Ik weet niet of dit de juiste plek is omdat ik hier vooral veel lees over het verlies van een kind, maar in november vorig jaar is mijn partner overleden. Ik bleef met twee jongetjes van 4 en 6 jaar achter. Ik ben op zoek naar lotgenoten waarmee ik af en toe kan mailen, ervaringen kan delen en uitwisselen. Je voelt je vaak zo alleen staan, en het zou prettig zijn om elkaar te kunnen steunen.
Installeer de app
How to install the app on iOS
Follow along with the video below to see how to install our site as a web app on your home screen.
Opmerking: This feature may not be available in some browsers.
Je gebruikt een verouderde webbrowser. Het kan mogelijk deze of andere websites niet correct weergeven.
Het is raadzaam om je webbrowser te upgraden of een browser zoals Microsoft Edge of Google Chrome te gebruiken.
Het is raadzaam om je webbrowser te upgraden of een browser zoals Microsoft Edge of Google Chrome te gebruiken.
Partner overleden
- Onderwerp starter ANONYMOUS_USERNAME
- Startdatum
Hoi Marian,
ik ken je gevoel, mijn man is 6 jaar geleden verongelukt, ik bleef achter met een dochter van 1 en half en de jongste moest nog geboren worden, dat gebeurde 2 week later.
ik wil graag met je mailen, mijn mailadres is t.beukelman@wanadoo.nl ik hoop snel iets van je te horen!!! en heel veel sterkte en kracht!!!!
liefs Tamara
ik ken je gevoel, mijn man is 6 jaar geleden verongelukt, ik bleef achter met een dochter van 1 en half en de jongste moest nog geboren worden, dat gebeurde 2 week later.
ik wil graag met je mailen, mijn mailadres is t.beukelman@wanadoo.nl ik hoop snel iets van je te horen!!! en heel veel sterkte en kracht!!!!
liefs Tamara
Hai,
ik ken (gelukkig) je gevoel niet, maar ik leef zo goed als dat kan met je mee.
Vanmorgen was het wel even heel dichtbij, m'n man belde net nadat hij naar zijn werk was vertrokken dat hij een ongeluk had gehad. Hij is er gelukkig redelijk goed vanaf gekomen, wel een wonder volgens de politie! Een engeltje op z'n schouder.
8,5 jaar terug is mn zus verongelukt, iets heel anders, maar op zo'n moment.......
Hoe gaat het met je zoontjes?
Ik wil je/jullie heel veel sterkte en alle goeds toewensen.
Liefs Gieneke
ik ken (gelukkig) je gevoel niet, maar ik leef zo goed als dat kan met je mee.
Vanmorgen was het wel even heel dichtbij, m'n man belde net nadat hij naar zijn werk was vertrokken dat hij een ongeluk had gehad. Hij is er gelukkig redelijk goed vanaf gekomen, wel een wonder volgens de politie! Een engeltje op z'n schouder.
8,5 jaar terug is mn zus verongelukt, iets heel anders, maar op zo'n moment.......
Hoe gaat het met je zoontjes?
Ik wil je/jullie heel veel sterkte en alle goeds toewensen.
Liefs Gieneke
HAI
Ik heb niet mijn partner verloren gelukkig, maar helaas wel mijn vader ( ik was op 3 weken na 5 jaar)
Ik heb hier wel mee te maken gehad, want toen ik op schoo,zat werd ik hierdoor erg gepast, ik werd het zwarte schaap zullen we maar zeggen. ik mocht niet mee doen omdat ik geen papa had. en als ik dan zij ja maar haar/zijn ouders zijn uitelkaar, ja maar dan heb je nog wel een papa en mama. dit speelde af tussen mijn 5.5 en 8ste levenjaars. kan je niet voor stellen dat je eigenlot genoten kleuters en groep 3ers zo zijn , hoe ze het vandaan halen ergens enzo.
gelukkig heeft mijn moeder een nieuwe parnter gevonden ( toen was mijn vader 6 jaar overleden ) en zijn we gelukkig verhuisd en heb ik een hele leuke lagerschooltijd gehad nog en middelbare schooltijd.Hij was een echte papa voor mij want hij kwam toen ik 10.5 jr was in mijn mijn leven. helaas is hij 2 jaar overleden aan een ziekte.
Nu ik zels zwanger was miste ik mijn beide vaders heel erg omdat ik hun nooit kan vertellen dat hun kleine meisje een baby heeft gekregen. en dat ze het nooit zullen zien /vasthouden en zien opgroeien. gelukkig wist mijn laatste vader dat wij een kinder wens hadden en hebben we gelukkig de namen van zowel een jongen als meisje verteld aan hem. daar ben ik heel erg blij mee. 6 mnd later waren wij zwanger.
mijn moeder had 2 taken vader en moeder zijn, en ik moet zeggen mijn moeder heeft dat die 6 jaar heel goed gedaan en ik ben niks te kort gekomen, wel gingen mijn zussen over mij heersen en vertellen wat ik niet mocht, mijn moeder zei altijd he laten ik ben de mama en niet jullie.( ik scheel namelijk 7 en 10 jaar met hun)
heel veel stekte
Ik heb niet mijn partner verloren gelukkig, maar helaas wel mijn vader ( ik was op 3 weken na 5 jaar)
Ik heb hier wel mee te maken gehad, want toen ik op schoo,zat werd ik hierdoor erg gepast, ik werd het zwarte schaap zullen we maar zeggen. ik mocht niet mee doen omdat ik geen papa had. en als ik dan zij ja maar haar/zijn ouders zijn uitelkaar, ja maar dan heb je nog wel een papa en mama. dit speelde af tussen mijn 5.5 en 8ste levenjaars. kan je niet voor stellen dat je eigenlot genoten kleuters en groep 3ers zo zijn , hoe ze het vandaan halen ergens enzo.
gelukkig heeft mijn moeder een nieuwe parnter gevonden ( toen was mijn vader 6 jaar overleden ) en zijn we gelukkig verhuisd en heb ik een hele leuke lagerschooltijd gehad nog en middelbare schooltijd.Hij was een echte papa voor mij want hij kwam toen ik 10.5 jr was in mijn mijn leven. helaas is hij 2 jaar overleden aan een ziekte.
Nu ik zels zwanger was miste ik mijn beide vaders heel erg omdat ik hun nooit kan vertellen dat hun kleine meisje een baby heeft gekregen. en dat ze het nooit zullen zien /vasthouden en zien opgroeien. gelukkig wist mijn laatste vader dat wij een kinder wens hadden en hebben we gelukkig de namen van zowel een jongen als meisje verteld aan hem. daar ben ik heel erg blij mee. 6 mnd later waren wij zwanger.
mijn moeder had 2 taken vader en moeder zijn, en ik moet zeggen mijn moeder heeft dat die 6 jaar heel goed gedaan en ik ben niks te kort gekomen, wel gingen mijn zussen over mij heersen en vertellen wat ik niet mocht, mijn moeder zei altijd he laten ik ben de mama en niet jullie.( ik scheel namelijk 7 en 10 jaar met hun)
heel veel stekte
hoi allemaal
bij mij is (gelukkig) niet mijn partner overleden maar mijn vader... ik heb veel stress daardoor gehad ik de zwangerschap..
mijn vader kreeg vorig jaar rond april te horen dat hij kanker had en dat hij uitzaaiingen had in zijn hele lichaam en in die zelfde week kwamen wij erachter dat wij een baby'tje erbij kregen, mijn hele zwangerschap zijn we 2 á 3 x in de week naar hem toe gegaan om hem en mijn moeder te steunen, met de kerst ging het heel slecht met hem en we hebben liggen waken bij hem, maar hij kwam erboven op, hij vocht en vocht om zijn kleinkindje te mogen leren kennen.. met oud en nieuw ging het enorm slecht en we gingen niet meer naar huis(we wonen 80 km verder dan mijn ouders) we waakten om de beurt, mijn moeder was er altijd (natuurlijk) hij lag thuis daar wilde hij sterven..mijn oom en vrouw, de beste vriend en diens vrouw en ik met mijn partner, mijn broer kon het niet aan om zijn vader daarzo te zien liggen, maar ik wilde er steeds voor hem zijn, want hij had jaren lang voor mij klaargestaan...
ik was inmiddels 8 maanden zwanger en het werd wel heeeel zwaar voor mij en ouderjaarsavond werden we bij hem geroepen (we logeerde bij mijn broer) en we reden heel snel erheen en zijn die nacht bij hem gebleven, zodra de familie bij hem waren werd hij heel rustig en sliep hij lekker in.. op 2 januari was het nieuwjaarsconcert op de duitser (dat was zijn favoriete programma) en bij zijn favo liedje ging zijn arm omhoog en deed met de muziek mee.. mijn vader was al onder de morfine en sliep de laatste dagen alleen maar, ivm de pijn die hij had.
die middag deed hij ineens zijn ogen open en hij keek iedereen apart aan en glimlachte naar ons en toen overleed hij met een glimlach op zijn gezicht..
2 weken erna ben ik bevallen van een prachtige dochter. hij heeft op zijn sterfbed aan mijn moeder en verzorging verteld dat hij had gezien dat ik een prachtige dochter zou krijgen en ik merk nu dat hij veel bij haar is.. bijv... haar wippertje gaat ineens schommelen een tijd terwijl zij heeel vast ligt te slapen.
dadelijk ga ik naar zijn graf toe om een bloemetje bij zijn graf te leggen en daarna heb ik mijn moeders verjaardag... ohjee ik zie er tegenop want het is haar eerste verjaardag zonder hem..
ik hoop dat het verhaal niet te lang is.
groetjes sil
bij mij is (gelukkig) niet mijn partner overleden maar mijn vader... ik heb veel stress daardoor gehad ik de zwangerschap..
mijn vader kreeg vorig jaar rond april te horen dat hij kanker had en dat hij uitzaaiingen had in zijn hele lichaam en in die zelfde week kwamen wij erachter dat wij een baby'tje erbij kregen, mijn hele zwangerschap zijn we 2 á 3 x in de week naar hem toe gegaan om hem en mijn moeder te steunen, met de kerst ging het heel slecht met hem en we hebben liggen waken bij hem, maar hij kwam erboven op, hij vocht en vocht om zijn kleinkindje te mogen leren kennen.. met oud en nieuw ging het enorm slecht en we gingen niet meer naar huis(we wonen 80 km verder dan mijn ouders) we waakten om de beurt, mijn moeder was er altijd (natuurlijk) hij lag thuis daar wilde hij sterven..mijn oom en vrouw, de beste vriend en diens vrouw en ik met mijn partner, mijn broer kon het niet aan om zijn vader daarzo te zien liggen, maar ik wilde er steeds voor hem zijn, want hij had jaren lang voor mij klaargestaan...
ik was inmiddels 8 maanden zwanger en het werd wel heeeel zwaar voor mij en ouderjaarsavond werden we bij hem geroepen (we logeerde bij mijn broer) en we reden heel snel erheen en zijn die nacht bij hem gebleven, zodra de familie bij hem waren werd hij heel rustig en sliep hij lekker in.. op 2 januari was het nieuwjaarsconcert op de duitser (dat was zijn favoriete programma) en bij zijn favo liedje ging zijn arm omhoog en deed met de muziek mee.. mijn vader was al onder de morfine en sliep de laatste dagen alleen maar, ivm de pijn die hij had.
die middag deed hij ineens zijn ogen open en hij keek iedereen apart aan en glimlachte naar ons en toen overleed hij met een glimlach op zijn gezicht..
2 weken erna ben ik bevallen van een prachtige dochter. hij heeft op zijn sterfbed aan mijn moeder en verzorging verteld dat hij had gezien dat ik een prachtige dochter zou krijgen en ik merk nu dat hij veel bij haar is.. bijv... haar wippertje gaat ineens schommelen een tijd terwijl zij heeel vast ligt te slapen.
dadelijk ga ik naar zijn graf toe om een bloemetje bij zijn graf te leggen en daarna heb ik mijn moeders verjaardag... ohjee ik zie er tegenop want het is haar eerste verjaardag zonder hem..
ik hoop dat het verhaal niet te lang is.
groetjes sil
hoi ,
ik weet hoe je voeld
ik heb 2 jaar geleden mijn vriendin verloren ,toen was mijn zoontje 2 jaar oud
en we gingen altijd op de verjaardag van zijn omeder naar het graf en thuis hebben we op de kast een plekje voor haar foto en iederavond steken we een kaarsje aan en denken we aan haar
we hebben nu sins 1 jaar een nieuwe lieve moeder en ik een vriendin
mijn zoontje is er heel erg blij mee, maar weet hee lgoed dat ze zijn echte moeder niet kan vervangen .
dus ik weet hoe je voeld
ik hoop dat ik je kan helpen met dit verhaal over mijn gezin
en de tips die er in staan .
heel veel sterke in de toekomst .
gr tim klijn
ik weet hoe je voeld
ik heb 2 jaar geleden mijn vriendin verloren ,toen was mijn zoontje 2 jaar oud
en we gingen altijd op de verjaardag van zijn omeder naar het graf en thuis hebben we op de kast een plekje voor haar foto en iederavond steken we een kaarsje aan en denken we aan haar
we hebben nu sins 1 jaar een nieuwe lieve moeder en ik een vriendin
mijn zoontje is er heel erg blij mee, maar weet hee lgoed dat ze zijn echte moeder niet kan vervangen .
dus ik weet hoe je voeld
ik hoop dat ik je kan helpen met dit verhaal over mijn gezin
en de tips die er in staan .
heel veel sterke in de toekomst .
gr tim klijn
Hoi Marian,
Ik kan er in zoverre over meepraten dat mijn zusje vorig jaar Februari haar man heeft verloren aan kanker, hij was 39 jaar oud. Hij liet dus ook 2 kleine kinderen achter van 6 en 4 jaar.
Het was voor ons een hele dubbele periode, ik was net 6 dagen eerder bevallen van een zoon, dus ik stond in mijn kraamtijd aan het graf van mijn zwager.
Ik kan me heel goed voorstellen wat er door je heengaat, mijn zus zit op een forum met allemaal jonge mensen die hun partner zijn verloren.
Als je wilt kan ik aan haar het adres eens vragen?
Ik hoor het wel als je dit wilt.
Groetjes en veel sterkte.
Margriet
Ik kan er in zoverre over meepraten dat mijn zusje vorig jaar Februari haar man heeft verloren aan kanker, hij was 39 jaar oud. Hij liet dus ook 2 kleine kinderen achter van 6 en 4 jaar.
Het was voor ons een hele dubbele periode, ik was net 6 dagen eerder bevallen van een zoon, dus ik stond in mijn kraamtijd aan het graf van mijn zwager.
Ik kan me heel goed voorstellen wat er door je heengaat, mijn zus zit op een forum met allemaal jonge mensen die hun partner zijn verloren.
Als je wilt kan ik aan haar het adres eens vragen?
Ik hoor het wel als je dit wilt.
Groetjes en veel sterkte.
Margriet
Hoi
wij kregen vorig jaar tehoren dat mijn stiefvader de ziekte van kahler heeft(een van de soorten kanker)En op dat moment kreeg ik te horen dat ik ongeveer 7 weken zwanger was.En dan gaat er van alles door je heen dat is niet te beschrijven.Mijn dochter is geboren op 30 april dit jaar.Mijn stiefvader leeft nog wel,hij heeft een stamcellen transplantatie gehad waar door hij nu nog iets langer leeft maar voor hoe lang is de vraag.Tijdens de zwangerschap had ik er heel erg moeilijk mee.Tijdens mijn bevalling kon hij niet komen want hij zat toen intern vanwege de operatie.Ik was er helemaal kapot van en erg verdrietig en ik wou dat hij zijn kleindochter zag.Ik heb toen mijn stoute schoenen aangedaan en na een week van mijn bevalling heeft mijn vriend mij en onze dochter in de rolstoel naar hem toe(in het zieknhuis) gebracht. Maar hij wist van niets maar wij hadden een dag van tevoren tehoren gekregen dat er geen kinderen mochten komen.Wij hebben 3 kwartier moeten wachten op de zusters en de dokter voor toe stemming.En gelukkig streek de dokter over zijn hart en zei voor deze ene keer.Wij reden naar zijn kamer en hij huilde in tranen uit en ik ook.En ik was zo blij dat hij haar als eerste heeft gezien in plaats van mijn tantes en ooms want dat was mijn wens.Hij is nu weer thuis hij heeft het heel zwaar en wij duimen dat hij deze sinterklaas en kerst kan mee maken.Hij geniet nu heel erg van onze meisje.
jij ook veel sterkte bauwina en janine
wij kregen vorig jaar tehoren dat mijn stiefvader de ziekte van kahler heeft(een van de soorten kanker)En op dat moment kreeg ik te horen dat ik ongeveer 7 weken zwanger was.En dan gaat er van alles door je heen dat is niet te beschrijven.Mijn dochter is geboren op 30 april dit jaar.Mijn stiefvader leeft nog wel,hij heeft een stamcellen transplantatie gehad waar door hij nu nog iets langer leeft maar voor hoe lang is de vraag.Tijdens de zwangerschap had ik er heel erg moeilijk mee.Tijdens mijn bevalling kon hij niet komen want hij zat toen intern vanwege de operatie.Ik was er helemaal kapot van en erg verdrietig en ik wou dat hij zijn kleindochter zag.Ik heb toen mijn stoute schoenen aangedaan en na een week van mijn bevalling heeft mijn vriend mij en onze dochter in de rolstoel naar hem toe(in het zieknhuis) gebracht. Maar hij wist van niets maar wij hadden een dag van tevoren tehoren gekregen dat er geen kinderen mochten komen.Wij hebben 3 kwartier moeten wachten op de zusters en de dokter voor toe stemming.En gelukkig streek de dokter over zijn hart en zei voor deze ene keer.Wij reden naar zijn kamer en hij huilde in tranen uit en ik ook.En ik was zo blij dat hij haar als eerste heeft gezien in plaats van mijn tantes en ooms want dat was mijn wens.Hij is nu weer thuis hij heeft het heel zwaar en wij duimen dat hij deze sinterklaas en kerst kan mee maken.Hij geniet nu heel erg van onze meisje.
jij ook veel sterkte bauwina en janine