Ik kan het nog niet geloven, het is wèèr voorbij......
Afgelopen dinsdag is mijn tweede miskraam gekomen. En gek, eigenlijk wist ik het al die tijd al.
De eerste miskraam kreeg ik in juli, na 7 weken. Waarschijnlijk was het toen al eerder gestopt want op een echo was niets te zien en uit het bloedonderzoek bleek dat er wel hormonen waren, maar niet veel.
Ik hoefde niet gecurreteerd te worden wat ik wel heel fijn vond.
Met ovulatietesten heb ik gekeken of mijn cyclus weer normaal op gang zou komen, voor de zwangerschap kon je daar namelijk de klok op gelijk zetten.
Dat was geheel niet verstoord.
17 dagen na de miskraam had ik weer een ei-sprong, dezelfde dag als altijd.
Na 14 dagen had ik wat bloedverlies dus ik dacht ongesteld te worden en was blij dat het nu echt weer normaal was.
Maar de bloeding zette maar niet door...
Enkele dagen gewacht, testje, en ja hoor, weer zwanger!
En toen kwam de grote zorg aanzetten, gaat het allemaal wel goed?
Vanwege de miskraam mocht ik al heel gauw een echo komen maken.
Dit was begin september.
Ik dacht toen bijna 8 weken te zijn. Bleek toen dat het toch wat achterliep, namelijk bijna 7 weken. Maar er was een hartje, dus op zich niets aan de hand, ik moest alleen na 5 weken nog een echo komen maken om zekerheid te krijgen over de werkelijke termijn.
En toch was ik er NOG niet gerust op.
Vervolgens zijn we op vakantie gegaan en tijdens de vakantie had ik een keer hele donkere afscheiding, maar dat was eenmalig.
Verloskundige gebeld. Die zei dat het oud bloed was, niets om ongerust over te zijn. Maar oud bloed is eens vers bloed geweest, dus waar komt dat dan vandaan???
De zorg werd bij mij steeds groter dat het niet goed zat. Maar ergens probeerde ik mezelf toch op te peppen door te zeggen dat het wel stom toeval zou zijn en de echo was toch goed, etc.
Afgelopen vrijdag had ik een bloedinkje. Ik verweet mezelf te druk in huis te zijn geweest met stofzuigen en dweilen. Zondag kreeg ik een beetje menstruatiepijn en had lichtbruine afscheiding. Dat was later weer weg.
Maandag voor het eerst voor controle naar de verloskundige. Zij heeft met de doptone getracht een hartje op te sporen en het apparaat heeft wat geregistreerd dus mijn zorg nam af op dat moment. 's Middags kwam die afscheiding weer, verloskundige maar weer gebeld, maar dit was normaal volgens haar. Bovendien moest ik eind deze week naar het ziekenhuis voor de 2e echo en ik mocht donderdag nog even langs komen bij haar om beter naar het hartje te kunnen luisteren dus weer een beetje rustig.
Dinsdag was de afscheiding wel heel donker en er zat wat bloed bij.
Er werd een echo geregeld in het ziekenhuis maar het beeld was al geen verassing meer voor mij, een leeg vruchtzakje.
Uit meeting bleek het de grootte te hebben van negen weken. Afgelopen maandag was ik precies 12 weken.
Ook nu is de bloeding weer zelf op gang gekomen en gisteren is het vruchje eruit gekomen, ik denk 5cm groot.
Het lag daar maar in de toiletpot en ik heb er heel lang naar zitten kijken en huilen. We hebben lang overlegd wat te doen maar na 2 uur besloten de pot toch maar door te trekken, met de deksel dicht.
Voor ons was het goed op dat moment.
Gisteravond heb ik krampen gekregen en die heb ik nu nog. Ik denk zelf dat het een soort weeen waren, want ze kwamen met gelijke tijden en duurde allen even lang.
Het bloedverlies is echter al een stuk minder.
Vanmorgen naar de huisarts geweest en die heeft me pijnstillers meegegeven en gevraagd het bloedverlies toch goed in de gaten te houden maar ik verwacht niet dat het nog erger wordt. Anders maakt ze volgende week een afspraak voor een echo om te kijken of alles weg is.
Uitgaande van mijn ervaring van vorige keer denk ik zelf dat dat wel zo is.
En die krampen vind ik niet gek, want ik ben natuurlijk bijna 3 maanden zwanger geweest, het is de baarmoeder die nu weer terug naar de oude staat moet.
Ergens heb ik er wel vrede mee, hoe raar het ook moge klinken, want het kindje was meer dan gewenst. Het is gewoon dat de zorg bij mij nu weg is.
Het is gewoon heel dubbel hoe ik me voel en eigenlijk kan ik het niet zo goed uitleggen.
Ik vind het erg jammer dat het voorbij is maar het opnieuw proberen denk ik nu maar even niet aan, want ik denk niet dat ik NOG een keer die spanning aankan of het allemaal wel goed is.
Ik moet in november naar een gynaecoloog om te onderzoeken hoe het nu kan dat ik twee keer een miskraam heb gekregen en dat is nu eigenlijk mijn vraag na dit iets te lange verhaal.
Heeft er iemand ook meerdere miskramen gehad en is hier onderzoek naar gedaan?
Wat kan ik verwachten?
En...zijn er mensen die begrijpen met wat ik bedoel met dat dubbele gevoel?
Nogmaals, sorry voor dit lange verhaal, want het valt ergens in het niet bij mensen die veel verder zijn geweest dan ik tot nu toe, maar ik kon maar niet stoppen met schrijven.
Gr. Aadje
Afgelopen dinsdag is mijn tweede miskraam gekomen. En gek, eigenlijk wist ik het al die tijd al.
De eerste miskraam kreeg ik in juli, na 7 weken. Waarschijnlijk was het toen al eerder gestopt want op een echo was niets te zien en uit het bloedonderzoek bleek dat er wel hormonen waren, maar niet veel.
Ik hoefde niet gecurreteerd te worden wat ik wel heel fijn vond.
Met ovulatietesten heb ik gekeken of mijn cyclus weer normaal op gang zou komen, voor de zwangerschap kon je daar namelijk de klok op gelijk zetten.
Dat was geheel niet verstoord.
17 dagen na de miskraam had ik weer een ei-sprong, dezelfde dag als altijd.
Na 14 dagen had ik wat bloedverlies dus ik dacht ongesteld te worden en was blij dat het nu echt weer normaal was.
Maar de bloeding zette maar niet door...
Enkele dagen gewacht, testje, en ja hoor, weer zwanger!
En toen kwam de grote zorg aanzetten, gaat het allemaal wel goed?
Vanwege de miskraam mocht ik al heel gauw een echo komen maken.
Dit was begin september.
Ik dacht toen bijna 8 weken te zijn. Bleek toen dat het toch wat achterliep, namelijk bijna 7 weken. Maar er was een hartje, dus op zich niets aan de hand, ik moest alleen na 5 weken nog een echo komen maken om zekerheid te krijgen over de werkelijke termijn.
En toch was ik er NOG niet gerust op.
Vervolgens zijn we op vakantie gegaan en tijdens de vakantie had ik een keer hele donkere afscheiding, maar dat was eenmalig.
Verloskundige gebeld. Die zei dat het oud bloed was, niets om ongerust over te zijn. Maar oud bloed is eens vers bloed geweest, dus waar komt dat dan vandaan???
De zorg werd bij mij steeds groter dat het niet goed zat. Maar ergens probeerde ik mezelf toch op te peppen door te zeggen dat het wel stom toeval zou zijn en de echo was toch goed, etc.
Afgelopen vrijdag had ik een bloedinkje. Ik verweet mezelf te druk in huis te zijn geweest met stofzuigen en dweilen. Zondag kreeg ik een beetje menstruatiepijn en had lichtbruine afscheiding. Dat was later weer weg.
Maandag voor het eerst voor controle naar de verloskundige. Zij heeft met de doptone getracht een hartje op te sporen en het apparaat heeft wat geregistreerd dus mijn zorg nam af op dat moment. 's Middags kwam die afscheiding weer, verloskundige maar weer gebeld, maar dit was normaal volgens haar. Bovendien moest ik eind deze week naar het ziekenhuis voor de 2e echo en ik mocht donderdag nog even langs komen bij haar om beter naar het hartje te kunnen luisteren dus weer een beetje rustig.
Dinsdag was de afscheiding wel heel donker en er zat wat bloed bij.
Er werd een echo geregeld in het ziekenhuis maar het beeld was al geen verassing meer voor mij, een leeg vruchtzakje.
Uit meeting bleek het de grootte te hebben van negen weken. Afgelopen maandag was ik precies 12 weken.
Ook nu is de bloeding weer zelf op gang gekomen en gisteren is het vruchje eruit gekomen, ik denk 5cm groot.
Het lag daar maar in de toiletpot en ik heb er heel lang naar zitten kijken en huilen. We hebben lang overlegd wat te doen maar na 2 uur besloten de pot toch maar door te trekken, met de deksel dicht.
Voor ons was het goed op dat moment.
Gisteravond heb ik krampen gekregen en die heb ik nu nog. Ik denk zelf dat het een soort weeen waren, want ze kwamen met gelijke tijden en duurde allen even lang.
Het bloedverlies is echter al een stuk minder.
Vanmorgen naar de huisarts geweest en die heeft me pijnstillers meegegeven en gevraagd het bloedverlies toch goed in de gaten te houden maar ik verwacht niet dat het nog erger wordt. Anders maakt ze volgende week een afspraak voor een echo om te kijken of alles weg is.
Uitgaande van mijn ervaring van vorige keer denk ik zelf dat dat wel zo is.
En die krampen vind ik niet gek, want ik ben natuurlijk bijna 3 maanden zwanger geweest, het is de baarmoeder die nu weer terug naar de oude staat moet.
Ergens heb ik er wel vrede mee, hoe raar het ook moge klinken, want het kindje was meer dan gewenst. Het is gewoon dat de zorg bij mij nu weg is.
Het is gewoon heel dubbel hoe ik me voel en eigenlijk kan ik het niet zo goed uitleggen.
Ik vind het erg jammer dat het voorbij is maar het opnieuw proberen denk ik nu maar even niet aan, want ik denk niet dat ik NOG een keer die spanning aankan of het allemaal wel goed is.
Ik moet in november naar een gynaecoloog om te onderzoeken hoe het nu kan dat ik twee keer een miskraam heb gekregen en dat is nu eigenlijk mijn vraag na dit iets te lange verhaal.
Heeft er iemand ook meerdere miskramen gehad en is hier onderzoek naar gedaan?
Wat kan ik verwachten?
En...zijn er mensen die begrijpen met wat ik bedoel met dat dubbele gevoel?
Nogmaals, sorry voor dit lange verhaal, want het valt ergens in het niet bij mensen die veel verder zijn geweest dan ik tot nu toe, maar ik kon maar niet stoppen met schrijven.
Gr. Aadje