hoi hoi,
even in t kort mijn eh ons bevallingsverhaal.
op dinsdag 22 maart om half 9 werd ik in het ziekenhuis aan het infuus gelegt om de weeen, en dus de bevalling op te wekken. er gebeurdre niks.
wel veeeel vruchtwater verloren bij het breken van de vliezen. de verloskundige die op de rand van mijn bed zat moest vluchten hahahaha.
om 12 uur pas 2 cm ontsluiting, en het toucheren deed mega pijn. pascal bleek eigelijk te hoog te zitten, daardoor zou er tijdens een ventuele wee, nauwelijks enige tegendruk van zijn hoofdje zijn.
om half 4 nog steeds maar 2 cm ontsluiting, eindelijk iets dat op een wee leek, en de 2de spuit met opwekkend middel werd aangesloten.
ondertussen was mijn stuitje beurs, marc zo stijf als een plank en pascal nog geen cm gedaald.
ik moest op mijn zij liggen, wat ik door mijn reuma mijn hele zwangerschap niet kon. dus nu ook niet. op mijn zij gehezen en klem gezet met kussens kwam er vaker een wee. de pijn van het liggen was heftiger dan de wee.
ik mocht terug op mijn rug, eigelijk in zit houding op het bed. de weeen werden iets sterker, opeens viel pascals hartslag weg.
ik op de alarm bel, marc was net even roken, verpleegkundige komt binnen, gooit het bed plat, hijst mij aan het beddelaken hopla op mijn zij, duwt een paar keer en daar was pascal weer. waarschijnlijk had hij zijn eigen navelstreng te pakken. pfffff, wat een schrik.
om half elf savonds pas 4 cm ontsluiting, en werd medegedeeld dat dit niet langer kon. niet voor mij en zeker niet voor pascal. het zou dus een spoedkeizersnee worden. chirurg en de hele mikmak werd opgeroepen.
marc werd geinstrueerd. ik weg gereden, de ruggeprik waar ik enorm tegen op zag viel vreselijk mee. gelukkig. marc was er niet bij, die moest wassen en verkleden. in de ok werd gezegt dat de verdoving vrij hoog zat en dat ik wat moeite met ademen kon krijgen. oke, dacht ik.
maar o mijn God, panisch ik kreeg helemaal geen lucht. ik hapte als een goudvis, ogen wijd open, ik dacht dat ik dood ging werkelijk, marc bleef maar mijn hoofd aaien en zeggen dat het goed ging, dat ik moest blijven ademen. maar ik heb dus van de hele operatie niks mee gekregen. ik heb wat flits herinneringen. maar verder niks. uiteindelijk kwam daar een babytje boven het laken uit. een jongen, een kern gezonde knul. op mijn borst lagen we neus aan neus. pascal; precies om middernacht geboren. ik werd gehecht, en pascal werd gewassen, en gecheckt. marc ging met hem mee.
later op de IC werden we herenigt. een gezinnetje. we bleven slapen op de kraamsuite. een 2 persoonskamer, waar ook marc net zo lang mocht slapen als dat pascal en ik in het ziekenhuis moesten blijven. wat een luxe. we waren dus gewoon de hele dag en nacht samen. vrijdags mochten we naar huis. pascal was toen de volle 10 % van zijn geboorte gewicht afgevallen. omdat niemand er aan dacht om te checken of ik wel borstvoeding had. ik legde hem aan, hij sabbelde wel, maar viel toch af. pas op de dag dat we naar huis mochten kreeg hij 30cc nutrilon. nu moeten we dus die 10 % er weer bij krijgen. kraamverzorgster is boos, dat ze het in het z'huis niet eerder hebben opgepikt. ze zagen bij t wegen toch dat hij afviel. pfffffffffffffff, nu is hij een week oud, en door mijn reuma heb ik hem nog niet zelf in bad kunnen doen, erg verdrietig, maar ik geniet van pascal en marc samen te zien. toch geen kort verhaal, maar ik moest even door typen. sorry.
liefs een trotse smootylama
even in t kort mijn eh ons bevallingsverhaal.
op dinsdag 22 maart om half 9 werd ik in het ziekenhuis aan het infuus gelegt om de weeen, en dus de bevalling op te wekken. er gebeurdre niks.
wel veeeel vruchtwater verloren bij het breken van de vliezen. de verloskundige die op de rand van mijn bed zat moest vluchten hahahaha.
om 12 uur pas 2 cm ontsluiting, en het toucheren deed mega pijn. pascal bleek eigelijk te hoog te zitten, daardoor zou er tijdens een ventuele wee, nauwelijks enige tegendruk van zijn hoofdje zijn.
om half 4 nog steeds maar 2 cm ontsluiting, eindelijk iets dat op een wee leek, en de 2de spuit met opwekkend middel werd aangesloten.
ondertussen was mijn stuitje beurs, marc zo stijf als een plank en pascal nog geen cm gedaald.
ik moest op mijn zij liggen, wat ik door mijn reuma mijn hele zwangerschap niet kon. dus nu ook niet. op mijn zij gehezen en klem gezet met kussens kwam er vaker een wee. de pijn van het liggen was heftiger dan de wee.
ik mocht terug op mijn rug, eigelijk in zit houding op het bed. de weeen werden iets sterker, opeens viel pascals hartslag weg.
ik op de alarm bel, marc was net even roken, verpleegkundige komt binnen, gooit het bed plat, hijst mij aan het beddelaken hopla op mijn zij, duwt een paar keer en daar was pascal weer. waarschijnlijk had hij zijn eigen navelstreng te pakken. pfffff, wat een schrik.
om half elf savonds pas 4 cm ontsluiting, en werd medegedeeld dat dit niet langer kon. niet voor mij en zeker niet voor pascal. het zou dus een spoedkeizersnee worden. chirurg en de hele mikmak werd opgeroepen.
marc werd geinstrueerd. ik weg gereden, de ruggeprik waar ik enorm tegen op zag viel vreselijk mee. gelukkig. marc was er niet bij, die moest wassen en verkleden. in de ok werd gezegt dat de verdoving vrij hoog zat en dat ik wat moeite met ademen kon krijgen. oke, dacht ik.
maar o mijn God, panisch ik kreeg helemaal geen lucht. ik hapte als een goudvis, ogen wijd open, ik dacht dat ik dood ging werkelijk, marc bleef maar mijn hoofd aaien en zeggen dat het goed ging, dat ik moest blijven ademen. maar ik heb dus van de hele operatie niks mee gekregen. ik heb wat flits herinneringen. maar verder niks. uiteindelijk kwam daar een babytje boven het laken uit. een jongen, een kern gezonde knul. op mijn borst lagen we neus aan neus. pascal; precies om middernacht geboren. ik werd gehecht, en pascal werd gewassen, en gecheckt. marc ging met hem mee.
later op de IC werden we herenigt. een gezinnetje. we bleven slapen op de kraamsuite. een 2 persoonskamer, waar ook marc net zo lang mocht slapen als dat pascal en ik in het ziekenhuis moesten blijven. wat een luxe. we waren dus gewoon de hele dag en nacht samen. vrijdags mochten we naar huis. pascal was toen de volle 10 % van zijn geboorte gewicht afgevallen. omdat niemand er aan dacht om te checken of ik wel borstvoeding had. ik legde hem aan, hij sabbelde wel, maar viel toch af. pas op de dag dat we naar huis mochten kreeg hij 30cc nutrilon. nu moeten we dus die 10 % er weer bij krijgen. kraamverzorgster is boos, dat ze het in het z'huis niet eerder hebben opgepikt. ze zagen bij t wegen toch dat hij afviel. pfffffffffffffff, nu is hij een week oud, en door mijn reuma heb ik hem nog niet zelf in bad kunnen doen, erg verdrietig, maar ik geniet van pascal en marc samen te zien. toch geen kort verhaal, maar ik moest even door typen. sorry.
liefs een trotse smootylama