Ik heb geen paniekstoornis maar wel een angststoornis. Dat lijkt heel erg op elkaar. Ik heb hier al vanaf mijn 15de last van en ben nu 31. Het gaat nu wel een stuk beter maar er zijn nog steeds dingen waar ik heel bang voor ben. Zoals alleen zijn. Toen ik er ook achter kwam dat ik zwanger was, raakte ik volledig in paniek. Ik kan niet alleen zijn en ik krijg een kindje. Wat nu? Mijn lieve vriend zei tegen me als je het echt niet trekt of echt geen uitweg ziet, dan breken we de zwangerschap af. Maar die gedachte is nooit in me op gekomen. Dat was dus geen optie. Toen al waren mijn “moedergevoelens” sterker als mijn angststoornis. Ik ben nu 27 weken zwanger en voel me gelukkig goed. Geen extra paniek of angst. Op dit moment zijn mijn vriend en ik bezig met een koophuis. Ook al ben ik jaren niet alleen geweest, wil ik mijn meisje een thuis bieden en alles klaar hebben voordat ze komt. Weer zet ik dus mijn angst opzij. Ik kan s nachts wel piekeren over hoe het straks moet als ze er is.. Mn hele omgeving zegt dat ik straks niet eens de tijd heb om angstig te zijn maar alleen maar druk ben met Mn kleine meid.
Ik ben wel in therapie en slik ook AD maar een lage dosis. Ook moet ik in het ziekenhuis bevallen. Maar dat vind ik niet erg. Ik vind het ook fijn om te lezen dat ik niet de enige ben!
Ik ben wel in therapie en slik ook AD maar een lage dosis. Ook moet ik in het ziekenhuis bevallen. Maar dat vind ik niet erg. Ik vind het ook fijn om te lezen dat ik niet de enige ben!