Jeetje. Het lijkt mij heel moeilijk om in jouw positie te staan. Ik denk dat het heel terecht is dat je jezelf zorgen maakt. Indien hij echt verslaafd is, zal professionele hulp nodig zijn. Zelf zal hij daar niet aan uit komen. Verslaving is een ziekte. Het tast met name de hersencellen aan in de voorste hersenkwab. Daar zit o.a. je motivatie, doorzettingsvermogen, wat is goed en wat is fout, alles wat hard nodig is om hier vanaf te komen. De voorwaarde is dat hij dan zelf intrinsiek gemotiveerd moet zijn om iets aan zijn probleem te doen. Hij zal dan ook in moeten zien dat zijn gedrag problematisch is.
Nu is er een verschil tussen verslaving en afhankelijkheid. Bij het eerste heeft het middelengebruik direct negatieve invloed op alle facetten in je leven. Je kan niet meer functioneren. Je raakt je baan kwijt, relaties worden geschaad, er ontstaan schulden etc.
Er zijn mensen die ook afhankelijk zijn van middelen maar die hierop nog 'prima' functioneren. Er zijn bijvoorbeeld veel mensen die verschillende keren per week alcohol drinken maar alles prima op de rit hebben. Nemen hun verantwoordelijkheid op het werk, in de relatie etc.
Als je dit zo leest, verandert dan jouw kijk op het gedrag van je man? Want dat bepaald in zekere hoogte de ernst van de situatie.
Het gevaar met dit gedrag is dat het lang aan blijft sudderen. Voor je het weet zit je vast in patronen die heel moeilijk te doorbreken zijn. Dat komt vanwege je loyaliteit naar je partner, het is de vader van je kind, hij belooft steeds beterschap en je ziet dat hij ook wel zijn best doet. Maar ondertussen is hij wellicht al heel vaak over jouw grenzen gegaan.
Ik zou zeggen (verder) voorkomen is beter dan genezen. Je kan beter nu ingrijpen door je grenzen aan te geven en ook uit te spreken wat je verwacht en wat de consequenties zijn als dat niet veranderd. Je hebt hiervoor je familie en vrienden nodig om je bij te staan en op te vangen.
Soms helpt het om afstand te nemen zodat hij in gaat zien wat de gevolgen zijn van zijn gedrag. Praat eventueel met lotgenoten. Er zijn hier al een aantal moeders die in een soortgelijke situatie zitten. Vaak helpt het alleen al om je verhaal te delen.
Ik besef mezelf dat ik heel makkelijk praten heb. Niets aan de situatie doen/ de situatie laten zoals deze is, is vaak waar je dan toch op terug valt. Want er iets aan doen is spannend, je weet niet wat dit gaat betekenen voor de toekomst. Maar door niet in te grijpen verandert er sowieso niets. De dingen blijven zoals ze zijn of worden erger, je blijft je zorgen maken, je blijft hetzelfde gesprek voeren..
Ik hoop dat je er uit gaat komen. Nemen iemand in vertrouwen en deel wat er speelt.
Zorg goed voor jezelf ?