Hoi lieve ouders,
Ik wil positief beginnen en zeggen dat ik trots ben op mijn 2 lieve en gezonde kinderen. Mijn oudste is net 3 jaar geworden en mijn jongste is 4 maanden.
Het probleem begon 1,5 maand na de geboorte van mijn dochtertje. We kregen allemaal corona. Vervolgens bleef mijn zoontje keelontstekingen krijgen en nog steeds. Hij kreeg een angst voor onweer en hier weer EMDR therapie voor geregeld. Nacht na nacht gebroken nachten. Ziekenhuis bloed prikken 2x, kuurtje gekregen enz enz. We laten hem soms logeren. Hij gaat naar de opvang (als dat gaat), hij gaat soms naar opa’s en oma’s. En toch.. we zijn OP. Na 3 maanden is de puf om te dealen met de volgende zware nacht op. De adrenaline giert door mijn lijf als er weer eentje snachts huilt of roept. Ik ben niet depressief want zodra ik een halve dag op adem heb kunnen komen denk ik, oke het gaat weer een beetje. Maar dan hoeft er maar iets te gebeuren en ben weer terug bij af.
Ondertussen tips van alle kanten en het enige wat ik denk is. Ik ben er ZOO klaar mee. Want mn peuter kan lief zijn, dat doet hij bij anderen ook. Ik wil opstarten met werk en sta ziekgemeld. Ben 3 ochtenden geweest maar dan denk ik, wat in godsnaam doe ik hier!? Ik ben stikkapot. De ochtenden starten om 5. Elke dag hetzelfde gezeik. Ik haal er geen plezier meer uit.
Ik wil weer een week waar ik kan opladen, niemand ziek is, we niet constant op ons tandvlees lopen. Mij niet constant als een falende ouder zien. Meer ouders die dit herkennen? En hoe ermee om te gaan. Hoe niet constant uit je slof schieten.
Ik wil positief beginnen en zeggen dat ik trots ben op mijn 2 lieve en gezonde kinderen. Mijn oudste is net 3 jaar geworden en mijn jongste is 4 maanden.
Het probleem begon 1,5 maand na de geboorte van mijn dochtertje. We kregen allemaal corona. Vervolgens bleef mijn zoontje keelontstekingen krijgen en nog steeds. Hij kreeg een angst voor onweer en hier weer EMDR therapie voor geregeld. Nacht na nacht gebroken nachten. Ziekenhuis bloed prikken 2x, kuurtje gekregen enz enz. We laten hem soms logeren. Hij gaat naar de opvang (als dat gaat), hij gaat soms naar opa’s en oma’s. En toch.. we zijn OP. Na 3 maanden is de puf om te dealen met de volgende zware nacht op. De adrenaline giert door mijn lijf als er weer eentje snachts huilt of roept. Ik ben niet depressief want zodra ik een halve dag op adem heb kunnen komen denk ik, oke het gaat weer een beetje. Maar dan hoeft er maar iets te gebeuren en ben weer terug bij af.
Ondertussen tips van alle kanten en het enige wat ik denk is. Ik ben er ZOO klaar mee. Want mn peuter kan lief zijn, dat doet hij bij anderen ook. Ik wil opstarten met werk en sta ziekgemeld. Ben 3 ochtenden geweest maar dan denk ik, wat in godsnaam doe ik hier!? Ik ben stikkapot. De ochtenden starten om 5. Elke dag hetzelfde gezeik. Ik haal er geen plezier meer uit.
Ik wil weer een week waar ik kan opladen, niemand ziek is, we niet constant op ons tandvlees lopen. Mij niet constant als een falende ouder zien. Meer ouders die dit herkennen? En hoe ermee om te gaan. Hoe niet constant uit je slof schieten.