pff ff hart luchten

Ha allemaal. Ik lees nu al heel lang mee en zo af en toe reageer ik op een berichtje.
Nu zit ik zelf ff  met een probleem en dacht schrijf het hier gewoon ff van mij af en hoop op ervaringen van andere mama's.

Het gaat op het moment helemaal niet lekker tussen mijn man en mij. Hij heeft aangegeven dat hij het allemaal niet meer zo ziet zitten. De reden is dat hij vind dat hij sinds de geboorte van onze dochter Marissa te weinig aandacht (waaronder dus voornamelijk sex) van mij krijgt.
Het klopt ook wel eerlijk gezegd, want na de geboorte van onze dochter hebben wij een best wel zware periode gehad, waarin ik mij heel eenzaam heb gevoeld en er voor een groot deel alleen voor heb gestaan. Mijn man kon het allemaal niet zo handelen, een baby die dag en nacht huilt en heeft zelfs een keer geroepen: was ik er maar nooit aan begonnen en we laten haar adopteren. Daarbij kreeg hij regelmatig driftbuien. Niet dat hij mij sloeg ofzo hoor, maar vloeken en driftig weglopen.
Het is allemaal  erg hard aangekomen en een stukje liefde en respect is bij mij voor hem daardoor verdwenen.
Vorige week heeft hij aangegeven dat zijn liefde voor mij dus ook weg is gezakt en hij weet niet of dat weer terug kan komen. Sinds dat moment is de spanning hier te snijden en irriteren we elkaar alleen maar meer. We maken gelukkig nog geen ruzie, maar hij gaat vroeg naar bed, wil niets meer doen en sluit zich helemaal af voor mij.

Ben dus bang dat het niet lang meer zal gaan duren, eer wij uit elkaar gaan. Ik ga volgende week (na sinterklaas) nog wel een midweek met mijn moeder en Marissa weg ff afstand nemen van elkaar. Wie weet gaan we mekaar toch wel erg missen.  

Waar ik eigenlijk heel erg benieuwd naar ben: hoe zal een kind van 2,5 jaar erop reageren  als haar papa en mama niet meer bij elkaar wonen. Ik weet dat er op dit forum meer gescheiden mama's zijn en ben dus benieuwd hoe zij alles hebben opgepakt en met hun ex omgaan. Ik zal het heeeel moeilijk vinden om Marissa 1x in de 2 weken bijvoorbeeld een weekend naar haar vader te moeten brengen, vooral als hij ooit een nieuwe vriendin krijgt.

Of zijn er mama's die ook in deze situatie hebben gezeten en er weer bovenop zijn gekomen, hoe hebben jullie dat gedaan?

Alsvast bedankt voor jullie reakties, ben erg benieuwd!

Groetjes Bianca mv Marissa.
 
Hè bianca, wat een naar bericht. Ik heb helaas geen advies.
Misschien kunnen jullie nog wel proberen om naar een therapeut te gaan. Voor Marissa. Zij verdient het op z'n minst dat jullie het een kans geven.
Maar ik kan niet in jullie situatie kijken en daar een oordeel over hebben.
Heel veel sterkte en lucht gerust je hart hier. Zo kun je even stoom afblazen zonder dat we je morgen weer in de supermarkt tegenkomen.
Liefs Nelleke
 
Hè, wat een vervelende situatie is het geworden. Het sluipt er langzaam in. Hopelijk kunnen jullie er samen toch uit komen. Als je dat ook zelf wilt natuurlijk. Sterkte in ieder geval.

Groetjes,
Nelly.
 
wat een ontzettende vevelende situatie zitten jullie in zeg!   Hopelijk doet dat weekje weg jullie goed kunnen jullie allebei in ieder geval even goed nadenken over wat je echt wilt
sterkte de komende tijd en hopelijk komen jullie er samen uit
mira mv marek e ?
 
Moeilijk hoor! Vervelend dat je er nu zo in zit en eigenlijk nog niet goed weet hoe wat de komende tijd. Het is zo'n grote stap dat zoveel gevolgen heeft op allerlei gebied.
Ik kan je verder ook niet helpen uit ervaring.
Maar sterkte komende tijd.
Groetjes, Marianne
 
Hoi Bianca,

Wat zijn jullie samen in een vervelende situatie terecht gekomen zeg..... In je berichtje lees ik een paar dingen en al zal ik zeker niet zeggen dat ik je kan adviseren, ik wilde toch een berichtje voor je achterlaten:

Praat met elkaar!!!! Er zit jullie iets dwars, dat je wellicht door wederzijds begrip te creeren wel op kunnen lossen. Jij hebt een duidelijk 'beginpunt', namelijk de eenzaamheid die je voelde toen Marissa er net was en de manier waarop je man daar mee omging. Hij heeft zich in die tijd wellicht nét zo eenzaam gevoeld en dat heel vervelend geuit naar jou. Jij voelt je afgewezen en in de steek gelaten en hij wellicht ook. Jullie zijn in ieder geval niet meer sámen in gesprek volgens mij (als ik zo lees wat je schrijft) en juist dat is zo belangrijk.....

Een weekje zonder elkaar (om te zien of je elkaar mist) is denk ik dan ook niet de oplossing, het zou denk ik beter zijn om sámen een weekje (of een weekend of een dag)  weg te gaan: om te schreeuwen, te vechten, te huilen, te praten en elkaar weer een keer echt te horen. Om te voelen hoe het was toen je nog een team was, om de ander weer eens aan te raken, te knuffelen, diep in de ogen te kijken en te vragen wat hij (en jij!!) voelt. Al neem je een dag waarop je Marissa wegbrengt naar je moeder/het kdv/de oppasouder, maar neem de tijd voor elkaar!

Nogmaals, dit is wat ik denk als ik je verhaal lees. Ik ken jou niet en je man niet en de situatie niet. Maar ik  weet wel dat samen een kind hebben je bindt voor het leven en dat je dat niet te snel op moet geven. Ik wens je heel veel sterkte en wijsheid de komende tijd en ik hoop dat je, wat je ook zult gaan doen, voor 100% achter je beslissing zult staan.

Groetjes
Susan

 
Hai,

bedankt voor jullie reacties tot zover. Wij hebben vanavond een goed gesprek gehad.
We zijn er nog lang niet en er zal nog een hoop moeten gebeuren, maar het is weer een stapje in de goede richting.

Zijn liefde voor mij en andersom  is inmiddels aardig bekoeld en hij weet niet of het nog terug gaat komen.

Toch zou ik graag nog een reactie willen lezen van een gescheiden mama: ben dus erg benieuwd hoe hun kid(s) met de situatie omgaan.

groetjes Bianca
 
Terug
Bovenaan