Overgeven tijdens bevalling

B

BlauweMuis

Hoi hoi, ik moet nog 2,5 week tot de uitgerekende datum en ik merk dat ik steeds meer angstig word voor de bevalling. En dan vooral het idee dat veel vrouwen tijdens de bevalling moeten overgeven.. Misschien klinkt dit wat raar maar ik heb altijd al een angst gehad voor overgeven en ik werkte dan ook altijd met mijn hele lichaam tegen. Net zo lang tot het overgeef gevoel weer weg ging. En als het dan in sommige gevallen echt niet lukte om het binnen te houden, had ik het zo extreem dat het zelfs door m’n neus eruit kwam zetten. (Sorry voor het niet smakelijke onderwerp ?).
Nu zou ik heel graag willen weten hoe dit bij jullie bevalling(en) was. Moest je overgeven? Veel/vaak? Wat hielp? Etc. Los van deze angst kijk ik enorm uit naar het kleine wondertje straks ?
 
Niet overgegeven en ook geen enkele neiging toe gehad ondanks dat de wee-opwekkers volledig open stonden en ik een enorme weeenstorm kreeg. Misschien anders als het natuurlijk gaat maar van de pijn of oxytocine werd bij mij geen misselijkheid opgewekt. 
 
Ik heb bij mijn eerste ook overgegeven tijdens de weeën maar dat voelde eigelijk als een opluchting doordat je lichaam met andere dingen bezig is. Bij mij hielp het focussen op goed ademen en proberen een beetje in me zelf te keren. Nu 28 weken zwanger van nummer 2 dus we gaan het zien of het dit keer weer gebeurd.
 
Oh ja, daar was ik ook zo bang voor. Precies hetzelfde verhaal. Spuugangst. 
Ik heb tot 5 cm weinig anders gevoeld dan lichte menstruatiekrampen. En toen viel het een nachtje stil. In de loop van de ochtend werd ik overvallen door een weeenstorm. Ik ben heel erg misselijk geweest toen. 
Ik had een vergiftiging en zat dagelijks een paar uur in het ziekenhuis voor tesjes. We waren dus ook net klaar voor vertrek opnieuw richting het ziekenhuis. In de auto heb ik met eem zakje zitten hopen dat het er niet echt uit kwam. Het water liep me al in de mond. Maar om eerlijk te zijn. Ik had nog nooit een wee gevoeld, en ineens een weeenstorm. Dat is even schrikken hoor. Ik was gewoon helemaal in rep en roer, en vond alles wat er gebeurde spannend. Niet alleen de misselijkheid. Ik wist direct dat ik niks meer onder controle had, en dat als het eruit kwam dat het toch wel kwam. Baby of spuug haha! Ik wilde vooral graag de dokter zien vanwege de vergiftiging en dat ik nog maar 35 weken was. Dus de grootste gedachte was, als we maar in het ziekenhuis zijn, dan komt het goed.
Van de vergiftiging was ik niet op die manier misselijk trouwens, dit was echt de bevalling. En het trok weer weg toen ik eenmaal goed op gang was met weeen wegpuffen. Uiteindelijk niet overgegeven. 
 
Ook ik heb een aversie tegen overgeven en richting het einde van mijn zwangerschap zat ik met dezelfde angst als jij. 
Maar bij mij heeft de bevalling me zo overrompeld, de hele bevalling heeft maar 4 uur geduurd, waarvan ik ruim 3 kwartier heb geperst, een flinke stortbevallig dus. Ik had tussen de weeën ongeveer 5 seconden rust en dan kwam de volgende alweer.... op dat moment ben je zo in je bubbel, dat heel die angst weg is. Ik heb ook niet overgeven!
 
Ik heb een keer een beetje moeten overgeven tijdens het opvangen van de weeën. Het voelde voor mij al een opluchting want daarna was het misselijke gevoel meteen weg. Gelukkig ben ik niet lang misselijk geweest. Je lijf bereidt zichzelf op allerlei manieren voor en ook dit hoort erbij. Ik zat ook compleet in mijn eigen bubbel en je bent inderdaad met heel andere dingen bezig. Ik dacht bij alle ongemakken tijdens het opvangen van de weeën thuis, ok het hoort erbij, dit zorgt er alleen maar voor dat we onze kleine meid snel in onze armen kunnen sluiten.
 
Je moet ingelogd zijn om te kunnen reageren. Log in | Registreer
Terug
Bovenaan