partner

Mijn echtgenoot is een echte man van Mars (als je begrijpt wat ik bedoel) maar ontzettend betrokken! Vooral in het begin was hij er in zijn hoofd meer mee bezig dan ik; had de hele dag de neiging me op te bellen omdat hij 't zo geweldig vindt...
Nu moet ik wel zeggen dat dit een gezamenlijk besluit is geweest; we wilden het echt samen en er was een mega lijst met criteria zeg maar die 'o.k.' moesten zijn eer we zwanger wilden worden. Eén daarvan is dat we er allebei aan toe moesten zijn en dus niet de vrouw die 't misschien doordrukt.

Mijn man is ook erg zorgzaam. In het begin was ik erg moe en hij kookte dan voor me; biologische roerbakgroente omdat dat gezond is, zoooo lief! Zelf nam hij dan pizza want groente vond hij té gezond voor zichzelf.
Verder stofzuigt hij in huis - wel 3 dagen later dan dat ik 't zou doen, maar toch - boodschappen deden we altijd al samen, hij maakt de oven schoon "dat spul is niet goed voor jou" en praat zo nu en dan tegen mijn buik.
Babyspullen interesseren hem niet zoveel; bij de meeste dingen doe ik de 'voorselectie' en hij de 'naselectie'. Ik ben dus bv. eerst behangboeken en geb.kaartjesboeken gaan doorkijken en de leuke die overbleven heeft hij toen bekeken. Ik betrek hem wel overal bij, vraag hem of hij die tweedehands meubels leuk vindt? ja, okee dan nemen we ze. Voor wat betreft badspulletjes, wiegje en dat soort dingen vind hij alles prima dus dat heb ik met een vriendin gekocht.
Hij vindt ons kind belangrijker, dáár is hij dus wel heel erg mee bezig, en met mijn welzijn. Zo zorgt hij ervoor dat ik absoluut geen stress krijg en neemt eea. over als het teveel voor mij is. Echt super dus! Ik kan me geen betere man wensen!!
 
Mijn man is zo betrokken dat hij geen enkel moment wil missen.
Hij gaat mee naar de vk, echo maken,
we praten veel, hij leest boeken over hoe het met mij en met de baby gaat, over het vaderschap en hij ontzient mij van zware dingen ook het huihouden. (soms een beetje te)
Ik mag dus echt niet klachen.
Hij is van mening dat ik in alle rust van onze zwangerschap moet genieten en me geen zorgen moet maken over onbelangrijke dingen.
Kortom ik mag alleen maar leuke dingen doen en denken. Lief he?
Even voor de duidelijkheid mijn man is absoluut geen watje hij is wel degelijk een echte man!!
Soms verschillen we van mening omdat ik vind dat ik bepaalde dingen zonder problemen best zelf kan doen.
Wat een luxe probleem, he?

Vriendelijke groet, Gwen
 
Ik moest heel erg wennen over de omgang van mijn man wat betreft de zwangerschap. Het is natuurlijk wel zo dat vrouwen het gewoon heel anders ervaren als mannen. Wij vrouwen worden er al die weken 24 uur per dag mee geconfronteerd. Als een man op z'n werk zit bv. zit het er dik in dat hij er voorlopig even niet aan denkt. Wij voelen het ook bewegen, leven en het doet veel met je emotioneel. Mijn man is niet zo van het buikie aaien en zo. De laatste paar weken gaat het met mij wat minder goed en dan komt z'n ware aard naar boven. Ik zit nu verplicht thuis (hoge bloeddruk) en hij belt me een paar keer per dag op om te vragen hoe het met me gaat en om te zeggen dat ik niks moet doen in huis. Dat is dan ook wel weer grappig. Dan zegt'ie dat ik de ramen niet mag lappen maar vervolgens doet hij het zelf ook niet. Dat is misschien meer een puntje van mannelijk en vrouwelijk inzicht hihihi. Ik laat het lekker z'n beloop en hij doet echt heel erg z'n best en dan maakt het me eigenlijk geen bal uit hoe en wanneer het dan gebeurd. Hij is wel vanaf het begin heel erg bezig geweest met de kinderkamer. Hij is hem echt helemaal zelf aan het maken en wil er echt het mooiste van het mooiste van maken, dat is dan weer zijn manier van uiten.
Wat ik wel heel fijn vind. Gisteren bv. lagen we in bed en dan boel ik ineens een hand over m'n buik gaan en word hij helemaal gelukkig als de kleine daarop reageerd. Hij zit dan niet vaak aan m'n buik maar als hij het dan doet geeft het ook een heel mooi, speciaal gevoel. het zit'm in de kleine dingen....

Liefs, Ank 32,4 weken
 
Terug
Bovenaan