit was, vond ik dat ook erg lastig! Maar blijf vooral consequent! Blijf herhalen wat wel en niet mag. Ik was ook best bang dat ik wellicht te streng was. Heb toen diverse afleveringen van Supernanny - Jo Frost gekeken en daar wel wat tips&tricks van meegenomen. Wat wij in de weekenden wel bewust regelmatig doen is dat we ons opdelen. Sochtends ik met kind 1 op stap, en mijn man met kind 2. En smiddags na de middagslaap dan wisselen we. We merken aan de kinderen dat ze die 1-op-1 tijd echt genieten.
Succes! Blijf consequent en duidelijk, soms is dat echt lastig en moet je even doorzetten maar op lange termijn is dat echt het beste!
Succes! Blijf consequent en duidelijk, soms is dat echt lastig en moet je even doorzetten maar op lange termijn is dat echt het beste!
Ik ben nu 35 weken en fysiek door bekkenklachten weinig mobiel, met een bijna peuter van 22 maanden. Vind het ook zeker een uitdaging! Werkdagen zijn een stuk chiller (zelfs met thuis werken terwijl hier ook verbouwd wordt). We hebben de box nog staan en als m'n zoontje de grenzen blijft opzoeken en na een derde waarschuwing, of niet stoppen nadat ik tot 3 heb geteld zet ik hem daar even in. Dan kan ik zelf even tot rust komen en laat ik hem eventjes teleurgesteld zijn. Verder heeft m'n man nu in de middag extra zorgverlof opgenomen omdat ik op een zeker moment ook samen met m'n peuter stond te huilen toen hij geen luier aan wilde en niet wilde slapen. Ik probeer hem daarnaast ook te steunen, want het is ook voor hem allemaal gek en nieuw en leuke dingen te bedenken waarbij we wat meer rust hebben. Kleien, puzzelen en nu toch ook iets vaker even een filmpje tiktak kijken. M'n man probeert met hem in de avonden of middag wat meer het stoeien en drukke dingen te doen, ook lekker even naar buiten en gek doen zodat hij z'n energie kwijt kan. Plus hij gaat af en toe even een middagje naar opa/oma tante.. dus zou insteken op het gedrag een beetje voor proberen te zijn (omdat het deels een reactie is op de omstandigheden en daar kunnen jullie beiden niks aan doen) en als het voorkomt inderdaad consequent blijven en duidelijk in wat je wel en niet van haar vraagt.
Naja wie weet heb je hier nog tips aan. Je bent dus niet de enige. Schuldgevoel heb ik sowieso veel last van ook met het oog op bevallen, ik ga dan even in het ziekenhuis moeten zijn en hij mag ivm covid niet langs komen. Maar het blijven delen met je netwerk en het jezelf niet kwalijk nemen als er even iets niet is gelukt (jij geeft je dochter straks een zusje!! Hoe mooi is dat!) helpt ook om zelf je een beetje oke te blijven voelen.
Naja wie weet heb je hier nog tips aan. Je bent dus niet de enige. Schuldgevoel heb ik sowieso veel last van ook met het oog op bevallen, ik ga dan even in het ziekenhuis moeten zijn en hij mag ivm covid niet langs komen. Maar het blijven delen met je netwerk en het jezelf niet kwalijk nemen als er even iets niet is gelukt (jij geeft je dochter straks een zusje!! Hoe mooi is dat!) helpt ook om zelf je een beetje oke te blijven voelen.
PS. In stressvolle tijden maar ook op deze leeftijd überhaupt zoeken kinderen naar houvast en dat is ook zoeken naar grenzen en liefst voorspelbaarheid in hoe jij dan reageert. En hoe kom je er achter waar de grens ligt? Juist.. door er even een paar keer overheen te gaan en te ontdekken wat er dan gebeurt. Dat had ze ook gedaan als je niet zwanger was geweest. Je doet haar dus ook echt een plezier door duidelijk te zijn in wat je wel en niet wil en ook een consequentie (iets wegnemen, haar even uit de situatie halen) eraan te verbinden. Maar dat dat niet elke dag lukt, hoort er ook bij hoor! Veel sterkte komende tijd!
Hier 21 maanden leeftijdsverschil tussen mn dochters. Ondertussen zijn ze 3 jaar en 16 maanden. Alles wordt gelukkig alweer wat makkelijker nu, maar t blijft gewoon pittig.. 2 van die ukkies!
Ook ik vind een dag werken minder vermoeiend dan voor mn kinderen zorgen (en ik werk nota bene op een kinderdagverblijf, erg he) Mn eigen kids kunnen me zo uitputten! Ik maak me ook altijd druk als ze niet willen slapen of s nachts lopen te spoken, of vroeg wakker zijn, of mn hele huis op zn kop zetten. En ze maken op t moment veel ruzie en t is altijd heibel. Ik word er vaak zo moe van. Vanochtend om 6.00 zat ik al beneden met de jongste. Vreselijk. Om 9.00 ben ik dan alweer klaar met de dag, terwijl ie net begonnen is!
Wij zitten nu in quarantaine omdat mn man en ik beiden corona hebben, sinds donderdag. Vreselijk is dit met de kleine kids. Corona hebben is niet zo erg, we zijn amper ziek en al die heisa rondom corona is nogal overdreven als je t mij vraagt.. Ik ben blij dat we het nu gehad hebben! Maar die quarantaine is vreselijk met 2 kleintjes die gewoon de deur uit willen en ook nog eens zo vreselijk vroeg wakker zijn in de ochtend. Het is echt geen doen...
Ik wil eigenlijk alleen maar even mee-klagen
Over het algemeen zijn de meiden dol op elkaar en is het leven met 2 kinderen echt heel gezellig en écht wel een verrijking, maar t is ook gewoon heel zwaar met momenten. Vooral dat eerste jaar, steeds je aandacht verdelen. Twee schema's, ritmes, flesjes, slaaptijden etc.. het gaat alsmaar door!
Ik pak ook echt mn momenten alleen met de kids als de ander slaapt. En de oudste gaat ook 2 ochtenden naar de peuterspeelzaal en dan geniet ik echt van een ochtend met maar 1 kind. Heerlijk.
Je stort je er binnenkort gewoon in en t komt echt goed hoor.. meestal is het gewoon genieten! Maar.. ja, ik vind het wél pittig en het valt me ook vaak tegen! Geniet nog maar even van het getrappel in je buik en van het ene kindje dat je hebt rondlopen en de 'rust' die je nu soms nog hebt..
Ook ik vind een dag werken minder vermoeiend dan voor mn kinderen zorgen (en ik werk nota bene op een kinderdagverblijf, erg he) Mn eigen kids kunnen me zo uitputten! Ik maak me ook altijd druk als ze niet willen slapen of s nachts lopen te spoken, of vroeg wakker zijn, of mn hele huis op zn kop zetten. En ze maken op t moment veel ruzie en t is altijd heibel. Ik word er vaak zo moe van. Vanochtend om 6.00 zat ik al beneden met de jongste. Vreselijk. Om 9.00 ben ik dan alweer klaar met de dag, terwijl ie net begonnen is!
Wij zitten nu in quarantaine omdat mn man en ik beiden corona hebben, sinds donderdag. Vreselijk is dit met de kleine kids. Corona hebben is niet zo erg, we zijn amper ziek en al die heisa rondom corona is nogal overdreven als je t mij vraagt.. Ik ben blij dat we het nu gehad hebben! Maar die quarantaine is vreselijk met 2 kleintjes die gewoon de deur uit willen en ook nog eens zo vreselijk vroeg wakker zijn in de ochtend. Het is echt geen doen...
Ik wil eigenlijk alleen maar even mee-klagen
Over het algemeen zijn de meiden dol op elkaar en is het leven met 2 kinderen echt heel gezellig en écht wel een verrijking, maar t is ook gewoon heel zwaar met momenten. Vooral dat eerste jaar, steeds je aandacht verdelen. Twee schema's, ritmes, flesjes, slaaptijden etc.. het gaat alsmaar door! Ik pak ook echt mn momenten alleen met de kids als de ander slaapt. En de oudste gaat ook 2 ochtenden naar de peuterspeelzaal en dan geniet ik echt van een ochtend met maar 1 kind. Heerlijk.
Je stort je er binnenkort gewoon in en t komt echt goed hoor.. meestal is het gewoon genieten! Maar.. ja, ik vind het wél pittig en het valt me ook vaak tegen! Geniet nog maar even van het getrappel in je buik en van het ene kindje dat je hebt rondlopen en de 'rust' die je nu soms nog hebt..
Hier 21 maanden leeftijdsverschil tussen mn dochters. Ondertussen zijn ze 3 jaar en 16 maanden. Alles wordt gelukkig alweer wat makkelijker nu, maar t blijft gewoon pittig.. 2 van die ukkies!
Ook ik vind een dag werken minder vermoeiend dan voor mn kinderen zorgen (en ik werk nota bene op een kinderdagverblijf, erg he) Mn eigen kids kunnen me zo uitputten! Ik maak me ook altijd druk als ze niet willen slapen of s nachts lopen te spoken, of vroeg wakker zijn, of mn hele huis op zn kop zetten. En ze maken op t moment veel ruzie en t is altijd heibel. Ik word er vaak zo moe van. Vanochtend om 6.00 zat ik al beneden met de jongste. Vreselijk. Om 9.00 ben ik dan alweer klaar met de dag, terwijl ie net begonnen is!
Wij zitten nu in quarantaine omdat mn man en ik beiden corona hebben, sinds donderdag. Vreselijk is dit met de kleine kids. Corona hebben is niet zo erg, we zijn amper ziek en al die heisa rondom corona is nogal overdreven als je t mij vraagt.. Ik ben blij dat we het nu gehad hebben! Maar die quarantaine is vreselijk met 2 kleintjes die gewoon de deur uit willen en ook nog eens zo vreselijk vroeg wakker zijn in de ochtend. Het is echt geen doen...
Ik wil eigenlijk alleen maar even mee-klagen Over het algemeen zijn de meiden dol op elkaar en is het leven met 2 kinderen echt heel gezellig en écht wel een verrijking, maar t is ook gewoon heel zwaar met momenten. Vooral dat eerste jaar, steeds je aandacht verdelen. Twee schema's, ritmes, flesjes, slaaptijden etc.. het gaat alsmaar door!
Ik pak ook echt mn momenten alleen met de kids als de ander slaapt. En de oudste gaat ook 2 ochtenden naar de peuterspeelzaal en dan geniet ik echt van een ochtend met maar 1 kind. Heerlijk.
Je stort je er binnenkort gewoon in en t komt echt goed hoor.. meestal is het gewoon genieten! Maar.. ja, ik vind het wél pittig en het valt me ook vaak tegen! Geniet nog maar even van het getrappel in je buik en van het ene kindje dat je hebt rondlopen en de 'rust' die je nu soms nog hebt..
Ook ik vind een dag werken minder vermoeiend dan voor mn kinderen zorgen (en ik werk nota bene op een kinderdagverblijf, erg he) Mn eigen kids kunnen me zo uitputten! Ik maak me ook altijd druk als ze niet willen slapen of s nachts lopen te spoken, of vroeg wakker zijn, of mn hele huis op zn kop zetten. En ze maken op t moment veel ruzie en t is altijd heibel. Ik word er vaak zo moe van. Vanochtend om 6.00 zat ik al beneden met de jongste. Vreselijk. Om 9.00 ben ik dan alweer klaar met de dag, terwijl ie net begonnen is!
Wij zitten nu in quarantaine omdat mn man en ik beiden corona hebben, sinds donderdag. Vreselijk is dit met de kleine kids. Corona hebben is niet zo erg, we zijn amper ziek en al die heisa rondom corona is nogal overdreven als je t mij vraagt.. Ik ben blij dat we het nu gehad hebben! Maar die quarantaine is vreselijk met 2 kleintjes die gewoon de deur uit willen en ook nog eens zo vreselijk vroeg wakker zijn in de ochtend. Het is echt geen doen...
Ik wil eigenlijk alleen maar even mee-klagen
Over het algemeen zijn de meiden dol op elkaar en is het leven met 2 kinderen echt heel gezellig en écht wel een verrijking, maar t is ook gewoon heel zwaar met momenten. Vooral dat eerste jaar, steeds je aandacht verdelen. Twee schema's, ritmes, flesjes, slaaptijden etc.. het gaat alsmaar door! Ik pak ook echt mn momenten alleen met de kids als de ander slaapt. En de oudste gaat ook 2 ochtenden naar de peuterspeelzaal en dan geniet ik echt van een ochtend met maar 1 kind. Heerlijk.
Je stort je er binnenkort gewoon in en t komt echt goed hoor.. meestal is het gewoon genieten! Maar.. ja, ik vind het wél pittig en het valt me ook vaak tegen! Geniet nog maar even van het getrappel in je buik en van het ene kindje dat je hebt rondlopen en de 'rust' die je nu soms nog hebt..
Hi! Heel herkenbaar, ik wist ook niet meer hoe ik het had tijdens m'n zwangerschap met een puberpeuter erbij. Nu de baby er is is ze gelukkig een stuk liever.
Ik deed haar als ik het écht niet meer trok en ze onhandelbaar was gewoon even in de box met nijntje op de tv.
En dat je het af en toe lastig hebt betekend niet dat je aan het falen bent hè! Ik denk dat elke ouder wel eens compleet gefrustreerd of wanhopig is. Zolang je het niet afreageert op je kinderen is er niks aan de hand en ben je niet meteen een slechte moeder..
Ik deed haar als ik het écht niet meer trok en ze onhandelbaar was gewoon even in de box met nijntje op de tv.
En dat je het af en toe lastig hebt betekend niet dat je aan het falen bent hè! Ik denk dat elke ouder wel eens compleet gefrustreerd of wanhopig is. Zolang je het niet afreageert op je kinderen is er niks aan de hand en ben je niet meteen een slechte moeder..
Heel herkenbaar! Ik heb een dochtertje van 17 maanden en ben ruim 34 weken zwanger. Ik ben sinds een paar dagen met verlof en vind het thuis zijn bij mijn kindje veel zwaarder dan werken. Gebroken nachten en idd een meisje wat af en toe uitprobeert, maar ik heb vooral de puf niet om echt iets met haar te ondernemen en van dat rondhangen word ik alleen meer futlozer. Geen oplossingen dus, maar je hebt iig niet de enige!