Heel herkenbaar! Hier een dochter van 2,5 en een dochter van 7 maanden. Onze oudste werd vanaf dat ze naar de opvang ging heel vaak ziek. Echt 3 keer per maand ofzo. Het was ook altijd met hoge koorts. Je wist gewoon: op de opvang geweest? Paar dagen later ziek. Ze is ook een vroege vogel, in de babytijd elke ochtend 5 uur op, en nu is dat nog steeds 6 uur (momenteel dankzij wintertijd weer even 5 uur). Ze was absoluut geen doorslaper, en als ze ziek is... we hebben variaties gehad van elk half uur huilen tot meerdere uren achter elkaar gillen snachts. Nog tot 1,5 jaar een nachtvoeding.
En net toen zij wat vaker "gewoon" verkouden was ipv echt ziek, moest ik zo nodig een 2e (sarcasme, is heel gewenst).
Die tweede ging ook met 4 maanden oud naar de opvang, wordt momenteel ook heel vaak ziek, en de oudste wordt prompt ook weer vaker ziek. In de zomer was de oudste ook nog eens bang voor muggen en huilerig van de hitte. De jongste vraagt momenteel ook nog 2 nachtvoedingen. eEn we zitten al 3 maanden letterlijk elke week met minstens 1 ziek kind.
Ik werk wel 3 dagen ernaast, maar functioneer niet supergoed. Ik ben zo zo zo moe, nog nooit zo moe geweest in mijn leven!
Ook thuis merk ik weinig concentratie, fysieke klachten, geen puf om eruit te gaan met de kinderen, weerstand tegen werken, huishouden etc. Ik zet me overal toe om een goede moeder, echtgenote en werknemer te zijn. Maar man wat is het zwaar.
Wij hebben geen oppas of familie die bij kan springen en de opvang kan regelmatig ook niet. Ik probeer mezelf maar te zien als superwoman, die het allemaal maar even doet! Dat maakt het luchtiger. Maar diep in de nacht als ik niet eens meer weet waar ik ben of welk kind jankt.... mijn geduld is soms ook een beetje op. Gelukkig doen mijn man en ik het wel samen. Om en om, of apart slapen is er bij ons niet bij, daar is het huis veel te gehorig voor en we zijn er beiden niet goed in. Maar even een knuffel als je voor de 6e keer je bed uit kan, het verzacht wel. En de ander springt in als iemand zn geduld verliest.
Geen tips, wel herkenning en medeleven. Hang in there, momma!
En net toen zij wat vaker "gewoon" verkouden was ipv echt ziek, moest ik zo nodig een 2e (sarcasme, is heel gewenst).
Die tweede ging ook met 4 maanden oud naar de opvang, wordt momenteel ook heel vaak ziek, en de oudste wordt prompt ook weer vaker ziek. In de zomer was de oudste ook nog eens bang voor muggen en huilerig van de hitte. De jongste vraagt momenteel ook nog 2 nachtvoedingen. eEn we zitten al 3 maanden letterlijk elke week met minstens 1 ziek kind.
Ik werk wel 3 dagen ernaast, maar functioneer niet supergoed. Ik ben zo zo zo moe, nog nooit zo moe geweest in mijn leven!
Ook thuis merk ik weinig concentratie, fysieke klachten, geen puf om eruit te gaan met de kinderen, weerstand tegen werken, huishouden etc. Ik zet me overal toe om een goede moeder, echtgenote en werknemer te zijn. Maar man wat is het zwaar.
Wij hebben geen oppas of familie die bij kan springen en de opvang kan regelmatig ook niet. Ik probeer mezelf maar te zien als superwoman, die het allemaal maar even doet! Dat maakt het luchtiger. Maar diep in de nacht als ik niet eens meer weet waar ik ben of welk kind jankt.... mijn geduld is soms ook een beetje op. Gelukkig doen mijn man en ik het wel samen. Om en om, of apart slapen is er bij ons niet bij, daar is het huis veel te gehorig voor en we zijn er beiden niet goed in. Maar even een knuffel als je voor de 6e keer je bed uit kan, het verzacht wel. En de ander springt in als iemand zn geduld verliest.
Geen tips, wel herkenning en medeleven. Hang in there, momma!