<p style="text-align: left;">Hoi allemaal,</p><p style="text-align: left;">Wij hebben een hele leuke dochter van bijna 2 jaar. Omdat het onze eerste is en we ook weinig vrienden hebben met kinderen van die leeftijd is het soms lastig om te zien hoe andere kinderen van haar leeftijd zich gedragen. Ik krijg soms weleens blikken of een opmerking van: “zo daar zit wel een kop op” of iets dergelijks. Zelf geven mensen aan dat hun peuter de allermakkelijkste was en dit helemaal niet herkennen. hierdoor vraag ik me soms weleens af of het gedrag van mijn peuter erbij hoort of dat het echt zo’n buitensporig kind is. </p><p style="text-align: left;">We hebben een heftige start met har gehad, ze kon soms wel 10!!! Uur aan 1 stuk huilen. Tot ze een maand of 8 was en zelf meer dingen kon doen zoals zelf zitten. Heel gefrustreerd kon ze raken als iets niet lukte, of als ze iets niet zelf kon. Ik heb nooit echt het idee gehad dat ze echt tevreden is.. helemaal nu ze ontdekt dat ze een eigen wil heeft merk ik dat ze die probeert door te drijven.</p><p style="text-align: left;">Tuurlijk, geef haar eens ongelijk maar merk toch dat ik me soms afvraag of het wel normaal is. Ze is met enige regelmaat boos en ontevreden, is absoluut niet onder de indruk van vreemden en vind “gekoetchiekoetsjie” en gefrunnik van vreemden maar niks en dat laat ze merken ook door heel boos te kijken ? ze gaat absoluut niet mee in zo’n moment. Ze gaat recht op haar doel af en wordt regelmatig boos als iets niet lukt of iets niet mag… ze gooit dan met haar spullen. Expres. Als ze haar zin niet krijgt kan ze heel theatraal zijn en nep huilen en echte driftbuien krijgen. Slaan doet ze sinds kort niet meer, dat hebben we haar kunnen afleren gelukkig.</p><p style="text-align: left;"> Als ik visite heb dan begint ze uit het niet te jengelen en te huilen, nep dan wel maar niets is dan goed want ze wil mijn volledige aandacht en kijkt daar dan ook echt heel ernstig bij ?.. maar zelfs als ze wel mijn gedeeltelijke aandacht krijgt is het niet goed genoeg. Dit maakt dat ik vaak geen normaal gesprek kan voeren met mensen zonder een jengelend kind op de achtergrond.</p><p style="text-align: left;">Het is echt een hele pittige peuter soms, soms want ze kan ook enorm vrolijk en lief zijn en leuk tegen mensen die zij ook leuk vindt… ze weet heel goed wat ze wel en niet wil…. Ik heb er echt m’n handen vol aan. Zelf denk ik dat, als ze beter leert praten, dit onbegrepen gedrag wel minder zal worden. Ik begrijp gewoon niet wat ze wil en bedoeld soms. </p><p style="text-align: left;"> ik vind het pittige in haar wel leuk en ik bleek zelf ook zo te zijn geweest en Ik maak me niet perse druk om haar gedrag maar vraag me af wat ik ermee moet doen. Negeren, straffen, er tegenin gaan… ik heb soms gewoon geen idee wat ik met het gedrag aan moet. Laten gaan? Is het een fase? Ik weet het gewoon echt niet ?</p><p style="text-align: left;">ik snap natuurlijk dat ik consequent moet zijn al vind ik dit soms best lastig want tussen mijn dochter en mij is het echt een battle van the survival of the fittest. Wie heeft de langste adem en geloof mij… die van haar is ook echt enorm lang! Die kan ik hebben als ik alleen met haar ben maar met bezoek, op een terras of weet ik veel waar moet ik bekennen dat ik soms toegeef aan wat ze wil. Of ik vertrek. Maar echt uit frustratie.</p><p style="text-align: left;">Soms gaat het ook wel prima, maar als ze zo’n bui heeft dan heb ik het gevoel dat ik soms alles uit de kast trekt om het haar naar de zin te maken om maar niet die strijd te hoeven aangaan zodat ik mijn gesprek normaal kan afmaken. </p><p style="text-align: left;">Thuis als ik alleen met haar ben laat ik haar lekker uitbrullen want ik vind best dat ze boos MAG zijn als ze daar een reden voor heeft. Niet altijd maar zomaar om niks… tenminste ik kan me soms geen enkele reden bedenken waarom ze ineens uit het niets zou moeten gaan huilen? </p><p style="text-align: left;">Mijn kinderloze maar zwangere vriendin die zei laatst dat ze het volledig anders zou doen dan ik. Ik vraag me dan echt af hoe je van te voren kunt voorspellen hoe je het dan wel gaat doen?! Zulke uitspraken zetten me aan het denken… doe ik het wel goed? </p>
Pittige peuter
- Onderwerp starter Lelala
- Startdatum
Ik zie soms van die heerlijke rustige tevreden snoetjes soms wel uren met hun ouders op het terras zitten. In mijn stoutst mogelijke dromen lukt ons dat nog niet met haar en geven elkaar soms echt een high five als het een keer met samengeknepen billen 45 helemaal goed gaat?
Ik wil niet de ouder zijn die leeft naar de nukken van haar kind en alles maar aanpast maar zo voelt dat met een peuter wel een beetje... is dat wel oké? Ik heb het idee dat we nog zoveel kunnen willen maar dat de peuter uiteindelijk gewoon bepaald hoe de dag zal gaan lopen. Klopt dit wel?
Ik zie inmiddels al soms een heel rampscenario voor me met een onhandelbare kleuter die straks overal en nergens in de lampen hangt en de boel bij elkaar krijst omdat het nogateeds niet heeft geleerd tevreden te zijn met wat er op dat moment is... alleen maar omdat ik op dit moment steken laat vallen.
volgens mijn kinderloze zwangere vriendin is dat onzin en heeft een kind, dus ook een tweejarige, zich maar aan ons aan te passen. Hoe dan?!?! Help!
Ik wil niet de ouder zijn die leeft naar de nukken van haar kind en alles maar aanpast maar zo voelt dat met een peuter wel een beetje... is dat wel oké? Ik heb het idee dat we nog zoveel kunnen willen maar dat de peuter uiteindelijk gewoon bepaald hoe de dag zal gaan lopen. Klopt dit wel?
Ik zie inmiddels al soms een heel rampscenario voor me met een onhandelbare kleuter die straks overal en nergens in de lampen hangt en de boel bij elkaar krijst omdat het nogateeds niet heeft geleerd tevreden te zijn met wat er op dat moment is... alleen maar omdat ik op dit moment steken laat vallen.
volgens mijn kinderloze zwangere vriendin is dat onzin en heeft een kind, dus ook een tweejarige, zich maar aan ons aan te passen. Hoe dan?!?! Help!
Wat pittig zeg! Toen ze als baby 10 uur achter elkaar huilde, hebben jullie toen ook hulp gezocht? Zijn fysieke oorzaken uitgesloten?
Wat betreft peutergedrag. Ik heb ook een hele temperamentvolle peuter. Hij is inmiddels drie en het gaat steeds beter omdat we met hem kunnen praten en omdat we met sommige dingen heel consequent zijn. Maar dan nog is hij het lang niet altijd met ons eens en snel boos en ontevreden. Dat boos zijn mag zeker, MAAR schreeuwen mag bij ons niet. Wij worden anders helemaal gek. Dus als hij begint te schreeuwen dan mag hij dat op een andere plek doen. Zo schreeuwde hij eens bijvoorbeeld heel hard in de auto. Toen heb ik de auto aan de kant gezet en ben buiten met hem gaan staan met de mededeling: Hier kun je schreeuwen, in de auto schreeuwen we niet. Uiteraard had ik hem al wel en waarschuwing gegeven dat ik dit ging doen.
Binnen doen we hetzelfde. Begrip tonen, (ik begrijp dat je boos bent) uitleg geven (we schreeuwen niet in huis) en waarschuwen dat als hij niet stopt met schreeuwen dat hij op de gang moet zitten. Als we hem dan op de gang zetten als hij niet stopt met schreeuwen leggen we uit waarom hij op de gang moet. Dan komen we af en toe kijken en vragen of hij alweer rustig is. Dan herhalen we waarom hij op de gang moest zitten, zegt hij meestal sorry en krijgen we een knuffel en kunnen we weer verder met onze dag.
Zo hebben we een paar dingen die wij belangrijk vinden waar we heel consequent mee zijn. Soms kun je wel wat meebewegen maar echt niet met alles. Ik denk dan: hoe gaat het anders als hij straks 16 is? Je kan beter nu de ‘strijd’ aangaan ipv dan
Wat betreft peutergedrag. Ik heb ook een hele temperamentvolle peuter. Hij is inmiddels drie en het gaat steeds beter omdat we met hem kunnen praten en omdat we met sommige dingen heel consequent zijn. Maar dan nog is hij het lang niet altijd met ons eens en snel boos en ontevreden. Dat boos zijn mag zeker, MAAR schreeuwen mag bij ons niet. Wij worden anders helemaal gek. Dus als hij begint te schreeuwen dan mag hij dat op een andere plek doen. Zo schreeuwde hij eens bijvoorbeeld heel hard in de auto. Toen heb ik de auto aan de kant gezet en ben buiten met hem gaan staan met de mededeling: Hier kun je schreeuwen, in de auto schreeuwen we niet. Uiteraard had ik hem al wel en waarschuwing gegeven dat ik dit ging doen.
Binnen doen we hetzelfde. Begrip tonen, (ik begrijp dat je boos bent) uitleg geven (we schreeuwen niet in huis) en waarschuwen dat als hij niet stopt met schreeuwen dat hij op de gang moet zitten. Als we hem dan op de gang zetten als hij niet stopt met schreeuwen leggen we uit waarom hij op de gang moet. Dan komen we af en toe kijken en vragen of hij alweer rustig is. Dan herhalen we waarom hij op de gang moest zitten, zegt hij meestal sorry en krijgen we een knuffel en kunnen we weer verder met onze dag.
Zo hebben we een paar dingen die wij belangrijk vinden waar we heel consequent mee zijn. Soms kun je wel wat meebewegen maar echt niet met alles. Ik denk dan: hoe gaat het anders als hij straks 16 is? Je kan beter nu de ‘strijd’ aangaan ipv dan
Nou precies, liever nu die strijd dan straks... maar in hoeverre is dit ook de normale ontwikkeling van een peuter? Die vind ik lastig!
Wij hebben er destijds alles aan gedaan om lichamelijke oorzaken uit te sluiten. We zijn overal geweest met haar maar ze hebben (gelukkig) niets kunnen vinden. Wij kregen als antwoord van de specialisten dat het een hele alerte baby was dat niet goed was in baby zijn. Dat klopte wel een beetje want toen ze meer zelfstandig werd stopte het.
Ik hoop ook een beetje dat dit onbegrepen gedrag ook minder wordt als ze zich beter kan uiten door te praten. ?
Wij hebben er destijds alles aan gedaan om lichamelijke oorzaken uit te sluiten. We zijn overal geweest met haar maar ze hebben (gelukkig) niets kunnen vinden. Wij kregen als antwoord van de specialisten dat het een hele alerte baby was dat niet goed was in baby zijn. Dat klopte wel een beetje want toen ze meer zelfstandig werd stopte het.
Ik hoop ook een beetje dat dit onbegrepen gedrag ook minder wordt als ze zich beter kan uiten door te praten. ?
Bij mijn pittige dame ging het echt met sprongen vooruit toen ze goed kon praten. Dat leek ook echt haar levensdoel: duidelijk kunnen maken wat ze wilt. Inmiddels een extreem welbespraakt meisje van nog geen 3.
Momenteel is ze hier ziek en vervalt compleet in dat peuterpuberen, verschrikkelijk. Wat een gekrijs en gegil.
In mijn omgeving zijn juist bijna alle meisjes peuters zoals die van jou en mij. Dus heel normaal. Vooral de jongetjes zijn een stuk chiller hier.
Momenteel is ze hier ziek en vervalt compleet in dat peuterpuberen, verschrikkelijk. Wat een gekrijs en gegil.
In mijn omgeving zijn juist bijna alle meisjes peuters zoals die van jou en mij. Dus heel normaal. Vooral de jongetjes zijn een stuk chiller hier.
Die kinderloze vriendin heeft makkelijk praten. Als buitenstaander is het makkelijk om te zeggen zo zou ik het nooit doen. Totdat ze er zelf mee te maken zou hebben. Dus luister daar niet teveel naar.
Zo'n pittige peuter is zeker lastig. Doet ze alleen zo omdat ze jou aandacht wil? Want het lijkt dan op negatieve aandacht vragen. Niet onvriendelijk bedoeld, maar krijgt ze voldoende aandacht en tijd van jou? Dus samen dingen doen? Samen spelen enz.? Geef je haar ook complimenten als ze iets wel goed doet?
Je zou kunnen proberen om wanneer ze iets doet wat niet mag, er een positieve draai aan te geven. Of als ze iets wil wat van jou niet mag. En dat is lastig, maar kan wel helpen. Bijv. als ze even geen tv mag kijken, dat je zegt kom we gaan eerst even samen spelen en daarna mag je even tv kijken. En dan complimenten geven als ze dingen goed doet.
Als ze in het openbaar zo'n bui krijgt probeer het te negeren of loop weg met haar uit de situatie. Geef er op het moment zelf niet teveel aandacht aan, want dat is wat ze wil. Probeer op zo'n moment rustig te blijven en niet boos te worden. Tuurlijk kun je zeggen dat je het niet leuk vind en dat ze dat niet mag doen. Maar probeer dat rustig te zeggen en niet je stem te verheffen oid. Moet zeggen dat het hier wel helpt om m'n dochter uit de situatie te halen en af te leiden met wat anders.
Zo'n pittige peuter is zeker lastig. Doet ze alleen zo omdat ze jou aandacht wil? Want het lijkt dan op negatieve aandacht vragen. Niet onvriendelijk bedoeld, maar krijgt ze voldoende aandacht en tijd van jou? Dus samen dingen doen? Samen spelen enz.? Geef je haar ook complimenten als ze iets wel goed doet?
Je zou kunnen proberen om wanneer ze iets doet wat niet mag, er een positieve draai aan te geven. Of als ze iets wil wat van jou niet mag. En dat is lastig, maar kan wel helpen. Bijv. als ze even geen tv mag kijken, dat je zegt kom we gaan eerst even samen spelen en daarna mag je even tv kijken. En dan complimenten geven als ze dingen goed doet.
Als ze in het openbaar zo'n bui krijgt probeer het te negeren of loop weg met haar uit de situatie. Geef er op het moment zelf niet teveel aandacht aan, want dat is wat ze wil. Probeer op zo'n moment rustig te blijven en niet boos te worden. Tuurlijk kun je zeggen dat je het niet leuk vind en dat ze dat niet mag doen. Maar probeer dat rustig te zeggen en niet je stem te verheffen oid. Moet zeggen dat het hier wel helpt om m'n dochter uit de situatie te halen en af te leiden met wat anders.
Lijkt me echt dat jullie met je handen in het haar hebben gezeten destijds. Jeetje.
Wat betreft 'wat is normaal?'. Tja definieer normaal
Elk kind is anders. De pittige peuterpuber is ons tweede zoontje, hij is gewoon zichzelf. En je kunt er wel een labeltje op plakken van normaal of niet normaal, maar dat helpt mijn inziens niet. Hoe wij er naar kijken is dat wij doen wat we kunnen om hem te helpen met opgroeien en zich fijn voelen. Wel binnen wat past binnen ons gezin, we wonen hier met z'n vieren en iedereen moet zich fijn kunnen voelen thuis. Ik vind wel aanknopingspunten in sommige boeken die dan over bepaalde karaktereigenschappen gaan. Zo lijkt ons mannetje wat moeite te hebben met prikkelverwerking, en is daardoor vaak boos. Als we ergens zijn waar hij de mensen niet (goed) kent, vindt hij dit spannend. Als we dat niet op de juiste manier aanpakken vraagt hij veel negatieve aandacht. Om maar een aantal dingen te noemen. Nu we dat weten kunnen we daar rekening mee houden. Bijvoorbeeld, rustig doen wanneer hij een drukke dag heeft gehad. Hem troost bieden en geen nieuwe prikkels aanbieden. Of op visite, iets meenemen waar hij zich in kan verschuilen, een spel, een knuffel, een boekje oid zodat hij zich even af kan zonderen voor zolang hij nodig heeft. En dan mengt hij wanneer hij er klaar voor is er wel in op een positieve manier.
ik weet natuurlijk niet of jouw dochtertje dezelfde uitdagingen heeft als mijn zoontje, maar dit ter illustratie. We proberen hem te helpen om positief met lastige dingen om te gaan zodat hij positief gedrag vertoont ipv negatief.
Wat betreft 'wat is normaal?'. Tja definieer normaal
Elk kind is anders. De pittige peuterpuber is ons tweede zoontje, hij is gewoon zichzelf. En je kunt er wel een labeltje op plakken van normaal of niet normaal, maar dat helpt mijn inziens niet. Hoe wij er naar kijken is dat wij doen wat we kunnen om hem te helpen met opgroeien en zich fijn voelen. Wel binnen wat past binnen ons gezin, we wonen hier met z'n vieren en iedereen moet zich fijn kunnen voelen thuis. Ik vind wel aanknopingspunten in sommige boeken die dan over bepaalde karaktereigenschappen gaan. Zo lijkt ons mannetje wat moeite te hebben met prikkelverwerking, en is daardoor vaak boos. Als we ergens zijn waar hij de mensen niet (goed) kent, vindt hij dit spannend. Als we dat niet op de juiste manier aanpakken vraagt hij veel negatieve aandacht. Om maar een aantal dingen te noemen. Nu we dat weten kunnen we daar rekening mee houden. Bijvoorbeeld, rustig doen wanneer hij een drukke dag heeft gehad. Hem troost bieden en geen nieuwe prikkels aanbieden. Of op visite, iets meenemen waar hij zich in kan verschuilen, een spel, een knuffel, een boekje oid zodat hij zich even af kan zonderen voor zolang hij nodig heeft. En dan mengt hij wanneer hij er klaar voor is er wel in op een positieve manier. ik weet natuurlijk niet of jouw dochtertje dezelfde uitdagingen heeft als mijn zoontje, maar dit ter illustratie. We proberen hem te helpen om positief met lastige dingen om te gaan zodat hij positief gedrag vertoont ipv negatief.
@moedervaneenboefje
Bedankt voor de bemoedigende woorden! Het is voor ons lastig maar laten we niet vergeten dat die kinderen ook maar "ff" moeten opgroeien zoals wij van ze verlangen. Het is en blijft een zoektocht! Ik hoop dat jouw meisje ook snel weer haar rust wat meer kan vinden en indd, ik hoor wel vaker dat meiden over het algemeen wat meer uitdaging zijn dan jongens. We kunnen ons afvragen of dat echt zo is... onze ervaring zegt in ieder geval dat we het er maar druk mee hebben ?
@ Roze wolkje
Ik snap wat je zegt hoor. Ik ben een thuisblijfmoeder en spendeer hele dagen met haar. Ik probeer met haar iedere dag wat te ondernemen en benoem ook absoluut als ze iets wel goed doet. Hoe trots ik op haar ben etc. Maar toch denk ik wel dat je gelijk hebt wat betreft het negatieve aandacht vragen... dat idee heb ik dus ook een beetje maar ik heb niet direct een idee waar dat dan vandaan zou moeten komen. Ik vind het ook belangrijk dat ze leert zichzelf te vermaken als ik in gesprek ben. Ik ben momenteel hoogzwanger.. wellicht dat ze dit aanvoelt? Misschien moet ik iets duidelijkere grenzen gaan stellen en proberen nog consequenter te zijn. Ik zal ook eens proberen het gedrag wat positiever te gaan benaderen.. al vind ik dat soms erg lastig. Een uitdaging maar zeker het proberen waard ????
heel erg bedankt voor het meedenken! ?
@Marshmellow Nou dat kun je wel zeggen... een hele zware tijd is dat geweest voor ons drietjes. Ik ben ook in een behoorlijke postpartum depressie terecht gekomen. Ik hoop het nooit meer mee te maken en wens het ook niemand toe. Gelukkig zijn we eruit gekomen!
Ook jij ontzettend bedankt voor je waardevolle meedenken! ?
Bedankt voor de bemoedigende woorden! Het is voor ons lastig maar laten we niet vergeten dat die kinderen ook maar "ff" moeten opgroeien zoals wij van ze verlangen. Het is en blijft een zoektocht! Ik hoop dat jouw meisje ook snel weer haar rust wat meer kan vinden
en indd, ik hoor wel vaker dat meiden over het algemeen wat meer uitdaging zijn dan jongens. We kunnen ons afvragen of dat echt zo is... onze ervaring zegt in ieder geval dat we het er maar druk mee hebben ?@ Roze wolkje
Ik snap wat je zegt hoor. Ik ben een thuisblijfmoeder en spendeer hele dagen met haar. Ik probeer met haar iedere dag wat te ondernemen en benoem ook absoluut als ze iets wel goed doet. Hoe trots ik op haar ben etc. Maar toch denk ik wel dat je gelijk hebt wat betreft het negatieve aandacht vragen... dat idee heb ik dus ook een beetje maar ik heb niet direct een idee waar dat dan vandaan zou moeten komen. Ik vind het ook belangrijk dat ze leert zichzelf te vermaken als ik in gesprek ben. Ik ben momenteel hoogzwanger.. wellicht dat ze dit aanvoelt? Misschien moet ik iets duidelijkere grenzen gaan stellen en proberen nog consequenter te zijn. Ik zal ook eens proberen het gedrag wat positiever te gaan benaderen.. al vind ik dat soms erg lastig. Een uitdaging maar zeker het proberen waard ????
heel erg bedankt voor het meedenken! ?
@Marshmellow Nou dat kun je wel zeggen... een hele zware tijd is dat geweest voor ons drietjes. Ik ben ook in een behoorlijke postpartum depressie terecht gekomen. Ik hoop het nooit meer mee te maken en wens het ook niemand toe. Gelukkig zijn we eruit gekomen!
Ook jij ontzettend bedankt voor je waardevolle meedenken! ?