<p>Mijn zoontje (bijna 3) gaat sinds een half jaar naar de peuterspeelzaal, 2 ochtenden.<br /><br />Zoon had in het begin moeite met afscheid nemen (hij is normaal nagenoeg fulltime bij mij) maar dat ebte weg en inmiddels gaat hij zonder huilen heen). So far, so good. <br /><br />Als ik hem ophaal en ik vraag even kort hoe het is gegaan, dan vertellen de leidsters altijd hetzelfde: zoon doet nergens aan mee, praat niet, weigert te eten en te drinken, blijft voor zich uit staren. Er wordt gesproken over een mogelijke taalachterstand qua spraak en begrip, etc. Altijd een beetje negatief van aard. Ik herken het gedrag wel een beetje maar trek hier wel andere conclusies uit. De leidsters lijken meer "een probleem" te zien en komen met tips voor mij (zoals naar logopedie gaan) maar ik zie een kind die drukte overweldigend vindt, een introverte aard heeft, wat terughoudend is bij onbekende mensen. Een echte "kat uit de boom-kijker" die wat meer tijd nodig heeft. Wat ik trouwens heel erg herken bij mezelf. <br /><br />Het doet me verdriet dat mijn jongen niet de tijd lijkt te mogen nemen en dat hij niet zichzelf mag zijn, met zijn eigen tempo om zich hierin te ontwikkelen. Kort gezegd zie ik het probleem niet maar vind ik het wel vervelend dat de leidsters er wel een probleem in zien/van maken. Ik ben bang dat het mijn zoons zelfvertrouwen aantast doordat zijn gedrag zo negatief wordt uitgelegd. Hij staat er gewoon bij en, in tegenstelling tot wat de leidsters denken, is er met zijn begrip niks mis (uit goede wil het onderzoekje door de logopedist laten uitvoeren, hier kwamen qua begrip geen bijzonderheden uit). Hij hoort en snapt dus de kritiek op zijn gedrag. Ik ben bang dat hij daardoor helemaal niet uit zijn schulp raakt.<br /><br />Hoe kan ik hier nou het beste mee om gaan? Ik wil aangegeven dat ik negatief commentaar op zijn gedrag liever hoor als hij er niet bij staat, maar dan heb ik nog steeds geen invloed op hoe de leidsters er onderling over praten op andere momenten gedurende de ochtend of rechtstreeks tegen hem. Ik wil niet dat mijn kind denkt dat er iets mis met hem is.<br /><br />Verder: Hoe kan ik mijn zoon helpen om te proberen mee te doen? Of iets van de leidsters aan te nemen? Hij doet thuis (bijna
) altijd wat ik zeg, begrijpt mij heel goed, voert opdrachtjes uit, wil thuis veel zelf doen, etc. Maar op de peuterspeelzaal lijkt het alsof hij overal hulp bij nodig heeft of iets niet snapt. Klimt niet zelf op zijn stoel, eet niet zelf zijn fruit, doet zijn schoenen niet uit. Dit kan hij dus allemaal wel, maar hij doet het alleen als ik dat zeg, niet als iemand anders het vraagt... Ik denk omdat hij zich dus nog niet zo vrij voelt met de leidsters, de (drukke) omgeving, de andere kinderen, etc. En ondertussen denken de leidsters dat hij "dom" is (uiteraard niet met die woorden gezegd) of ze vragen dan of ik wel eens naar de speeltuin ga en of ik wel voorlees. Voor de goede orde: ja, dat doe ik en de suggestie dat ik dat niet zou doen, irriteert me, merk ik.</p><p>Laatst gaf een leidster zelfs aan dat mijn zoon niet weet waar zijn neus is (omdat hij dus niet mee deed met het liedje hoofd-schouders-knie-teen) en dat hij het verschil tussen ja en nee niet weet (omdat hij geen antwoord op haar geeft). En tja, thuis wijst hij al zijn lichaamsdelen goed aan en kent hij niet alleen het verschil tussen ja/nee, maar ook links/rechts, groot/klein en achter/voor/naast/onder, etc. Alleen zodra ik hem uitdaag om het zelf te benoemen, klapt hij ook bij mij dicht. Hij kan bijvoorbeeld prima uit zichzelf aangeven dat iets rood of blauw is, dus ook het noemen. Maar als ik vraag: welke kleur heeft deze auto? Tja, dan krijg ik ook geen antwoord. Ik maak me inmiddels dus best druk of hij niet al in zijn zelfvertrouwen is aangetast.</p><p>In ieder geval erken ik wel dat mijn zoon minder praat dan anderen van zijn leeftijd, en ik ben ook zeker niet een moeder die haar eigen kind briljant of bovenmatig intelligent vindt. Ik ben gewoon realistisch als ik zeg dat hij nagenoeg alles begrijpt en andersom is hij ook te begrijpen. Het is ook totaal geen gefrustreerd kind, weinig driftbuien. Gewoon een rustig en voorzichtig kind. Dat andere kinderen "verder zijn" interesseert me eigenlijk niet zo.<br /><br />Ik heb overigens niet het idee dat hij het niet naar zijn zijn heeft op de peuterspeelzaal en door te observeren leert hij er toch wel een hoop dat goed voor hem is, denk ik. Bovendien kan ik thuis nooit de situatie nabootsen om hem beter voor te bereiden op school en op "het echte leven" waarbij het helaas soms lijkt alsof het gedomineerd wordt door extraverte mensen/kinderen. Op de een of andere manier moet mijn kind daar wel zijn weg in vinden. <br /><br />Lang verhaal..... Bedankt het lezen. Willen jullie met mij meedenken hoe hier mee om te gaan? Mijn vraag is dus tweedelig: hoe kan ik het beste omgaan met de leidsters en hoe help ik mijn zoon een beetje extra zonder dat ik hem het gevoel geef dat er iets mis met hem is?</p>
) altijd wat ik zeg, begrijpt mij heel goed, voert opdrachtjes uit, wil thuis veel zelf doen, etc. Maar op de peuterspeelzaal lijkt het alsof hij overal hulp bij nodig heeft of iets niet snapt. Klimt niet zelf op zijn stoel, eet niet zelf zijn fruit, doet zijn schoenen niet uit. Dit kan hij dus allemaal wel, maar hij doet het alleen als ik dat zeg, niet als iemand anders het vraagt... Ik denk omdat hij zich dus nog niet zo vrij voelt met de leidsters, de (drukke) omgeving, de andere kinderen, etc. En ondertussen denken de leidsters dat hij "dom" is (uiteraard niet met die woorden gezegd) of ze vragen dan of ik wel eens naar de speeltuin ga en of ik wel voorlees. Voor de goede orde: ja, dat doe ik en de suggestie dat ik dat niet zou doen, irriteert me, merk ik.</p><p>Laatst gaf een leidster zelfs aan dat mijn zoon niet weet waar zijn neus is (omdat hij dus niet mee deed met het liedje hoofd-schouders-knie-teen) en dat hij het verschil tussen ja en nee niet weet (omdat hij geen antwoord op haar geeft). En tja, thuis wijst hij al zijn lichaamsdelen goed aan en kent hij niet alleen het verschil tussen ja/nee, maar ook links/rechts, groot/klein en achter/voor/naast/onder, etc. Alleen zodra ik hem uitdaag om het zelf te benoemen, klapt hij ook bij mij dicht. Hij kan bijvoorbeeld prima uit zichzelf aangeven dat iets rood of blauw is, dus ook het noemen. Maar als ik vraag: welke kleur heeft deze auto? Tja, dan krijg ik ook geen antwoord. Ik maak me inmiddels dus best druk of hij niet al in zijn zelfvertrouwen is aangetast.</p><p>In ieder geval erken ik wel dat mijn zoon minder praat dan anderen van zijn leeftijd, en ik ben ook zeker niet een moeder die haar eigen kind briljant of bovenmatig intelligent vindt. Ik ben gewoon realistisch als ik zeg dat hij nagenoeg alles begrijpt en andersom is hij ook te begrijpen. Het is ook totaal geen gefrustreerd kind, weinig driftbuien. Gewoon een rustig en voorzichtig kind. Dat andere kinderen "verder zijn" interesseert me eigenlijk niet zo.<br /><br />Ik heb overigens niet het idee dat hij het niet naar zijn zijn heeft op de peuterspeelzaal en door te observeren leert hij er toch wel een hoop dat goed voor hem is, denk ik. Bovendien kan ik thuis nooit de situatie nabootsen om hem beter voor te bereiden op school en op "het echte leven" waarbij het helaas soms lijkt alsof het gedomineerd wordt door extraverte mensen/kinderen. Op de een of andere manier moet mijn kind daar wel zijn weg in vinden. <br /><br />Lang verhaal..... Bedankt het lezen. Willen jullie met mij meedenken hoe hier mee om te gaan? Mijn vraag is dus tweedelig: hoe kan ik het beste omgaan met de leidsters en hoe help ik mijn zoon een beetje extra zonder dat ik hem het gevoel geef dat er iets mis met hem is?</p>