Papa, papa, papa

N

Nomade

Ik heb net ff keihard een potje gejankt op mijn slaapkamer. Misschien zijn het de hormonen ( 21 wkn zwanger ) en ik voel mij echt een aansteller maar het doet mij pijn. Sinds 20 maanden mag ik mij trotse mama noemen van een fantastisch zoontje! Na 6 iui pogingen en 5 jaar wachten ben ik eindelijk mama een naam die ik met trots draag.
Maar mijn zoontje noemt sinds 7 weken mij niet meer mama! Het is papa voor en papa na! Papa is zijn grootste vriend, speelt veel met hem en is zijn knuffelbeer. Ik heb ontzettend last van mijn zwangerschap gehad ( eerste 16 weken) en heb nu last van mijn bekken waardoor ik niet zo bewegelijk ben als voorheen dus zit veel op de bank of stoel,vooral jaren dag werken. In het begin dachten we het is een fase maar nu 7 weken later is het alleen maar meer geworden. Mijn man geeft telkens mama aan maar dat wordt door mij zoontje herhaald als papa....
Elke avond leg ik hem op bed, doe ons ritueel en zing voor hem. Nu bij de laatste zin van het liedje zei hij 3 x zachtjes papa, ik brak. Heb hem een kusje gegeven en heb op eigen slaapkamer even gehuild....
Ik knuffel veel met hem, zing liedjes met hem wat hij heerlijk vindt, speel wanneer ik het kan pakspelletjes waar hij de slappe lach van krijgt en lees veel boekjes op schoot waar hij heerlijk tegen mij aan ligt. Hij knuffelt mij ook nog wel en zoekt contact maar ik merk echt dat het een papa kindje is, papa kleef aan, komt papa de kamer binnen dan is hij gelijk op papa gefixeerd en is het papa voor en papa na...ik vind het erg om toe te geven maar ik voel mij jaloers , buitengesloten.... Wie herkent dit ...? Is dit een fase of zal ik dit moeten accepteren...
 
Dit is echt een fase. Hier is het ook alleen maar 'papa'. Vandaag zijn onze dochter en ik lekker een dag samen geweest en dan is het ook wel meer 'mama', maar papa is haar vriend.
 
Mijn man heeft t, dochterlief is weg van mama, papa is mwah. Vindt ie echt niet leuk en ik ook niet altijd want ik heb zelden rust. En als dw baby er zo is (mei), zal ze veel meer met papa moeten gaan doen.. maar ik denk ook dat het een fase is. Hier helpt het als papa pakkertje of verstoppertje met haar doet, of haar door de lucht laat vliegen. Dat kan papa als de beste. Maar knuffelen, troosten, spelen, dat is weer meer mama.. trek het je niet aan, de hormonen maken het gewoon allemaal net wat pittiger!
 
Hey nomade, ik ken je nog uit het zwangerschapstopic. Mijn oudste dochtertje is net zo oud en ook daar is het papa voor en na. Ze zei veel eerder papa dan mama en dat heeft heel lang geduurd. Inmiddels zegt ze soms wel mama, maar vaak ook niet. Mijn vriend werkt vanuit huis en ze vraagt honderd keer op een dag "papa?". Ook wanneer we ergens zijn, zoals op het cb vandaag, wijst ze dingen aan die haar aan papa doen denken en zegt ze papa. Ze is gewoon heel gek op hem. Op mij ook hoor, ze kan heerlijk met me kroelen, maar doordat ze 12 weken geleden een zusje heeft gekregen, brengt ze nu ook meer tijd met haar vader door. Hij gaat er bv s nachts voor haar uit, omdat ik nog bv geef aan de jongste. En ook s ochtends staan ze samen op. Ik snap dat je het lastig vindt, maar probeer het ook van de positieve kant te zien. Als de baby er is dan is het juist fijn dat hij ook zo'n goede band heeft met zijn vader. En over een tijdje slaat het weer om hoor, het zijn vaak fases. Los daarvan is de band met vaders en moeders echt wel anders en kan het denk ik prima naast elkaar bestaan.
 
Niet het je aantrekken. Kinderen trekken in verschillende fases naar een ouder toe. Mijn zoontje van 3 is nu ook in de pappa fase. Krijst als pappa even weggaat, bij pappa wil ie zitten.. Even slikken, maar dat betekent niet dat ie mij niet lief vindt. Over een tijdje kan het weer anders zijn
Eerder was het altijd mamma en vond mijn vriend dat minder leuk. 
 
Wat is dit herkenbaar zeg. Zat er laatst zelf nog aan te denken om een topic hierover te openen. Ons zoontje is 18 maanden en is sinds een week of 2 echt op papa gefocussed. ‘S avonds als ik hem een verhaaltje voor het slapen gaan voor wil lezen, begint hij gewoon heel erg te huilen omdat papa hem voor moet lezen. Ook de laatste knuffel voor het slapen moet door papa gedaan worden. Als ik alleen met hem ben, hebben we het echt wel leuk (zoals jij ook aangeeft), maar zodra papa thuis is, is mama even niet meer de belangrijkste. Kwam er vanavond wel achter dat ik de enige ben die een flesje melk mocht geven, dus voelde mijn man zich weer achtergesteld (lees: blij gevoel voor deze mama hihi). Maar inderdaad, ik heb laatst ook een potje zitten janken. Hij was voorheen echt een mama kindje en was me vaak aan het knuffelen en kussen. Ik denk dat we er maar gewoon het beste in mee kunnen gaan. Er tegen vechten werkt alleen maar averechts denk ik. En maar hopen dat die knuffels en kusjes weer terug komen
 
Heeel herkenbaar hoor. Wij hebben ook een dreumes van 21 maanden en ik ben inmiddels 37 weken zwanger. We hebben hier in januari zo'n fase gehad. Alleen maar papa papa papa. Huilen als papa weg ging. Wij vonden dit beide heel moeilijk, want als we met hem wilden spelen dan zat ik er voor niets bij en mijn vriend kon niet eens even koffie tussendoor drinken. Het is echt een fase en komt wel weer terug. Onze dreumes wil graag gek doen. Ik zette dan ook wel eens een skihut muziekje hard op en dan gingen we samen even dansen of hij mocht van mij even juf Roos of teletubbies kijken. Dan kwam hij heel lief bij mij knuffelen. Het zeggen van papa als jij mama zegt kan ook een spelletje zijn hoor. Doet die van ons juist express andersom. Je kunt proberen ook veel papa papa te zeggen en kijken wat er gebeurd. Heel veel succes en geniet van de momenten dat jij wel de aandacht krijgt.
 
Komt van zelf goed lekker laten is jou kind ook soms trekt naar ene heel lang en daarna na andere nou moet ik zeggen dat die van mij veel naar mij trek maar o wat ben ik dan blij als die paar dagen alleen papa heb je kan het zien als ontspanning
 
Je moet ingelogd zijn om te kunnen reageren. Log in | Registreer
Terug
Bovenaan